Mesjanizm polski
Z Wikipedii
Mesjanizm - nurt w filozofii polskiej, którego największy rozkwit przypada w XIX wieku między powstaniami. Jest to specyficznie polska filozofia o tendencji do tworzenia spekulatywnych systemów metafizycznych z jednej strony i reformowania świata przez filozofię z drugiej. Także powszechny pogląd, że Polacy jako naród posiadają wybitne cechy osobowości, które w sposób szczególny wyróżniają ich pośród narodów świata. Jako taki ma wiele narodowych odpowiedników w innych krajach.
Na polskim gruncie idea mesjanizmu była popularna w sposób szczególny. W XVII i XVIII wieku wśród ludności żydowskiej dochodziło do powstania sekt opierających się na charyzmatycznym przywódcy obwoływanym przez współwyznawców mesjaszem. Być może ze względu na stały kontakt z kulturą żydowską, być może po prostu ze względu na głęboką religijność, już w okresie baroku zaczęły pojawiać się w filozofii sarmatyzmu pierwsze pierwiastki mesjanistyczne. Polski Naród, wywodzący się jakoby ze starożytnego ludu Sarmatów, miał mieć szczególną rolę w dziejach świata. Rzeczpospolita Obojga Narodów miała być przedmurzem chrześcijaństwa, azylem wolności i spichrzem Europy. Idee te wyraził najpełniej Wespazjan Kochowski w psalmach publicznych Psalmodii polskiej (Psalm V, Psalm VII, Psalm IX, Psalm XV, Psalm XXVI, Psalm XXXVI).
Mesjanizm romantyczny zrodził się z tradycji judeochrześcijańskich, ale odwoływał się do wizji umęczonego Jezusa Mesjasza (słowiańszczyzna, Polska) mającego zbawić i połączyć grzeszników (inne narody Europy).
Najważniejsze rysy filozofii mesjanistycznej, wspólne dla większości jego znanych przedstawicieli:
- przekonanie o istnieniu Boga osobowego
- wiara w wieczne istnienie duszy
- podkreślanie przewagi sił duchowych nad fizycznymi
- wizja filozofii i/lub narodu jako narzędzia do reformy życia i wybawienia ludzkości
- nacisk na wybitne metafizyczne znaczenie kategorii narodu
- twierdzenie, że człowiek może realizować się w pełni tylko w obrębie narodu jako obcowaniu duchów
- historyzm przejawiający się w twierdzeniu, że narody stanowią o rozwoju ludzkości
U Józefa Hoene-Wrońskiego, który wprowadził pojęcie mesjanizmu do polskiej filozofii, mesjaszem, który miał wprowadzić ludzkość w okres szczęśliwości, była filozofia. U głównego popularyzatora mesjanizmu w świadomości szerszej widowni (por. Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego), poety Adama Mickiewicza, była już nim Polska.
[edytuj] Najważniejsi mesjaniści
- August Cieszkowski
- Józef Bohdan Dziekoński
- Józef Gołuchowski
- Józef Hoene-Wroński
- Józef Kremer
- Karol Libelt
- Wincenty Lutosławski
- Adam Mickiewicz
- Andrzej Towiański
- Bronisław Trentowski
- Jan Paweł Woronicz
