Wilk workowaty
Z Wikipedii
| Wilk workowaty | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | ssaki niższe | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nadrząd | torbacze | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | niełazokształtne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | Thylacinidae | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | Thylacinus | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | wilk workowaty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| †Thylacinus cynocephalus | |||||||||||||||||||||||||||||
| (Harris, 1808) | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Wilk workowaty (†Thylacinus cynocephalus) – największy drapieżny torbacz czasów współczesnych. Pierwotnie występował na terenach Australii i Nowej Gwinei w czasach historycznych został wyparty wyłącznie do terenów Tasmanii gdzie wyginął w XX wieku. Powszechnie jest znany jako tygrys tasmański (ze względu na paskowany zad), a także jako wilk tasmański i kolokwialnie, Tassie (albo Tazzy) tygrys lub po prostu fałszywy tygrys. Był ostatnim przedstawicielem swojego rodzaju, Thylacinus.
Spis treści |
[edytuj] Występowanie
W czasach przedhistorycznych występował na Tasmanii oraz całym obszarze Australii i także Nowej Gwinei. Wraz z przybyciem osadników do Australii i sprowadzeniem przez nich psów dingo, obszar jego występowania skurczył się wyłącznie do Tasmanii.
[edytuj] Wyginięcie
Po przybyciu na Tasmanię Europejczyków uznany za szkodnika i bardzo intensywnie tępiony. Ostatni osobnik na wolności widziany w 1932 roku. Natomiast ostatni znany osobnik (samica) padł w 1936 w ZOO w Hobart. Od tego czasu (szczególnie od lat 80.) pewne niepotwierdzone ślady bytności zwierzęta (takie jak zeznania świadków, niewyraźne tropy, czy niewyraźne zdjęcia) dały asumpt teoriom, że odosobniona populacja przeżyła w niedostępnych, górskich rejonach Tasmanii. Utworzenie na znacznych obszarach ścisłego rezerwatu oraz liczne ekspedycje nie przyniosły jednak żadnego pewnego dowodu przetrwania wilka workowatego. Oficjalnie został uznany za gatunek wymarły przez IUCN w 1986 roku.
[edytuj] Klonowanie
Obecnie podejmuje się próby sklonowania na podstawie materiału genetycznego pobranego z zakonserwowanych tkanek zwierzęcia. Niestety, tkanki zostały zakonserwowane w formalinie, która "pocięła" DNA na małe kawałki. Największe nadzieje pokłada się więc w jedynym egzemplarzu zakonserwowanego w alkoholu szczenięcia. Szanse na realizację tego projektu nie są jednak duże.
W maju 2008 australijsko-amerykański zespół naukowców poinformował o wyizolowaniu i wszeczpieniu do embrionu myszy fragmentu genomu wilka workowatego. Wyizolowany fagment należy do genu Col2A1 i odpowiada za tworzenie tkanki chrzęstnej. Genetycy dołączyli do niego fragment kodoujący niebieski barwnik, w efekie obserwacji zauważono aktywność genu i obecność niebieskiego barwnika. (Gazeta Wyborcza Nauka)
[edytuj] Charakterystyka
- Długość tułowia z głową: 100-110 cm
- Długość ogona: 50 cm
- Ubarwienie: płowe, z 13-19 poprzecznymi pręgami
- Uzębienie: typowe dla drapieżników (duże kły, silne łamacze)
- Występowanie: Tasmania, obszary stepowe.
- Miot: 2-4 młodych, torba otwarta tylko w okresie wychowywania młodych.
[edytuj] Tryb życia i pokarm
Zwierzę nocne, polowało m.in. na kangury i wombaty, ale nie gardziło też owocami.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- The Thylacine Museum (en)
- Australian Museum - Thylacine (en)
- IUCN Red List of Threatened Species: Thylacinus cynocephalus (en)
- Wyizolowanie i wszczepienie myszy frgmentu DNA wilka workowatego
