Stefan Edberg

Z Wikipedii

Stefan Edberg

Państwo	Szwecja
Miejsce zamieszkania	Londyn
Data urodzenia	19 stycznia 1966
Miejsce urodzenia	Vastervik
Wzrost	187 cm
Waga	77 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1983
Zakończenie kariery	1996
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	42
Najwyżej w rankingu	1 (13 sierpnia 1990)
Australian Open	W (1985, 1987)
Roland Garros	F (1989)
Wimbledon	W (1988, 1990)
US Open	W (1991 - 1992)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	18
Najwyżej w rankingu	1 (9 czerwca 1986)
Australian Open	W (1987, 1996)
Roland Garros	F (1986)
US Open	W (1987)


Tenis ziemny
brąz	Seul 1988	singel
brąz	Seul 1988	debel

Stefan Edberg (ur. 19 stycznia 1966 w Västervik), tenisista szwedzki.

Jeden z wybitnych woleistów, szukający rozwiązania niemal każdej akcji - zarówno w odbiorze, jak i przy własnym podaniu - przy siatce. Wysoko oceniano obok umiejętności wolejowych jego klasyczny, jednoręczny backhand.

Wygrał w karierze 41 turniejów w grze pojedynczej oraz 18 turniejów deblowych. 6 razy wygrywał w singlu turnieje wielkoszlemowe - Australian Open 1985 i 1987 (po raz ostatni rozgrywane na nawierzchni trawiastej); Wimbledon 1988 i 1990; US Open 1991 i 1992. Ma na koncie także 3 tytuły wielkoszlemowe w deblu; 1987 wygrywał Australian Open i US Open w parze z Andersem Järrydem, a w 1996 Australian Open z Czechem Petrem Kordą.

13 sierpnia 1990 po raz pierwszy awansował na pozycję nr 1 rankingu światowego, zastępując Ivana Lendla; jako lider listy ATP kończył sezony 1990 i 1991, a miejsce w pierwszej dziesiątce zajmował w latach 1985-1994 (do 1993 w czołowej piątce). W 1987 wraz z Järrydem został deblowym mistrzem świata (tytuł nadawany przez ATP).

W latach 1984-1996 Edberg reprezentował Szwecję w Pucharze Davisa; czterokrotnie miał udział w końcowym sukcesie (1984, 1985, 1987 i 1994). W 1984 wygrał rywalizację pokazową na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w grze pojedynczej; 1988 zdobył brąz zarówno w singlu, jak i w deblu.

Cieszył się uznaniem jednego z największych dżentelmenów kortów; pięciokrotnie otrzymywał wyróżnienie ATP za postawę godną sportowca; w 1996 został patronem tej nagrody.

Od 1994 osiągał gorsze rezultaty, w 1995 wypadł z czołowej dwudziestki i podjął decyzję o zakończeniu kariery wraz z końcem 1996; w swoim ostatnim roku zawodowej kariery ponownie był w dobrej formie, wygrał m.in. deblowe Australian Open oraz dotarł do finału singla na turnieju w Queens Clubie, a na US Open wyeliminował mistrza Wimbledonu Richarda Krajicka. W listopadzie 1996 porażką w pierwszej rundzie turnieju w Sztokholmie z rodakiem Nicklasem Kultim zakończył karierę (miał jeszcze zagrać w finale Pucharu Davisa, ale nie był w pełni sił).

W 2004 znalazł się w gronie członków Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.