Phil Collins
Z Wikipedii
| Phil Collins | |
 Koncert w Düsseldorfie (2005) |
|
| Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1951 Londyn (  Wielka Brytania) |
| Instrument | wokal perkusja fortepian |
| Gatunek | rock pop |
| Zawód | muzyk aktor |
| Aktywność | od 1969 |
| Wytwórnia płytowa | Virgin Records Atlantic Records |
| Zespół | |
| Genesis Brand X Flaming Youth The Phil Collins Big Band |
|
| Strona internetowa | |
Philip David Charles Collins (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu) - angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej supergrupy rocka progresywnego Genesis.
Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów "Billboardu" pomiędzy 1984 a 1989 (w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki, których tematem jest głównie utracona miłość, są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji "In the Air Tonight", poprzez dance-popowe "Sussudio", do jego największego hitu - mówiącego o problemach społecznych "Another Day in Paradise". Jego międzynarodowa popularność zmieniła postrzeganie Genesis z grupy grającej rock progresywny na zespół regularnie występujący na listach przebojów muzyki pop i jeden z filarów stacji telewizyjnej MTV w początkach jej działania.
Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał w tym okresie tylko dwa utwory. Po odejściu Gabriela w 1975 roku, Collins został pierwszym wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy hit Genesis - "Follow You, Follow Me" - stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy. Collins prowadził wówczas z powodzeniem również karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy[1].
Spis treści |
[edytuj] Wczesne lata
Collins jest jednym z trójki dzieci agenta ubezpieczeniowego i dziecięcej agentki teatralnej. Pierwszą perkusję dla dzieci dostał w prezencie na święta Bożego Narodzenia, kiedy miał pięć lat. Później jego wuj zrobił mu prowizoryczny instrument, na którym Phil grał regularnie, podnosząc przy tym umiejętności. Gdy dorósł, otrzymał od rodziców bardziej profesjonalny zestaw muzyczny[2]. Trenował grę na perkusji, grając przy muzyce nadawanej w radiu i telewizji, i nigdy nie nauczył się czytać profesjonalnej notacji muzycznej. Stworzył za to własny system zapisu dźwięków. Pierwszy koncert przed publicznością zagrał w wieku 11 lat. Jego matka chciała jednak, aby został aktorem, dlatego już w wieku 6 lat występował w reklamach w telewizji.
Profesjonalna nauka muzyki rozpoczęła się, gdy miał czternaście lat, kiedy dostał się do szkoły aktorskiej Barbary Speake[3]. Rozpoczął też karierę jako dziecięcy aktor i model - jego pierwszą główną rolą była postać Jacka Dawkinsa w musicalu Oliver!, powstałym na podstawie powieści Oliver Twist Karola Dickensa. Pojawił się także w filmie Beatlesów Noc po ciężkim dniu jako jeden z setek krzyczących nastolatków podczas sceny koncertu. Jako że jego matka była zatrudniona przy wyborze statystów do tej sceny, Collinsowi jako jedynemu zrobiono efektowne zbliżenie twarzy[4]. Ubiegał się także o rolę Romea w oscarowym filmie Romeo i Julia (1968)[5].
Pomimo początków kariery aktorskiej, Collinsa bardziej interesowała muzyka. W czasie kiedy uczęszczał do Chiswick Community School, założył zespół zwany The Real Thing, a później dołączył do The Freehold. Gdy należał do tej grupy, napisał swoją pierwszą piosenkę - "Lying Crying Dying"[6].
Pierwszy profesjonalny kontrakt Collins podpisał jako perkusista Flaming Youth, nagrywając z nimi płytę Ark 2 (1969). Ark 2 - album koncepcyjny zainspirowany lądowaniem człowieka na księżycu - nie był sukcesem komercyjnym, pomimo pochlebnych recenzji krytyków. Melody Maker nazwał płytę "Albumem pop miesiąca", opisując ją jako "pięknie zagraną, dojrzałą muzykę z przyjemną, zwartą harmonią"[7]. Główny singel albumu, From Now On, nie zdobył popularności w radiu. Po roku koncertowania grupa rozpadła się z powodu braku sukcesów i napięć w zespole.
