Bobby Riggs

Z Wikipedii

Robert Larimore Riggs, Bobby Riggs (ur. 25 lutego 1918 w Los Angeles, zm. 25 października 1995 w Leucadia, Kalifornia), tenisista amerykański, zwycięzca Wimbledonu i mistrzostw USA, zdobywca Pucharu Davisa.

Treningi tenisowe rozpoczął jako 12-latek pod kierunkiem Esther i Jerry'ego Bartoshów. Już w wieku 15 lat wygrywał turnieje w kategorii seniorów, a jako 16-latek pokonał w jednym z turniejów wicelidera rankingu amerykańskiego, finalistę Wimbledonu Franka Shieldsa. W 1936 po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce w USA (nr 4), gdzie figurował nieprzerwanie do końca kariery amatorskiej. Na czele tej klasyfikacji znajdował się w 1939 i 1941, w latach 1937-1938 był wiceliderem za Donem Budge'm, a w 1940 za Donem McNeillem. W latach 1937-1939 znajdował się również w najlepszej dziesiątce światowej w klasyfikacji "Daily Telegraph" (w 1939 jako nr 1).

Przegrywający większość pojedynków z Budge'm, chociaż zazwyczaj po zaciętych, cztero- lub pięciosetowych meczach, Riggs wykorzystał swoją szansę, kiedy jego rywal zdecydował się podpisać kontrakt zawodowy. W 1939 jedyny raz wystartował w turnieju wimbledońskim i odniósł spektakularny sukces - wygrał wszystkie trzy konkurencje. W finale gry pojedynczej pokonał Elwooda Cooke'a 2:6, 8:6, 3:6, 6:3, 6:2, w deblu triumfował w parze ze swoim finałowym rywalem (w decydującym meczu Amerykanie pokonali Charlesa Hare i Franka Wilde), a w mikście razem z Alice Marble (w finale z Frankiem Wilde i Niną Brown). W zdobyciu tytułu Riggsowi pomogła prawdopodobnie decyzja komitetu organizacyjnego Wimbledonu, który wykluczył ze startu Niemca Gottfrieda von Cramma. Cramm, któremu odmówiono prawa udziału w Wimbledonie ze względu na odbyty wyrok więzienia, krótko przed tym turniejem pokonał Riggsa w finale imprezy w Queen's Clubie 6:1, 6:0.

W 1939 Riggs był również w finale mistrzostw Francji, gdzie przegrał z Donem McNeillem, a także po raz pierwszy triumfował w mistrzostwach USA (w finale z Welby Van Hornem). W całym sezonie wygrał dziewięć turniejów (z trzynastu, w których brał udział), kończąc rok bilansem 54 zwycięstw i 5 porażek. W 1940 starty europejskie uniemożliwiła II wojna światowa, a w finale mistrzostw USA Riggs uległ McNeillowi. Wygrał natomiast ten turniej w grze mieszanej z Marble. W 1941 odzyskał tytuł mistrza USA, pokonując w finale Franka Kovacsa. Na tym zakończył karierę amatorską, przechodząc do grona tenisistów profesjonalnych.

W 1942 przegrał w finale zawodowych mistrzostw USA z Donem Budge'm (2:6, 2:6, 2:6). Riggs zrewanżował się rywalowi w tej samej imprezie w finale cztery lata później (6:3, 6:1, 6:1), wcześniej odbywając służbę wojskową. W 1946 Riggs i Budge zmierzyli się w serii pojedynków, tzw. tourze, zakończonym nieznacznym zwycięstwem Riggsa. Riggs wygrał zawodowe mistrzostwa USA ponownie w 1947, tym razem pokonując Budge'a po zaciętym pięciosetowym meczu (3:6, 6:3, 10:8, 4:6, 6:3). Jeszcze raz ci dwaj rywale zmierzyli się w finale zawodowych mistrzostw USA w 1949 i jeszcze raz triumfował Riggs (9:7, 3:6, 6:3, 6:3). W tym czasie w gronie tenisistów zawodowych pojawiła się nowa postać, zagrażająca dominacji Riggsa - Jack Kramer. Dwaj Amerykanie zmierzyli się w tourze w latach 1947-1948 i chociaż Riggs wygrał pierwszy pojedynek, to wkrótce młodszy rywal przejął inicjatywę i ostatecznie triumfował zdecydowanie (69 wygranych meczów do 20). W finale zawodowych mistrzostw USA w 1948 Kramer pokonał Riggsa 14:12, 6:2, 3:6, 7:5.

