Chińczycy Han
Z Wikipedii
| 漢 / 汉 / Hàn | |
 |
|
| Liczebność ogółem | 1,3 mld. |
| Regiony zamieszkania |  Chińska Republika Ludowa |
| Język | chiński |
Chińczycy Han (nazwa własna 漢 / 汉 / Hàn; Hanowie) - naród zamieszkujący głównie Chiny, gdzie stanowią ok. 92% ludności (reszta należy do oficjalnie wymienianych 55 mniejszości), a także Tajwan, gdzie również stanowią większą część populacji wyspy, ok. 20 mln. Są najliczniejszym narodem na świecie, ogółem liczą ok. 1,3 mld.
27 mln Chińczyków mieszka w diasporze. Emigracja Chińczyków uwarunkowana była przede wszystkim złymi warunkami społecznymi i gospodarczymi w kraju. Emigranci zamieszkują głównie w USA i Europie. Posługują się w mowie dialektami języka chińskiego, z których najbardziej rozpowszechnionym jest mandaryński. Używają wspólnego pisma (należącego do grupy morfosylabicznych).
Spis treści |
[edytuj] Religia
W przeważającej części taoizm, buddyzm mahajany, tradycyjne chińskie religie, ateizm; w mniejszej, acz znaczącej: chrześcijaństwo i mniejszości muzułmańskie
Najliczniejsza grupa etniczna świata, stanowi około 92% Chińskiej Republiki Ludowej i około 19% populacji ludzkiej świata. Wśród Chińczyków Han występują rozmaite podziały (językowe, społeczne, kulturalne itd.) pomiędzy różnymi podgrupami populacji, w większości spowodowane tysiącletnimi regionalnymi asymilacjami pomiędzy różnymi plemionami Chin. Inną nazwą jaką Chińczycy Han sami siebie określają to „Potomkowie Smoków”. W tradycji symbolizuje ich kolor czerwony. Nazwa Han pochodzi od dynastii Han, która poprzedzała krótkopanującą dynastię Qin, która zjednoczyła Chiny. Za panowania obu dynastii różne plemiona zamieszkujące współczesne Chiny zaczęły odczuwać, że należą do tej samej grupy etnicznej.
[edytuj] Historia
[edytuj] Prehistoria i Huaxia
Historia Chińczyków Han jest blisko związana z historią Chin. Odtworzyli oni swą historię do Huaxia, ludzi, którzy żyli na Żółtą Rzeką w północnej części Chin. Legendarnym przodkiem Chińczyków był Żółty Cesarz, który żył w XXVII w. p.n.e. Poznawanie tego okresu dziejów jest stosunkowo trudne, czego powodem jest nikła ilość źródeł historycznych, jednakże badania archeologiczne pozwoliły określić sukcesję neolitycznych kultur wzdłuż Żółtej Rzeki. Wzdłuż centralnego odcinka były to: Jiahu (7000-6600 p.n.e.), Yangshao (5000-3000 p.n.e.) i Longshan (3000-2000 p.n.e.). Wzdłuż dolnego odcinka rzeki: Qinliangang (5400-2000 p.n.e.), Dawkenou (4300-2500 p.n.e.), Longshan (2500-2000 p.n.e.) i Yueshi.
[edytuj] Wczesna historia
Pierwszą dynastią opisaną w źródłach historycznych jest Xia z legendarnego okresu, dla którego istnieją pewne archeologiczne dowody. Została obalona przez ludzi ze wschodu, którzy stworzyli dynastię Shang (1600-1046 p.n.e), którą to obalili Zhou. Byli oni kontynuatorami dzieła dynastii Shang, dzieląc ich język i kulturę rozszerzyli ich zasięg do północnych rejonów rzeki Jangcy. Poprzez podbój i kolonizację, wiele z tych terenów uległo sinizacji, a kultura przodków Chińczyków Han rozciągnęła się na południe. Jednak potęga władców Zhou została rozbita i powstało wiele niezależnych państewek. Okres ten podzielono w tradycji na dwie części: okres Wiosen i Jesieni oraz okres Walczących Królestw. Był to czas ogromnego rozwoju filozofii, kultury, znany jako Sto Szkół Myśli. Wtedy to powstał taoizm i konfucjanizm.
[edytuj] Historia Cesarstwa
Okres Walczących Królestw zakończył się wraz ze zjednoczeniem Chin przez dynastię Qin, która podbiła inne państewka. Zjednoczywszy kraj, Qin Shi Huang ogłosił się pierwszym cesarzem, użył nowo stworzonego tytułu, który obowiązywać będzie przez następne dwa tysiąclecia. Scentralizował władzę, ustanowił administrację, zjednoczył chińską ekonomię, ujednolicił systemy wag, miar i pismo. Jednakże jego było krótkotrwałe. Z powodu autokratycznych praw i ogromnego projektu budowy Wielkiego Muru, wybuchały bunty, a po śmierci cesarza dynastia szybko upadła. W walkach o sukcesję wyłoniła się dynastia Han , której udało się utrzymać władzę o wiele dłużej. Kontynuowano wiele z instytucji stworzonych przez Qin Shi Huanga, ale przyswojono mniej rygorystyczne prawa. Pod panowaniem Han rozkwitała sztuka i kultura podczas gdy dynastia poszerzała swoje militarne wpływy we wszystkich kierunkach. Okres ten nazywany jest jednym z najlepszych w historii Chin, a Chińczycy Han wzięli swą nazwę od tej właśnie dynastii. Upadek dynastii Han poprzedzony był stuleciem podziału i siedmioma wiekami działań wojennych. Podczas tego okresu, północne obszary Chin były opanowane przez liczne niechińskie plemiona nomadyczne, które stanowiły własne królestwa, najsilniejszym z nich było Północne Wei założone przez Xianbei. Rdzenni mieszkańcy tych ziem byli nazywani Hanren, ludzie Han, by odróżnich ich od nomadów. Wojna spowodowała pierwszą wielką migrację Hanów, na południe Jangcy oraz za rzekę, podnosząc demograficzne centrum na południe i przyspieszając sinizację dalekiego południa. W tym samym czasie na północy większość nomadów uległa sinizacji i przyswoili sobie elementy chińskiej kultury, administrację. Xianbei rządzący w Północnym Wei polecił systematyczną sinizację, przyswoił nazwiska Hanów, instytucję i kulturę.
[edytuj] Nazwiska
Chińskie imiona są zwyczajowo złożone z 2 lub 3 sylab, nazwisko poprzedza imię. Nazwiska zazwyczaj składają się z jednej sylaby, chociaż zdarzają się i takie niecodzienne nazwiska złożone z większej ilości sylab. W Chinach występuje 4000-6000 różnych nazwisk, ale tylko około 1000 jest w popularnych użyciu.
10 najpopularniejszych nazwisk, których nosiciele stanowią około 40% chińskiej populacji świata:
Li, Wang, Zhang, Zhao, Chen, Yang, Wu, Liu, Huang, Zhou
Miejsca od 11 do 20, których nosiciele stanowią około 10% chińskiej populacji świata:
Xu, Zhu, Lin, Sun, Ma, Gao, Hu, Zheng, Guo, Xiao