W 1970 r. Phil Collins grał na perkusji w piosence George'a Harrisona "The Art of Dying"[8].
[edytuj] Okres Genesis
Zobacz więcej w osobnym artykule: Genesis (grupa muzyczna).W 1970 Collins odpowiedział na ogłoszenie Genesis zamieszczone w Melody Maker dotyczące zatrudnienia w zespole "perkusisty wrażliwego na muzykę akustyczną i gitarzysty dwunastostrunowego"[9]. Grupa zamieściła ogłoszenie po odejściu trójki perkusistów przy nagraniu jedynie dwóch płyt[10]. Przesłuchanie miało miejsce w domu rodziców Petera Gabriela. Kandydaci wykonywali utwory z drugiej płyty zespołu - Trespass (1970). Collins przyjechał wcześnie i nauczył się utworów, słuchając grających przed nim[11].
Collins wygrał przesłuchanie i rok później brał udział w nagraniu Nursery Cryme. Pomimo że w ciągu następnych pięciu lat był głównie perkusistą i okazjonalnie drugim wokalistą, zaśpiewał podczas tego okresu samodzielnie dwie piosenki - "For Absent Friends" (z Nursery Cryme) i "More Fool Me" (z Selling England by the Pound (1973).
W 1974, podczas nagrywania płyty The Lamb Lies Down on Broadway, Brian Eno potrzebował perkusisty do jego albumu Another Green World. Collins otrzymał angaż jako zapłatę za pracę z grupą.
W 1975, po trasie koncertowej promującej The Lamb Lies Down on Broadway, Gabriel opuścił grupę, by rozpocząć karierę solową. Po bezowocnych poszukiwaniach jego zastępcy Collins stał się głównym wokalistą zespołu, który na krótko zaangażował perkusistę grup Yes i King Crimson, Billa Bruforda, do gry podczas koncertów, chociaż Collins nadal wykonywał długie, instrumentalne fragmenty. Grę Bruforda słychać podczas piosenki "Cinema Show" na albumie koncertowym Seconds Out. Bruford został szybko zastąpiony przez byłego perkusistę Franka Zappy - Chestera Thompsona, który stał się głównym ogniwem grupy podczas występów na żywo. Pierwsza płyta z Collinsem jako pierwszym wokalistą to A Trick of the Tail z 1976, obecna na liście przebojów American Top 40 i zajmująca trzecie miejsce na angielskich listach przebojów. Rolling Stone napisał: "Genesis potrafił zmienić groźbę katastrofy po odejściu Petera Gabriela w pierwszy, szeroko pojęty amerykański sukces."[12]
Collins jednocześnie grał w grupie jazzowej Brand X, która nagrała pierwszy album, Unorthodox Behaviour, z Collinsem jako perkusistą. Od kiedy jednak grupą priorytetową stał się dla niego Genesis, Brand X odbył kilka tras koncertowych i nagrał kilka płyt bez Collinsa. Dzięki Brand X perkusista spotkał się po raz pierwszy z automatem perkusyjnym i z ośmiościeżkowym magnetofonem[13].
Pod koniec dekady Genesis zmienił swój styl z rocka progresywnego na muzykę pop. Mimo to w ich albumie z 1978 ...And Then There Were Three... słychać wpływy ich pierwotnego stylu.
W latach 80. grupa nagrała ciąg odnoszących sukcesy płyt, np. Duke (1980), Abacab (1981), Genesis (1983) i Invisible Touch (1986). Tytułowa piosenka z tej ostatniej, jako jedyny utwór Genesis, stała się numerem jeden na amerykańskiej liście przebojów Billboard Hot 100. Zespół dostał nominację do nagrody MTV za najlepszy teledysk w 1987 za piosenkę "Land of Confusion", choć jak na ironię przegrali z utworem "Sledgehammer" - solową piosenką Gabriela[14].
