Diabeł tasmański
Z Wikipedii
| Diabeł tasmański | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | ssaki niższe | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | torbacze | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | niełazowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | Sarcophilus | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | diabeł tasmański | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Sarcophilus harrisii | |||||||||||||||||||||||||||||
| (Boitard, 1841) | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) - gatunek torbacza z rodziny niełazowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Sarcophilus F. Cuvier, 1837.
O średniej wielkości ciała, krępy, przysadzisty, z serdelkowatym ogonem, w którym magazynuje tłuszcz i z dużą głową, co zapewnia najsilniejszą siłę zgryzu w stosunku do masy ciała wśród żyjących ssaków [1] . Wyjątkowo jak na torbacza ma przednie nogi dłuższe niż tylne. Posiada długie wąsy czuciowe na pysku i w kępce na czubku głowy. Posiada jeden zestaw zębów rosnących powoli przez całe życie [2].
Jest największym drapieżnym torbaczem, a także padlinożercą. Charakterystycznym dla niego jest smród, gdy jest przestraszony, głośne wrzaski (stąd nazwa) i zawziętość w czasie pożywiania się. Osiąga prędkość 13 km/h. Spotykany we wszystkich środowiskach, ale najbardziej lubi lasy. Zanim wytępiono wilka workowatego żywił się przede wszystkim resztkami z tego, co on upolował. Zwierzę aktywne głównie w nocy - słuch jest jego dominującym zmysłem, posiada też bardzo czuły węch, ma natomiast trudności w dostrzeganiu nieruchomych obiektów [2] . Na ogół samotnik. Średnia długość życia szacowana na 6 lat. Samica ma dobrze rozwiniętą torbę, młode (w liczbie ok. 4) rodzą się na początku australijskiej zimy.
Wymarł w Australii około XIV wieku. Od 1941 pod ochroną. W 1996 zaobserwowano zakaźny rak pyska diabła (ang. Devil facial tumour disease), na który zmarło 1/3 - 1/2 populacji [3]. W maju 2008 roku, rząd Tasmanii umieściły diabła tasmańskiego na liście gatunków zagrożonych wyginięciem.
Długość ciała: średnio 65 cm samce, 57 cm samice [4]
Długość ogona: 25 cm
Masa ciała: 6-9 kg (samce), samice wyraźnie mniejsze; niektóre okazy wyraźnie większe (do 11 kg)
Rozród: ruja od marca do czerwca; ciąża trwa ok. miesiąca
Sierść czarna, biały kołnierz i różowawy pysk
Status: zagrożony
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii
Przypisy
- ↑ Wroe S., McHenry C. i Thomason J. 2005. Bite club: comparative bite force in big biting mammals and the prediction of predatory behaviour in fossil taxa. Proceedings of the Royal Society B-Biological Sciences 272:619-625 PMID 15817436
- ↑ 2,0 2,1 Department of Primary Industries, Water and Environment. Tasmanian Devil - Frequently Asked Questions
- ↑ Tasmanian Devil Facial Tumor Disease, Disease Management Strategy PDF
- ↑ Guiler E.R. 1983. Tasmanian Devil in R. Strahan Ed. The Australian Museum Complete Book of Australian Mammals strona 27-28. Angus & Robertson ISBN 0-207-14454-0
