Chocz (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°58' N 17°52' E

Chocz

Herb Chocza

51° 58' N
17° 52' E

Liczba
mieszkańców (2006)
• liczba ludności

1700 osób

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

63-313

Tablice rejestracyjne

PPL

Położenie na mapie Polski

Chocz

Chocz – wieś w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Chocz. Położona nad Prosną, na skraju Równiny Rychwalskiej. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

[edytuj] Historia

W średniowieczu gród książęcy wzmiankowany pod nazwą Chodecz od 1294 roku. W XIV wieku Kazimierz III Wielki nakazał w Choczu wybudowanie zamku obronnego, w tym też czasie osada przygrodowa uzyskała prawa miejskie. Miasto prywatne, własność rodów wielkopolskich: Chodeckich, Ostrorogów, Marszewskich, Mycielskich, Lipskich, Raczyńskich. W okresie reformacji za sprawą rodziny Marszewskich w latach 1555-1620 Chocz stanowił ośrodek życia religijnego braci czeskich. W XVII wieku miasto przeszło na własność rodu Lipskich. Za sprawą biskupa Andrzeja Lipskiego do miasta zostali sprowadzeni reformaci i wprowadzono kontrreformację. W XVIII wieku miasto podupadło. Od 1793 roku znajdowało się w zaborze pruskim, od 1807 roku w Księstwie Warszawskim, od 1815 w Królestwie Polskim. Było miastem przygranicznym. W 1870 nakazem władz carskich Chocz utracił prawa miejskie. W okresie międzywojennym miejscowość rozwinęła się jako lokalny ośrodek usługowy oraz rzemieślniczy. W latach 1939-1945 wieś została włączona do Niemiec.

[edytuj] Zabytki

Kolegiata i pałac infułatów w Choczu

Pałac infułatów w Choczu

barokowy kościół kolegiacki Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, wybudowany na przełomie XVII i XVIII wieku.
barokowy pałac infułatów z 1790 roku wzniesiony na miejscu dawnego zamku, obecnie plebania.
barokowy kościół klasztorny Św. Michała Archanioła z XVIII wieku.
klasztor Reformatów z XVIII wieku, skasowany w 1957, ponownie użytkowany przez franciszkanów od 2005 roku. W okresie międzywojennym miejsce pobytu o. Euzebiusza Huchrackiego.
zachowany historyczny układ urbanistyczny miejscowości
dawna rosyjska strażnica graniczna z XIX wieku
dwa metalowe słupy graniczne z czasów Królestwa Kongresowego
dawna plebania kościoła parafialnego św. Wawrzyńca
wolnostojąca figura św. Wawrzyńca w miejscu zniszczonego w 1822 roku przez pożar kościoła parafialnego
w pobliskiej Nowej Kaźmierce kościół i cmentarz ewangelicki z 1907 roku. Od 2006 roku kościół jest udostępniany przez protestantów katolikom. Odbywają się w nim zarówno msze katolickie jak i nabożeństwa kościoła ewangelicko-augsburskiego.