Drastamat Kanajan

Z Wikipedii

Drastamat "Dro" Kanajan, orm. Դրաստամատ Կանայան (ur. 31 maja 1884 r. w Iğdır w Rosji, obecnie w Turcji, zm. 8 marca 1956 r. w Bostonie w USA) – rosyjski, a następnie ormiański wojskowy (generał), minister obrony narodowej w rządzie Demokratycznej Republiki Armenii, jeden z przywódców dasznaków na emigracji, dowódca 812 Armeńskiego Batalionu podczas II wojny światowej

Był synem Martirosa Kanajana, głowy klanu Kanajanów w Iğdır i Horom Kanajan. Uczył się w miejscowej szkole parafialnej, a następnie gimnazjum w Erewaniu. Pod wpływem opowieści o sukcesach w walkach z Turkami gen. Andranika Ozaniana i idei nacjonalistycznych głoszonych przez Armeńską Federację Rewolucyjną (dasznaków) wstąpił podczas nauki do tajnej młodzieżowej organizacji, która opowiadała się przeciw rządom carskim i za niezależnością Armenii. Po ogłoszeniu przez władze 12 czerwca 1903 r. edyktu oddającego całą własność ormiańskiego Kościoła pod zwierzchność rosyjską, uczestniczył w masowych demonstracjach organizowanych przeciw temu przez dasznaków. W latach 1903-1905 brał aktywny udział w ormiańskim ruchu narodowym; współuczestniczył w zabójstwie księcia Nakaszidze i gen. Alichanowa. Po ukończeniu gimnazjum uczył się w szkole wojskowej. W 1908 r. zbiegł do Turcji. W 1914 r. powrócił do Armenii. Podczas I wojny światowej był jednym z dowódców ormiańskich oddziałów ochotniczych w ramach Rosyjskiej Armii Kaukaskiej; został osobiście odznaczony przez cara Mikołaja II. Po zwycięstwach nad Turkami w kampanii kaukaskiej stał się popularnym dowódcą wojskowym. Z tego powodu w okresie marzec-kwiecień 1918 r. został mianowany przez Armeńską Radę Narodową wojskowym komisarzem regionu Ararat w zachodniej Armenii. Brał udział w maju jako głównodowodzący wojskami ormiańskimi w bitwie pod Abaranem, która umożliwiła ogłoszenie niepodległej Armenii. W latach 1918-1920 pełnił funkcję ministra obrony narodowej w rządzie Demokratycznej Republiki Armenii. Dowodził wojskami ormiańskimi w wojnach z Gruzją (grudzień 1918 r.), Azerbejdżanem i Turcją. Po inkorporacji Armenii do Rosji sowieckiej na pocz. grudnia 1920 r., wyemigrował do Persji, a następnie Niemiec. Podczas II wojny światowej podjął kolaborację z Niemcami w nadziei wyzwolenia Armenii spod sowieckiej władzy i stworzenia niezależnego państwa. W 1941 r. został dowódcą 812 Armeńskiego Batalionu Wehrmachtu. Po kapitulacji Niemiec 8/9 maja 1945 r., dostał się w Heidelbergu do niewoli amerykańskiej, ale wkrótce został zwolniony. Zamieszkał w Libanie wśród tamtejszej dużej diaspory ormiańskiej. Zmarł 8 marca 1956 r. podczas leczenia w szpitalu w Bostonie.