Dagmar Krause
Z Wikipedii
Dagmar Krause (ur. 4 czerwca 1950) - niemiecka piosenkarka i śpiewaczka; związana była z wieloma awangardowymi twórcami (m.in. grupy Henry Cow, Art Bears, muzycy tacy jak Fred Frith, Chris Cutler, Lindsay Cooper, Lutz Glandien i inni); wykonawczyni utworów Kurta Weilla i Hannsa Eislera.
Spis treści |
[edytuj] Biografia artystyczna
[edytuj] Wczesne lata
Urodziła się w Hamburgu. Karierę rozpoczęła jako 14-letnia piosenkarka w klubie nocnym w hamburskiej dzielnicy 'czerwonych latarni' Reeperbahn.
W 1968 r. wstąpiła do zaangażowanej politycznie grupy folkowej The City Preachers. W tym samym roku zespół wydał album Der Kaürbis, Das Transportproblem und Die Traumtänzer z muzyką do spektaklu telewizyjnego. W 1969 r. grupa ta się rozpadła, jednak jej wokalistki, czyli Inga Rumpf i Dagmar nagrały w 1970 r. album I.D. Company[1] Utwory nagrane przez Dagmar wykazują już jej zamiłowanie do niekonwencjonalnego, awnagardowego podejścia do muzyki, które będzie się pogłębiać w następnych latach. W 1971 r. ukazał się jeszcze jeden album The City Preachers Back to the City.
W 1971 r. Krause wstąpiła do grupy Slapp Happy, która powstała w Wumme w Niemczech. Było to międzynarodowe trio; oprócz Niemki Dagmar jego członkami byli Anglik Anthony Moore (instrumenty klawiszowe) i Amerykanin Peter Blegvad (gitara, wokal). Wkrótce Dagmar i Anthony stają się małżeństwem.
Grupa ta dla wzbogacenia swojego brzmienia rozpoczęła współpracę z zespołem Faust, który towarzyszył im na dwóch pierwszych albumach: Sort of... z 1972 r. i Casablanca Moon z 1973 r. Ta druga płyta została niewydana.
W 1974 r. Slapp Happy przenieśli się do Londynu i ponownie nagrali materiał z niewydanego albumu. Nowe nagrania ukazały się na płycie zatytułowanej Slapp Happy. Oryginalne niewydane nagrania z grupą Faust zostały ostatecznie wydane dopiero w 1980 r. jako Acnalbasac Noom[2], przez firmę Chrisa Cutlera Recommended Records.
[edytuj] Henry Cow
W 1974 r. Slapp Happy zaczęli współpracę z awangardowym, lewicowym zespołem Henry Cow a w październiku obie grupy połączyły się i rozpoczął się prawie roczny okres ich ścisłej kooperacji.
Jeszcze w tym samym roku ukazał się ich pierwszy album Desperate Straights firmowany przez oba zespoły.
W lutym i marcu 1975 r. muzycy weszli do studia i nagrali album In Praise of Learning.
Po nagraniu tej płyty Moore i Blegvad odeszli z zespołu, jednak Dagmar zdecydowała się pozostać w bardziej awangardowo nastawionym Henry Cow.
Po nagraniu In Praise of Learning grupa udała się na tournèe po Francji. Rozpoczęło się ono w Champs Elysees w Paryżu połączonym koncertem z Robertem Wyattem. Zespół otrzymał także natychmiast zaproszenie i propozycje koncertów od Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI). Przez następnych 10 miesięcy Henry Cow z Dagmar Krause koncertował w Szwajcarii, Szwecji, Francji, Danii, Norwegii, Finlandii, Belgii, Holandii i Hiszpanii.
W Norwegii wydany został podwójny album Concerts.
W maju 1976 r. Dagmar musiała ze względu na stan zdrowia zrezygnować z niezwykle intensywnych tras koncertowych grupy i powróciła do Hamburga, obiecując zespołowi, że dołączy do nich podczas nagrywania następnego albumu.
Podczas nagrywania następnego albumu w Szwajcarii na początku 1978 r. doszło w zespole do rozłamu; część muzyków pragnęła aby płyta była całkowicie instrumentalna, a część optowała za płytą wokalną. W rezultacie sporu, nowy i ostatni już album Henry Cow Western Culture był prawie całkowicie instrumentalny, a trio: Dagmar Krause, Fred Frith i Chris Cutler założyło nowy zespół Art Bears.
[edytuj] Art Bears
Grupa ta wydała utwory z wokalem Dagmar na albumie zatytułowanym Hopes & Fears w 1978 r. Na płycie gościnnie wystąpili pozostali muzycy z Henry Cow.
W listopadzie trio bez żadnych dodatkowych muzyków nagrało drugi album grupy Winter Song.
W 1979 r. zespół odbył swoje jedyne tournèe posiłkując się Peterem Blegvadem (gitara, bas) i Markiem Hollanderem (instrumenty klawiszowe i klarnet).
W tym samym roku Dagmar nagrała album z Kevinem Coyne'em zatytułowany Babbles.
W sierpniu 1980 r. trio Art Bears nagrało trzeci i ostatni album The World as It is Today.
[edytuj] News From Babel
W 1983 r. Dagmar wstąpiła do grupy News From Babel. Innymi muzykami zespołu byli Chris Cutler, Lindsay Cooper i Zeena Parkins.
Zespół ten wydał dwa albumy: Work Resumed on the Tower (1984) i Letters Home (1986)
[edytuj] Inne kolaboracje
Po rozwiązaniu News From Babel Dagmar współpracowała z takimi muzykami i grupami jak Michael Newman Band (album The Kiss and Other Movements z 1985 r.), Lindsay Cooper (album Music for Other Occasions z 1986 r.).
W 1991 r. Dagmar, Moore i Blegvad odnowili współpracę, tworząc dla BBC operę Camera (włos. pokój), powstałą według pomysłu Dagmar, ze słowami Blegvada i muzyką Moore'a. Dagmar grała i wykonywała partie wokalne głównej postaci opery Meluzyny (Melusine). W dwa lata później dzieło to zostało wykonane w studiu telewizji publicznej Channel 4.
Następnie współpracowała z takimi artystami jak Chris Cutler i Lutz Glandien (album Domestic Stories z 1992 r.), Tim Hodgkinson (album Each in Out Own Thoughts z 1994 r.). Wspólnie z Marie Goyette firmowała album A Scientific Dream and a French Kiss (1998)
W 1997 r. reaktywowała się grupa Slapp Happy i wydała w 1998 r. album Ça Va.
[edytuj] Prace solowe
Dagmar zawsze fascynowała się kabaretem Republiki Weimarskiej oraz twórczością Bertolda Brechta i jego muzycznych współpracowników Kurta Weilla i Hannsa Eislera. W 1978 r. występowała w londyńskim wystawieniu sztuki Brechta Rozkwit i upadek miasta Mahogany.
W 1985 r. zaśpiewała Surabaya Johnny na albumie Lost in the Stars: The Music of Kurt Weil[3], którego producentem był Hal Willner.
W 1986 r. Dagmar wydała dwa albumy: Supply and Demand. Songs by Brecht/Weil oraz Tank Battles: The Songs of Hanns Eisler. Oba albumy ukazały się także w wersji śpiewanej w języku niemieckim. Utwory z tych znakomitych płyt Dagmar wykonywała później na koncertach, z których podkreślić trzeba występ na Festiwalu w Edynburgu.
[edytuj] Głos
Dagmar dysponuje oryginalnym, niezwykle plastycznym altem, mocnym i głębokim, z dość dużym wibratem. Jego plastyczność powoduje, że Dagmar może znakomicie wyrażać słodycz prostych piosenek ale i zmienić się diametralnie w dramatycznych, krańcowych utworach. Jej styl wykonawczy cechuje oryginalność i indiosynkratyzm. Dodatkowym elementem jest także jej niemiecki akcent, który w piosenkach śpiewanych w języku angielskim podkreślał politycznie zaangażowane utwory Henry Cow.
Repertuar, do którego sięga, rozciąga się od muzyki eksperymentalnej, poprzez progresywny i awangardowy rock, songi Brechta do muzyki Mozarta.
