Dominik Dziewanowski
Z Wikipedii
Dominik Dziewanowski (ur. 1759 w Płonnem, zm. 1827 w Płonnem) - generał brygady, syn Juliusza kasztelana chełmińskiego i Ludwiki Pawłowskiej.
Najpierw służył w armii pruskiej, potem przeszedł do armii polskiej, gdzie był adiutantem ks. S. Poniatowskiego. W powstaniu 1794 walczył pod Rypinem i Łabiszynem. Po upadku powstania osiadł na wsi, ale mimo to utrzymywał kontakty z legionami i wspierał je finansowo. W 1806 uformował 6puł, a następnie wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. Na czele 6 pułku walczył w kampaniach napoleońskich 1807 i 1809 - na Pomorzu, pod Sandomierzem, Gdańskiem. Zajął Lublin i uczestniczył w zajęciu Zamościa.
W latach 1810-12 komendant departamentu lubelskiego, w roku 1812 - radomskiego. W kampanii 1812 był dowódcą brygady jazdy w rezerwowym korpusie kawalerii i walczył pod Mirem i Romanowem. W czasie obrony Borysowa został ciężko ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej.
Został odznaczony krzyżem Legii Honorowej i krzyżem kawalerskim Orderu Orła Białego.