Całka Daniella-Stone'a
Z Wikipedii
Spis treści |
Całka Daniella-Stone'a - model konstrukcji całki zaproponowany w 1918 przez Daniella i Stone'a jako uogólnienie teorii całki Riemanna. Obecnie większą popularnością wśród matematyków cieszy się model zaproponowany przez Lebesgue'a. Względną zaletą modelu Daniella-Stone'a jest brak bezpośredniego odwołania do aparatu teorii miary.
[edytuj] Definicja
Niech E będzie elementarną rodziną funkcji. Funkcjonał nazywamy dodatnim, jeśli dla każdej zachodzi .
Funkcjonał liniowy, dodatni, monotonicznie ciągły, określony na pewnej elementarnej rodzinie funkcji E nazywamy całką Daniella-Stone'a. Funkcje z rodziny E nazywamy funkcjami elementarnymi tej całki.
Zamiast μ(f) całkę Daniella-Stone'a oznaczamy także
[edytuj] Przykłady
- . W tym przypadku całka Daniella-Stone'a jest całką Riemanna.
- Niech X będzie przestrzenią topologiczną lokalnie zwartą oraz niech E = C0(X) oznacza zbiór funkcji ciągłych o zwartych nośnikach na X. Jeśli μ jest funkcjonałem liniowym, dodatnim i ciągłym przy zbieżności niemal jednostajnej, to na mocy twierdzenia Diniego μ jest monotonicznie ciągły, czyli będzie całką Daniella-Stone'a. Całkę tę nazywamy całką Radona na przestrzeni lokalnie zwartej X.
- W poprzednim przykładzie przyjmijmy . Niech będzie przestrzenią ciągów o skończonej liczbie wyrazów niezerowych. Dla przyjmijmy .
- Niech . Rozważmy zbiór E wszystkich funkcji oraz ustalmy . Dla określamy μ(f): = f(x0)[1]
[edytuj] Źródło
- Krzysztof Maurin: Analiza - Część I - Elementy. Warszawa: PWN, 1976.
- Percy John Daniell: A general form of integral. Annals of Mathematics 19, 1918.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ Funkcjonał ten oznaczamy najczęściej przez