Collins odszedł od Genesis w 1996, by skoncentrować się na karierze solowej[15]. Ostatnia płyta z nim jako piosenkarzem to We Can't Dance z 1991. On i Gabriel spotkali się znów z innymi członkami grupy w 1999, by nagrać ponownie "The Carpet Crawlers" do płyty Genesis Turn It On Again: The Hits. Ok. 2005 roku rozpoczęły się rozmowy o reaktywacji zespołu, Collins chciał, aby liderem grupy został ponownie Gabriel, a on wróciłby do gry na perkusji[16]. Ostatecznie grupa odnowiła się w składzie Collins/Rutherford/Banks, by ruszyć w trasę koncertową Turn It On Again: The Tour.
[edytuj] Kariera solowa
We wczesnej twórczości Collinsa widocznych jest wiele odniesień do jego rozwodu, choć w żadnym albumie nie jest to wskazane dosłownie. Dwie piosenki z płyty Genesis pod tytułem Duke (1980) - "Please Don't Ask" i obecna w Top 20 "Misunderstanding" - opowiadają o nieudanych związkach. Wcześniej Collins wyprodukował i zagrał na perkusji na płycie swojego przyjaciela Johna Martyna, "Grace and Danger", której myślą przewodnią jest rozpad małżeństwa. Rozwód jest też głównym tematem pierwszej solowej płyty Collinsa - Face Value (1981)[17].
Piosenki nagrane na jego pierwszych albumach, przykładowo "In The Air Tonight" i "I Don't Care Anymore", są oparte głównie na dźwiękach perkusji i posiadają dość mroczny, pesymistyczny wydźwięk. Odnosząc się do Face Value, Collins powiedział: "Miałem żonę, dwoje dzieci, dwa psy, a następnego dnia straciłem wszystko. Wiele z tych piosenek zostało napisanych, bo przechodziłem przez te emocjonalne zmiany"[18]. Niekiedy na utwory miały wpływ także inne czynniki, np. piosenka "Behind the Lines" z płyty Face Value była jazzową przeróbką piosenki Genesis, którą Collins pomagał napisać. Face Value stała się multiplatynową płytą i zdobyła uznanie wśród krytyków, stanowiąc bardzo dobry początek solowej kariery Collinsa.
Mimo że piosenka "You Can't Hurry Love" - przeróbka utworu zespołu The Supremes obecna na kolejnej płycie Hello, I Must Be Going! - stała się numerem jeden w Wielkiej Brytanii, drugi album Collinsa spotkał się z nieprzychylnym przyjęciem przez niektórych krytyków. Hello, I Must Be Going! stał się mimo tego potrójną platyną w USA, a "You Can't Hurry Love" był pierwszym utworem Collinsa, który stał się hitem na amerykańskiej liście przebojów. Płyta zajęła także drugie miejsce na angielskiej liście najlepszych albumów i zajmowała je ponad rok.
W 1980 Collins zagrał na perkusji na trzeciej solowej płycie Petera Gabriela, wypracowując w ten sposób własny styl muzyczny zwany "gated-reverb" (po raz pierwszy użyty w piosence Gabriela "Intruder"). Podobno Gabriel "nie chciał na płycie żadnych metalowych dźwięków" i poprosił Collinsa o nieużywanie talerzy i granie "ciężej" niż dotychczas. Rezultatem był "gated reverb", który Collins stworzył razem z Hugh Padghamem. Styl ten został potem wykorzystany między innymi w "In The Air Tonight", i "Mama" Genesis.
W 1982 Collins był producentem płyty Something's Going On, solowego albumu Anni-Frid Lyngstad (Fridy), członkini zespołu ABBA. Frida była pod wrażeniem solowych płyt Collinsa, ich emocjonalnego, bardzo osobistego wydźwięku. W związku z tym zaproponowała mu współpracę przy jej własnym, solowym projekcie. Powstały w ten sposób album, w którym Collins osobiście grał na perkusji, zawierał międzynarodowy hit lat 1982–83 - "I Know There's Something Going On" (Russ Ballard) i duet Collinsa z Fridą zatytułowany "Here We'll Stay". Jego przeróbka, śpiewana tylko przez Fridę, została wydana jako singel.