[edytuj] Dyskografia
- The City Preachers. Der Kürbis, Das Transportproblem und dir Traumtänzer. 1968
- I.D. Company. I.D. Company. 1970
- The City Preachers. Back to the city. 1971
- Slapp Happy. Sort of..., 1972
- Slapp Happy. (Acnalbasac Noom), 1973 (wyd. 1980)
- Slapp Happy. Just a Conversation c/w Jumpin' Jonah, 1973
- Slapp Happy. Casablance Moon c/w Slow Moon Rose, 1974
- Slapp Happy. Charly and Charly, 1974
- Slapp Happy. Slapp Happy, 1974
- Slapp Happy/Henry Cow. Desperate Straights, 1974
- Henry Cow. In Praise of Learning, 1975
- Various Artists. Virgin Sound V, 1975
- Utopic Sporadic Orchestra De Futura, 1975
- Slapp Happy Mr. Rainbow, 1975
- Henry Cow. Concerts, 1976
- Art Bears. Hopes and Fears, 1978
- Various Artists. Dead On Arrival, 1978
- Art Bears. Winter Songs, 1979
- Kevin Coye & Dagmar Krause. Babble, 1979
- Slapp Happy. Charly and Charly c/w inst., 1979
- Art Bears. Rats and Monkeys c/w Collapse, 1979
- Art Bears. The World as it is Today, 1981
- Art Bears. Coda to Man and Boy, 1981
- Goebbels & Harth. Indianer fuer Morgen, 1981
- Goebbels & Harth. Bertold Brecht: Zeit Wirdknapp, 1981
- Commuters. Commuters, 1982
- ReR Records Sampler, 1982
- Slapp Happy. Everybody's Slimmin' c/w Blue Eyed William., 1983
- Paul Young. No Parlez, 1983
- Lindsay Cooper. The Small Screen - Music for Television, 1984
- The Stranglers. Skin Deep, 1984
- News from Babel. Contraries, 1984
- News from Babel. The Work Resumed on the Tower, 1984
- Anthony Moore. The Only Choice, 1984
- Various Artists. Lost in the Stars - the Music of Kurt Weill, 1985
- The ReR records quarterly. Vol.1 No.2, 1985
- Michael Nyman. The Kiss and Other Movements, 1985
- Lindsay Cooper. Music for Other Occasions, 1986
- News from Babel. Letter Home, 1986
- Dagmar Krause. Angebot und Nachfrage, 1986
- Dagmar Krause. Supply and Demand, 1986
- ReR Quarterly. vol.II No.1, 1987
- Dagmar Krause. Panzerschlacht, 1988
- Dagmar Krause. Tank Battles, 1988
- Fred Frith. Gravity, 1990
- Fred Frith. Speechless, 1991
- ReR Quarterly. Vol. 1 Selections, 1991
- Henry Cow. The Virgin Years, Souvenir Box 1991 1991
- Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth. Goebbels/Harth, 1992?
- The Grid 456, 1992
- Chris Cutler & Lutz Glandien. Domestic Stories, 1992
- Dagmar Krause. Radio Session, 1993
- Slapp Happy. Camera, 1993?
- Tim Hodgkinson. Each in our own Thoughts, 1994
- Robert Wyatt. Flotsam Jetsam, 1994
- Slapp Happy. Ça va, 1998
- Dagmar Krause & Marie Goyette. A Scientific Dream and a French Kiss, 1998
- Slapp Happy. Live in Japan - May, 2000, 2001
[edytuj] Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ I odnosiło się do Ingi a D do Dagmar.
- ↑ Jest to odwrócony tytuł Casablanca Moon
- ↑ # "Introduction from Mahagonny Songspiel" - Steve Weisberg
- "The Ballad of Mac The Knife" (from The Threepenny Opera) - Sting i Dominic Muldowney
- "The Cannon Song" (from The Threepenny Opera) - The Fowler Brothers i Stan Ridgway
- "Ballad of the Soldier's Wife" - Marianne Faithfull i Chris Spedding
- "Johnny Johnson Medley" - Van Dyke Parks
- "Overture"
- "Johnny's Melody"
- "Aggie's Sewing Machine"
- "Alabama Song" (z Mahagonny) - Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen
- "Youkali Tango" - Armadillo String Quartet
- "Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes" (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) - John Zorn
- "September Song" (from Knickerbocker Holiday) - Lou Reed
- "Lost in the Stars" - Carla Bley i Phil Woods
- "What Keeps Mankind Alive?" (z The Threepenny Opera) - Tom Waits
- "Surabaya Johnny" (from Happy End) - Dagmar Krause
- "Oh Heavenly Salvation" (from Mahagonny) - Mark Bingham i Johnny Adams oraz Aaron Neville
- "Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness" (z The Threepenny Opera) - Todd Rundgren i Gary Windo
- "Speak Low" (from One Touch of Venus) - Charlie Haden i Sharon Freeman
- "In No Man's Land" (from Johnny Johnson) - Van Dyke Parks
- To CD zostało wznowione z dodatkowymi utworami
- "The Great Hall" - Henry Threadgill
- "Johnny's Speech" - Van Dyke Parks
- "Klops Lied" (Meatball Song) - Elliott Sharp
- "Hurricane Introduction" - Mark Bingham