Eleonora Ziemięcka
Z Wikipedii
Eleonora Ziemięcka (ur. w 1819 we wsi Jasienice niedaleko Czerska na Mazowszu, zm. 23 września 1869 w Warszawie) z domu Gagatkiewicz, reprezentantka polskiego mesjanizmu, uznawana za pierwszą kobietę-filozofa w Polsce.
Po wyjściu za mąż osiadła w Warszawie i oddała się studiom filozoficznym, których głównym dążeniem było pogodzenie wiary z rozumem, zespolenie rezultatów samodzielnej myśli ludzkiej z głównymi podstawami chrześcijaństwa. Ich wyraz dała już w swej pierwszej pracy, ogłoszonej w "Bibljotece Warszawskiej" w 1841 (O filozofii), gdzie jako młoda autorka śmiało wystąpiła przeciw systemowi Hegla. Dla propagowania tych idei założyła w 1841 miesięcznik "Pielgrzym" (1841-1846). Czasopismo to jednak, pomimo poparcia J.I. Kraszewskiego, I. Hołowińskiego i K. Świdzińskiego, nie utrzymało się. Wydane w 1843 Myśli o wychowaniu kobiet poruszyły po raz pierwszy kwestię reformy wychowania kobiecego i konieczności rozwijania umysłu razem z uczuciem. Urzeczywistnieniem idei pogodzenia wiary z rozumem miały być Zarysy filozofii katolickiej (Wrocław, 1857), dzieło będące właściwie filozofią katolicyzmu zaczerpniętą z dzieł Nicolasa de Malebranche, A.J.A. Gratry'ego oraz innych teologów katolickich. Ostatnią oryginalną pracą Ziemięckiej były Studja (Wilno, 1860), mieszczące kilka głębszych analiz Kursów Adama Mickiewicza, Dumań Józefa Gołuchowskiego i inne jej opracowania.
Później zapadła na zdrowiu, nadal jednak pozostała aktywna, dokonując m.in. przekładów prac Henri de Saint-Simona, Émile Saisseta i A. Jacques'a (w dwutomowym Przewodniku filozofji, Warszawa, 1862-1863). Rozpoczęła także wydawanie Kursu nauk wyższych dla kobiet (Warszawa, 1864), które ograniczyło się jednak do podręcznika psychologii i estetyki. Prócz kilku pomniejszych przekładów opublikowała także oryginalne Powieści ludowe (Warszawa, 1862). Zmarła po wielu latach choroby.