Punkt zwrotny w karierze Collinsa nastał, gdy został poproszony o skomponowanie tytułowej piosenki do filmu Przeciw wszystkim. Powstały utwór - "Against All Odds (Take a Look at Me Now)" - był przeróbką piosenki "How Can You Sit There?", która miała znaleźć się na krążku Face Value ale ostatecznie nie została nagrana. Ballada szybko stała się klasykiem i zdobyła pierwsze miejsce na amerykańskich listach przebojów i drugie na brytyjskich (przegrywając z piosenką Lionela Richie "Hello"). Ten moment jest uznawany przez wielu krytyków za odejście Collinsa od jego pierwotnego, mrocznego stylu i początek tworzenia muzyki bardziej popowej i elektronicznej.
W 1984, Collins zwrócił na siebie uwagę, gdy wyprodukował płytę Philipa Baileya Chinese Wall. Artyści nagrali w duecie piosenkę "Easy Lover", która dotarła na drugie miejsce amerykańskiej listy przebojów i spędziła 4 tygodnie na pierwszym miejscu w Wielkiej Brytanii. Collins pracował z sekcją instrumentów dętych grupy Baileya Earth, Wind & Fire (znaną później jako Phenix Horns) w latach 80., zarówno w Genesis jak i jako artysta solowy. Pod koniec 1984 Collins uczestniczył w projekcie charytatywnym grupy Boba Geldofa Band Aid i grał na perkusji w ich piosence "Do They Know It's Christmas".
W 1985, Collins został zaproszony do udziału w koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa, odbywającym się zarówno na Stadionie Wembley w Anglii, jak i na Stadionie Johna F. Kennedy'ego w Filadelfii w USA. Collins zagrał na obu stadionach. Na Wembley wystąpił solo i wraz ze Stingiem, potem wsiadł do Concorde'a, poleciał do Filadelfii i tam ponownie zaśpiewał jako solowy artysta, a także grał na perkusji podczas występu Led Zeppelin i Erica Claptona.
W tym samym roku Collins współpracował z Howardem Jonesem przy jego singlu. Jones nagrał ponownie swoją piosenkę "No One Is To Blame" z albumu Dream into Action, a Collins towarzyszył mu jako perkusista, drugi głos i producent. Artysta grał na perkusji także na płytach Roberta Planta i Tiny Turner. Wyprodukował także i zagrał na albumie Erica Claptona Behind the Sun a także na kolejnym - August. Jego sukcesy solowe i równoległa kariera w zespole Genesis, stały się w 1985 tematem tytułowym magazynu Rolling Stone. Był to jedyny raz, gdy Collins pojawił się na okładce tego czasopisma.
Później tego samego roku Collins nagrał swój najlepiej oceniany album No Jacket Required. Znajdowały się na nim takie hity jak "Sussudio", "One More Night", "Don't Lose My Number" i "Take Me Home". Przy płycie współpracowali Sting, Helen Terry i były kolega z zespołu Peter Gabriel jako drugi wokalista. Collins w duecie z Marilynem Martinem nagrał także piosenkę "Separate Lives" - amerykański numer jeden na listach przebojów, wyprodukowany dla filmu Białe noce. W 1985 trzy piosenki Collinsa zajęły pierwsze miejsce na amerykańskich listach przebojów - najwięcej spośród piosenkarzy tamtego roku[19]. No Jacket Required wygrał kilka Nagród Grammy, włączając w to tytuł albumu roku.
Pomimo komercyjnego sukcesu, No Jacket Required był niezbyt przychylnie odebrany przez krytyków. Także "Sussudio" było ocenione krytycznie jako zbyt podobne do piosenki Prince’a 1999, zarzutu tego Collins nigdy nie obalił[20]. Mimo tego album stał się najlepiej sprzedającą się płytą w USA (pobijając m.in. album Thriller) i w Wielkiej Brytanii.
