Eric Carr
Z Wikipedii
Paul Charles Caravello (ur. 12 lipca 1950 w New York (Brooklyn), zm. 24 listopada 1991 w Bellevue Hospital w New York) – latach 1980-1991 perkusista rockowej formacji KISS. W 2005 r. został wybrany jako dziesiąty perkusista w historii rocka (jako jedyny ze wszystkich członków Kiss znalazł się w top 10)
Spis treści |
[edytuj] Przed Kiss
Eric Carr był synem włoskich imigrantów, miał dwie siostry Lorette i Sissy. Celowo nie zdał testów psychologicznych aby uniknąć służby wojskowej. Naprawiał kuchenki gazowe, pracował jako archiwista, rozwoził z ojcem lodówki i mieszał cement. W młodości chciał zostać naukowcem lub astronautą. Jego pierwszym zespołami byli The Allures The Cellarman (1965-1969), w latach 1970-1979 występował z Salt and Pepper, Creation, Things That Go Bump In The Night, Mother Nature/Father Time (też jako jako Bionic Boogie) oraz Flasher (cover band). W 1970 z ledwością uniknął śmierci w pożarze klubu ratując przy tym wokalistkę zespołu.
[edytuj] Wstąpienie do Kiss
Po wydaniu 20 maja 1980 r. płyty Unmasked szeregi Kiss oficjalnie opuścił pierwszy perkusista Peter Criss. W celu znalezienia odpowiedniego zastępcy postanowiono przeprowadzić przesłuchanie kandydatów. Po rozpatrzeniu aplikacji (biografie i zdjęcia Carr zamieścił w rzucającej się w oczy jaskrawo pomarańczowej teczce co okazało się szczęśliwym posunięciem) wyznaczono dzień przesłuchania na 23 czerwca 1980 r. gdzie miały być przetestowane umiejętności oraz sceniczna prezencja na bazie pięciu wskazanych utworów "Strutter", "Firehouse", "Is that you", "Detroit rock city" oraz "Black diamond" (śpiewanym przez perkusistę) Po wyjściu z przesłuchania wziął autografy od pozostałych członków zespołu na wypadek gdyby nigdy więcej ich nie spotkał... 1 lipca 1980 r. został perkusistą Kiss, wybrany spośród 50-60 oficjalnie przesłuchanych i około 300 którzy nie zostali dopuszczeni do próby z zespołem.
[edytuj] Image
Po przyłączeniu do Kiss kolejnym krokiem było ukrycie twarzy tak jak reszta członków grupy pod grubą warstwą farby co wiązało się również z wykreowaniem nowego charakteru. Po sprawdzeniu wielu pomysłów np. makijaż jastrzębia (Gene Simmons nazwał go przerośniętą kurą) ostatecznie stworzono postać o pełnym brzmieniu Eric "the Fox" Carr. Na jesieni 1983 Kiss oficjalnie zdejmują maski i od tej pory grają bez makijaży.
Charakterystyczną cechą Carra była ogromna fryzura na którą zużywał dziesiątki puszek z lakierem. Były gitarzysta Kiss Mark St. John właśnie w tym dopatruje się przyczyny późniejszej choroby. Był dość niski (ok. 172 cm) i silnie zbudowany. Paul Stanley na koncercie miał zwyczaj go przedstawiać "może wygląda jak mały chłopiec ale zbudowany jest jak mężczyzna".
[edytuj] Styl grania
Eric Carr nie był typem wirtuoza, był przede wszystkim niesamowicie solidnym perkusistą rockowym. Młodzieńcza inspiracja Ringo Starrem i późniejsza fascynacja grą John Bonhama jest idealnym wyznacznikiem gry Carra. Jego styl bazował na silnych, pewnych i dynamicznych uderzeniach. Studyjny materiał cechował stabilny groove oraz wyczucie smaku przez co słuchacz nie zostawał zasypywany zbędną kanonadą w każdej minucie utworu.
Ciekawostką jest to, że był leworęczny, natomiast grał na całkowicie praworęcznym zestawie. Najbardziej znane partie perkusji nagrał na płycie "Creatures of the night" gdzie nie bez znaczenia był sposób realizacji nagrań. Zdaniem niektórych brzmi to jak połączenie Johna Bonhama i Phil Collinsa. W późniejszym okresie tworzył o wiele bardziej skomplikowane i trudniejsze podkłady (King of the mountain, I’m alive, Boomerang) ale właśnie "Creatures..." okazało się płytą która wywarła największy wpływ na sporą rzeszę perkusistów rockowych tj. Fred Coury (Cinderella), Tommy Lee (Mötley Crüe) czy Abbadon (Venom).
