Don McNeill
Z Wikipedii
William Donald McNeill, Don McNeill (ur. 30 kwietnia 1918 w Chickasha, Oklahoma, zm. 28 listopada 1996 w Vero Beach, Floryda) - tenisista amerykański, zwycięzca mistrzostw Francji i mistrzostw USA w grze pojedynczej i podwójnej.
Praworęczny Amerykanin, znany głównie ze skutecznego bekhendu, był jednym z zawodników, którym najlepsze lata kariery i szansę na odniesienie kolejnych sukcesów zabrała II wojna światowa. W 1937 po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, a rok później wygrał halowe mistrzostwa USA, pokonując w finale Franka Bowdena 9:7, 3:6, 6:4, 7:5. Był wówczas studentem Kenyon College, w barwach którego zdobył międzyuczelniane mistrzostwo USA w 1940. W chwili tego ostatniego sukcesu miał już na koncie inny, dużo bardziej prestiżowy tytuł - międzynarodowego mistrza Francji.
W 1939 na kortach im. Rolanda Garrosa pokonał w finale faworyzowanego lidera rankingu światowego Bobby'ego Riggsa w trzech setach. Był drugim Amerykaninem ze zwycięstwem w Paryżu, po triumfatorze Wielkiego Szlema Donaldzie Budge, i ostatnim zwycięzcą turnieju przed wybuchem wojny. Po powrocie do kraju wystąpił w mistrzostwach USA, gdzie, nierozstawiony, dotarł do ćwierćfinału, ulegając po dramatycznej walce turniejowej "szóstce" Joe Huntowi 4:6, 13:15, 10:8, 6:4, 2:6. W 1940 zdobył tytuł akademicki i ukończył studia, a następnie zdobył mistrzostwo USA na kortach ziemnych, w finale pokonując Riggsa 6:1, 6:4, 7:9, 6:3. Po raz trzeci w krótkim czasie okazał się lepszy od Riggsa w wielkoszlemowych mistrzostwach USA w 1940, pokonując go w finale 4:6, 6:8, 6:3, 6:3, 7:5 (w półfinale pokonał innego przyszłego gwiazdora tenisa profesjonalnego, Jacka Kramera). McNeill był trzecim zwycięzcą finału mistrzostw USA ze stanu 0:2 w setach, zarazem pierwszym, któremu w jednym sezonie udało się triumfować w rozgrywkach uczelnianych (Intercollegiate) i "dorosłych" mistrzostwach (w 1942 osiągnięcie to powtórzył Ted Schroeder).
W okresie wojny służył jako oficer wywiadu marynarki wojennej. W czasie urlopów uczestniczył okazjonalnie w turniejach, zdobywając m.in. w 1944 deblowe mistrzostwo USA w parze z Bobem Falkenburgiem po zwycięstwie nad Williamem Talbertem i Pancho Segurą 7:5, 6:4, 3:6, 6:1. Był to drugi wielkoszlemowy tytuł deblowy McNeilla, który już w 1939 do paryskiego zwycięstwa singlowego dołożył triumf w grze podwójnej, pokonując w parze z Charlesem Harrisem weteranów Jacques'a Brugnona i Jeana Borotrę 4:6, 6:4, 6:0, 2:6, 10:8. Francuzi nie wykorzystali czterech piłek meczowych przy stanie 6:5 w piątym secie i serwisie Borotry. Gorycz niewykorzystanych piłek meczowych McNeill miał okazję przeżyć także osobiście - w finale mistrzostw USA w 1946, grając w parze z Frankiem Guernseyem, miał siedem piłek na wygraną, ale trofeum przypadło Williamowi Talbertowi i Gardnarowi Mulloyowi po niezwykle zaciętym spotkaniu (6:3, 4:6, 6:2, 3:6, 18:20).
McNeill był ponadto m.in. halowym mistrzem USA w 1950 w singlu (w finale z Fredem Kovaleskie 11:9, 4:6, 6:2, 6:2) i pięć razy w deblu (1941, 1944 z Frankiem Guernseyem, 1949, 1950 i 1951 z Williamem Talbertem). W 1940 został uznany za pierwszą rakietę USA (przed Riggsem), natomiast ze względu na wojnę jedynie w 1939 znalazł się w czołowej dziesiątce rankingu światowego (nr 7). Wojna odebrała mu także szansę występów w Pucharze Davisa. Po zakończeniu kariery pracował w branży reklamowej w Nowym Jorku.
W 1965 został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Spis treści |
[edytuj] Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa Francji
- gra pojedyncza - wygrana 1939
- gra podwójna - wygrana 1939 (z Charlesem Harrisem)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - wygrana 1940
- gra podwójna - wygrana 1944 (z Bobem Falkenburgiem), finał 1946 (z Frankiem Guernseyem)
[edytuj] Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa Francji 1939 - 7:5, 6:0, 6:3 z Bobbym Riggsem
- mistrzostwa USA 1940 - 4:6, 6:8, 6:3, 6:3, 7:5 z Bobbym Riggsem
[edytuj] Źródła
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
