Dobór stabilizujący

Z Wikipedii

Dobór stabilizujący - w genetyce jest to działanie doboru naturalnego na rzecz utrzymania istniejącej struktury genowej populacji. Zwykle, w stabilnym środowisku, właśnie taki typ selekcji działa na populacje - już dobrze przystosowane do danych warunków. Zazwyczaj polega na eliminacji skrajnych fenotypów, w tym kodowanych przez nowe, zmutowane allele (statystycznie częściej pogarszające niż poprawiające dostosowanie). Przykładem może być utrzymywanie się optymalnej wagi urodzeniowej noworodków (mniejsze - zwykle wcześniaki - mają niższe szanse przeżycia bez pomocy medycyny, większe - grożą powikłaniami porodowymi i koniecznością zastosowania cesarskiego cięcia).

Jeśli populacja wyjściowa jest polimorficzna pod względem danego genu, dobór stabilizujący przybiera postać doboru równoważącego, co oznacza utrzymywanie owego polimorfizmu, w tym dotychczasowej frekwencji allelu determinującego szkodliwą cechę, w puli genomowej. Dobór sprzyja wówczas przetrwaniu osobników heterozygotycznych, dysponujących jedną kopią zmutowanego genu, ze względu na równoważenie negatywnych skutków mutacji cechą dającą potencjalną przewagę dostosowania nad innymi osobnikami, homozygotami. Przykładem takiego działania doboru jest występowanie allelu determinującego anemię sierpowatą. Potencjalną korzyścią dla osobników obciążonych jedną kopią zmutowanego genu HbS jest większa odporność na malarię. Równoważy ona negatywne skutki nieprawidłowej budowy erytrocytów.