[edytuj] Na żywo
Zadebiutował 25 lipca w NY Palladium Podczas występów scenicznych prezentował się bardzo ekspresyjnie za ogromnym zestawem perkusyjnym. Solówki, które były stałym elementem show Kiss opierały się na ustalonym scenariuszu, przez co nie były zwykłym popisem umiejętności lecz widowiskowym pokazem łączącym szaloną grę i zabawę z publicznością. Po jej zakończeniu zawsze wskakiwał na centralne kotły. W drugiej połowie lat 80. koncertowy zestaw został powiększony do trzech centralnych kotłów o rozmiarach 24”szerokosci na 32” głębokości oraz dodatkowo podwieszonych elektronicznych padów co pozwalało na zwiększenie efektowności solówek. Często wspomagał pozostałych muzyków wokalnie. Śpiewał także główne partie w utworach "Black diamond’, "Young and wasted” i "Litlle ceasar".
[edytuj] Oprócz perkusji
Eric Carr był bardzo utalentowanym muzykiem, który oprócz perkusji potrafił grać na gitarze, gitarze basowej, harmonijce, klawiszach oraz bardzo dobrze śpiewać. Poza muzykowaniem dużo rysował. Stworzył animowany zespół The Rockheads do którego sporządził ścieżkę dźwiękową wydaną na pośmiertnym albumie "The Rockheads" i "Rockology"
[edytuj] Śmierć
Tydzień po Walentynkach 1991r. muzyk poczuł się bardzo źle podejrzewając zapalenie płuc. Badania wykazały rzadko spotykany złośliwy nowotwór serca. Na przełomie maja i lipca nastąpiły przerzuty do płuc. Po wyniszczającej chemioterapii dzięki rodzinie i niesamowitej sile woli wrócił jeszcze na jakiś czas do normalnego życia. Nie brał jednak udziału w nagrywaniu nowego albumu. Członkowie zespołu rozpoczęli wszakże sesję nagraniową lecz za bębnami usiadł Eric Singer, twierdząc że Carr powinien w pełni się wykurować. Uznaje się że nie było mowy o jakiejkolwiek zmianie perkusisty na stałe. Potwierdza to udział Carra 27-28 lipca w sesji do teledysku "God gave rock and roll to you II", utworu nagranego studyjnie już z Singerem. 14 września pokazał sie jeszcze na uroczystości MTV Video Music Awards co było jego ostatnim oficjalnym publicznym wystąpieniem. Niestety w dwa dni później stan zdrowia Carra pogorszył się znacznie. Dostał pierwszego z dwóch krwotoków w mózgu, spowodowało to zapadnięcie w śpiączkę. Zmarł w niedzielę 24 listopada 1991 r. w Bellvue Hospital. Został pochowany na cmentarzu Cedar Hill Mausoleum w Middlehope na północ od NY. Na nagrobku pod napisem Caravello widnieje napis Eric Carr 1950-1991. Rodzina stwierdziła, że właśnie pod tym pseudonimem był znany i tak właśnie zostanie zapamiętany.
[edytuj] Dyskografia z Kiss
Oficjalne wydawnictwa Kiss z udziałem Carra
- Music from the Elder (1981) – perkusja, współkompozytor "Under the rose" i "Escape from the Island". Nie gra w utworze "I" (Alan Schwartzberg)
- Killers (1982) – perkusja, pół kompilacyjny album nie wydany w USA.
- Creatures of the night (1982) – perkusja, gra na basie w "I still love you".
- Lick It Up (1983) – perkusja, współkompozytor "All hell’s brakin’ loose"
- Animalize (1984) – perkusja, współkompozytor "Under the gun".
- Asylum (1985) – perkusja.
- Crazy nights (1987) – perkusja, współkompozytor "No no no".
- Smashes thrashes & hits (1988) – perkusja w dwóch utworach, album kompilacyjny, śpiewa "Beth".
- Hot in the shade (1989) – perkusja, współkompozytor, bas i wokal w "Little ceasar".
- Revenge (1992) – wydany po jego śmierci z udziałem perkusisty Eric Singera. Jednak Carr gra na perkusji (podkłada również bas) w utworze "Carr Jam 1981". W "God gave rock and roll to you II" śpiewa wokalizy w środku utworu. Płyta dedykowana jego pamięci.
- You wanted the best...you’ve got the best (1996) – kompilacyjny album koncertowy z Peterem Crissem na perkusji, w wersji japońskiej znajduje się utwór "New York groove" gdzie gra Carr.