Bobby Riggs zakończył wkrótce karierę sportową, koncentrując się na działalności promocyjnej. Organizował m.in. cykl pojedynków między Kramerem i Pancho Gonzálezem, a także pojedynki kobiece. Uczestniczył w turniejach weteranów. Powrócił na czołówki gazet w 1973, rzucając wyzwanie czołowym ówczesnym tenisistkom. Twierdził, że jest w stanie pokonać dowolną rywalkę. Z 55-letnim Riggsem zmierzyła się najpierw Australijka Margaret Court (13 maja 1973) i rzeczywiście zeszła z kortu pokonana. Kilka miesięcy później (20 września) w słynnej "bitwie płci" amerykański weteran zdecydowanie uległ rodaczce, Billie Jean King. Riggs zyskał po tych pojedynkach miano "tenisowego clowna" - rywalki witał w damskiej spódniczce, demonstracyjnie wręczał bukiet kwiatów i usiłował całować w rękę (co udało mu się tylko z Court). Amerykanin znany był z zamiłowania do hazardu i pojawiły się spekulacje, że przegrał specjalnie, obstawiając wcześniej u bukmachera swoją porażkę. W 1985 Riggs spróbował jeszcze raz podobnej rywalizacji, ale jego mecz deblowy (w parze z Vitasem Gerulaitisem) przeciwko Martinie Navrátilovej i Pam Shriver (zakończony zwycięstwem rywalek) nie wzbudził takiego zainteresowania jak pojedynek z Billie Jean King kilkanaście lat wcześniej.

W latach 1938-1939 Riggs występował w reprezentacji USA w Pucharze Davisa. Obowiązywała w tym czasie reguła challenge round, zapewniająca obrońcy trofeum od razu udział w kolejnym finale. W 1938 w Filadelfii na otwarcie finału z Australią Riggs pokonał w czterech setach Adriana Quista, a w ostatnim spotkaniu finału (już bez znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia, przy stanie 3:1 dla USA) uległ Johnowi Bromwichowi. Rok później Amerykanie stracili Puchar na rzecz Australii, mimo prowadzenia 2:0 po dwóch pierwszych singlach. Riggs pokonał tym razem Bromwicha, ale później uległ Quistowi (przegrał również Frank Parker z Bromwichem oraz debel Joe Hunt - Jack Kramer z Quistem i Bromwichem).

Zarówno jako amator, jak i później zawodowiec, Riggs zdobył wiele tytułów mistrza USA. W grze pojedynczej w latach 1936-1938 trzykrotnie wygrywał mistrzostwa USA na kortach ziemnych, w 1940 w hali. W deblu był mistrzem USA w hali w 1940 (z Elwoodem Cooke), na kortach ziemnych w 1936 (z Wayne Sabinem), ponadto zdobył mistrzostwo halowe w grze mieszanej w 1940 (z Pauline Betz). Jako tenisista profesjonalny poza tytułami singlowymi (1946, 1947, 1949) był dwukrotnie mistrzem USA w deblu z Donem Budge'm (1942, 1947).

Bobby Riggs w opinii Jacka Kramera był jednym z najlepszych zawodników w historii tenisa. Nie dysponował zbyt potężnymi uderzeniami, ale dobrze grał w kontrataku oraz wykorzystywał wiele urozmaiconych zagrań, głównie drop-szotów i lobów. Sam Riggs twierdził, że najlepsze lata kariery zabrała mu II wojna światowa. W 1967 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. Zmarł w wieku 77 lat po kilkuletniej walce z rakiem prostaty.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:

• Wimbledon
  • gra pojedyncza - wygrana 1939
  • gra podwójna - wygrana 1939 (z Elwoodem Cooke)
  • gra mieszana - wygrana 1939 (z Alice Marble)
• mistrzostwa Francji
  • gra pojedyncza - finał 1939
• mistrzostwa USA
  • gra pojedyncza - wygrane 1939, 1941, finał 1940
  • gra mieszana - wygrana 1940 (z Alice Marble), finał 1941 (z Pauline Betz)

Źródła:

• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997

[edytuj] Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame