Bylica piołun

Z Wikipedii

Bylica piołun
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	astrowce
Rodzina	astrowate
Rodzaj	bylica
Gatunek	bylica piołun
Nazwa systematyczna
Artemisia absinthium
L. Sp.Pl. 1753
Galeria zdjęć i grafik

Bylica piołun, piołun, psia ruta, absynt (Artemisia absinthium L.) – gatunek byliny z rodziny astrowatych (Asteraceaea Dum.). Piołun występuje w stanie dzikim w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej, na terenie Europy i Azji. W Polsce pospolity. Archeofit.

Spis treści 1 Charakterystyka 2 Zastosowanie 3 Ciekawostki 4 Przypisy

[edytuj] Charakterystyka

Pokrój

Roślina wytwarza krótkie, płytkie podziemne kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie "zarośla". Wiosną wytwarza szereg przyziemnych rozetek liściowych, z których potem wyrastają łodygi kwiatostanowe.

Łodyga

Bruzdkowana, z czasem jej nasada drewnieje, silnie rozkrzewiona, tworząca kępy, dorasta do około metra wysokości. Łodyga i liście mają srebrno-szare, filcowate owłosienie.

Liście

Liście odziomkowe mają długie ogonki i są potrójnie pierzastodzielne. Wyższe liście łodygowe są siedzące, pierzastodzielne, o tępych odcinkach, najwyższe i wyrastające na łodyżkach kwiatonośnych równowąskolancetowate. Wierzchnia warstwa liści jest popielatozielona, spodnia srebrzystobiaława.

Kwiaty

Koszyczek - drobny, kulisty, zwisający, zawierający wyłącznie kwiaty rurkowate, drobne i żółte. Koszyczki zebrane są w boczne grona, a te z kolei tworzą rozłożystą wiechę złożoną. Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne.

Owoce

Drobna, brązowo paskowana niełupka, bezżeberkowa.

Biotop, wymagania

Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska. Chamefit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Onopordetalia, Ass. Potentillo-Artemisietum ^[1]

[edytuj] Zastosowanie

Jest to od dawna znana jako roślina lecznicza oraz przyprawa - znano ją już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie.

• Sztuka kulinarna: ze względu na intensywny gorzki smak i silny aromat jako przyprawę stosuję się go rzadko i w małych ilościach. Służy głównie do sporządzania gorzkich likierów żołądkowych i wermutów oraz do aromatyzowania wódek. Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z piołunu jest absynt.
• Roślina lecznicza:
  • Surowiec zielarski: ziele piołunu (Herba Absinthii), liść piołunu (Folium Absinthii). Piołun zawiera olejek lotny składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu, ponadto związki goryczkowe, flawonoidy i garbniki.
  • Przetwór: nalewka (Tinctura Absinthii), wyciąg alkoholowy (Tinctura amara)
  • Działanie: pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym. Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie. Stosowany jako lewatywa zwalcza owsicę. Ma silne działanie.
  • Nie zaleca się amatorskiej uprawy i zbioru bylicy piołun, ponieważ stosowanie bez zaleceń lekarza może przy przedawkowaniu prowadzić do silnych zatruć i zaburzeń czynności mózgu. Działa porażająco na ośrodkowy układ nerwowy. Może prowadzić do ustania oddychania.
• Uprawy: uprawy piołunu spotkać można we Francji, Włoszech i Niemczech, także w Stanach Zjednoczonych i Brazylii. W Ameryce Północnej i Południowej gatunek zdziczał i zadomowił się.

[edytuj] Ciekawostki

• W XIX wieku w kręgu cyganerii francuskiej modne było picie likieru z piołunu - absyntu.
• Jeden ze znanych obrazów Edgara Degasa pt. Absynt przedstawia zobojętniałą kobietę i pustą butelkę absyntu.
• Absynt używany był dawniej przez kobiety do usuwania ciąży - większe jego ilości wywoływały poronienia, ale również zatrucie organizmu.
• Używano piołunu z dobrym skutkiem do zwalczania pasożytów zewnętrznych - wszy, pluskiew, pcheł, świerzbowca.
• Dawniej dodawano wyciągów z piołunu do atramentu, by uchronić bardzo drogie wówczas książki przed myszami i owadami, oraz do uli dla ochrony pszczół przed pasożytami.
• Używany był do barwienia wełny na różne odcienie zieleni.
• W poezji jest symbolem goryczy i smutku.

Przypisy