Cerkiew św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej
Z Wikipedii
Cerkiew św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej nr rej. A-210 z 10 kwietnia 1968 |
|
 Cerkiew św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej |
|
| Miejsce | Posada Rybotycka Polska |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Cerkiew św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej - murowana cerkiew obronna, znajdująca się w Posadzie Rybotyckiej, w gminie Fredropol, w powiecie przemyskim, najstarsza zachowana cerkiew na ziemiach polskich.
Cerkiew znajduje się na zachodnim skraju wsi, na pagórku. Do 1692 była to cerkiew prawosławna, później greckokatolicka. Cerkiew składa się z trzech połączonych wież, z czterospadowymi dachami. W grubych, kamiennych murach umieszczono otwory strzelnicze. Najstarszą częścią z przełomu XIV i XV wieku jest prezbiterium z gotyckimi szczytami. Kwadratowa nawa, sklepiona kolebkowo z obronną wieżą pochodzi z XV w.
Najmłodszą częścią, pochodząca z pocz. XVI wieku jest część zachodnia, również zbudowana w formie obronnej wieży, mieszcząca kruchtę i babiniec a na piętrze kaplicę dla mnichów. Na ścianach tej części zachowały się wyryte w tynku ostrym narzędziem napisy w języku łacińskim i ruskim z datami 1506 i 1514. Nie są one elementem planowego wystroju, dzisiaj można by je zaklasyfikować jako akty wandalizmu. Średniowieczna, murowana ściana ikonostasu ma dwoje wrót (późniejsze miały troje).
Cerkiew należała do klasztoru bazylianów do XVIII wieku, później była cerkwią parafialną . Według tradycji w podziemiach cerkwi pochowano ostatniego prawosławnego władykę przemyskiego, Michała Kopystyńskiego, który zmarł w 1642 w Kopyśnie. Po wysiedleniu mieszkańców w 1945 cerkiew została zdewastowana i pozbawiona wyposażenia.
Była remontowana w latach 60. i 80. XX w. Podczas remontu w 1966 odkryto pod wieloma warstwami farby szesnastowieczną polichromię w typie bizantyjskim. Cerkiew stanowi Filię Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej, otwartą jednak tylko w sezonie letnim. W innym przypadku klucze do cerkwi można otrzymać w jednym z pobliskich domów.
[edytuj] Bibliografia
- Stanisław Kryciński - "Pogórze Przemyskie", Rewasz, Warszawa 1992