W 1988 Collins zagrał w filmie Buster opowiadającym o napadzie stulecia mającym miejsce w Anglii w latach 60. Film zebrał dobre recenzje, a Collins nagrał doń dwie piosenki: "Two Hearts", "A Groovy Kind of Love" oraz napisał słowa i skomponował muzykę do utworu "Loco In Acapulco" nagranego przez zespół Four Tops.
Rok później Collins wyprodukował album ...But Seriously zawierający utwór mówiący o problemie bezdomności - "Another Day in Paradise", z Davidem Crosbym jako drugim głosem; Collins później odwzajemnił się, grając i śpiewając w piosence "Hero" na płycie Crosby'ego Thousand Roads wydanej w 1993. "Another Day in Paradise" stał się numerem jeden na amerykańskiej liście Billboard Charts w końcu 1989, Collins dostał także za niego Nagrodę Grammy z Nagranie Roku (1990). Collins został skrytykowany za to, że namawia innych do oddawania pieniędzy na pomoc dla biednych i bezdomnych, podczas gdy sam cieszy się statusem milionera. Inne utwory na płycie to np. "Something Happened on the Way to Heaven", "Do You Remember?" (tylko na edycji w USA) i "I Wish It Would Rain Down" (później Collins nagrał dłuższą wersję z Ericiem Claptonem grającym na gitarze). Piosenki o apartheidzie i bezdomności pokazują zwrot Collinsa ku sprawom politycznym i społecznym. Ten temat powraca w kolejnych albumach, m.in. w nagranym w 1990 Serious Hits... Live!.
W 1993 Collins wydał album Both Sides, który jednak nie odniósł komercyjnego sukcesu. Była to eksperymentalna płyta, zawierająca, według Collinsa, utwory które "stały się tak prywatne, tak osobiste, nie chcę, aby ktoś inny włożył w nie swój wkład"[21]. Charakteryzujący się mniej wygładzonym studyjnie dźwiękiem i większą liczbą wolnych utworów od poprzednich płyt, Both Sides był znaczącym odejściem piosenkarza od poprzedniego stylu. Collins nie korzystał z usług innych muzyków, wykonując wszystkie wokalne i instrumentalne partie w swoim domowym studiu i używając nieobrobionych dźwięków w finalnym produkcie. Album nie został dobrze przyjęty w radiu. Jego dwa główne hity "Both Sides of the Story" i "Everyday", odniosły niewielki sukces w porównaniu do poprzednich przebojów Collinsa.
Collins starał się wrócić do muzyki pop albumem Dance into the Light, który Entertainment Weekly zrecenzował słowami "nawet Phil Collins musi wiedzieć, że wszyscy jesteśmy już zmęczeni Philem Collinsem."[22]. Płyta zawierała kilka hitów, takich jak tytułowy utwór, czy piosenka zainspirowana twórczością Beatlesów - "It’s in Your Eyes". Mimo tego, że album osiągnął w Stanach status złotej płyty, sprzedawał się gorzej niż poprzednie płyty Collinsa. Jedynie piosenka "Dance into the Light" zdobyła popularność i pojawiła się na wydanym w 1998 albumie ...Hits będącym składanką hitów z całej kariery solowej Collinsa. Pomimo tego, na koncertach jego trasy koncertowej A Trip Into The Light zostawały wykupywane wszystkie bilety.
W 1996 Collins założył zespół The Phil Collins Big Band. Z piosenkarzem jako perkusistą grupa nagrywała jazzowe wersje największych hitów Collinsa i Genesis. The Phil Collins Big Band odbyło światowe tourneé 1998 grając m.in. na Montreux Jazz Festival. W 1999 grupa wydała płytę A Hot Night in Paris zawierającą ich wersje m.in. "Invisible Touch", "Sussudio" i mniej znane "The Los Endos Suite" z A Trick of the Tail.
Album ...Hits wydany w 1998 odniósł bardzo duży sukces, stając się kolejną multi-platynową płytą Collinsa w Ameryce. Jedyna nowa piosenka na płycie, wersja utworu "True Colours", śpiewana przez Cyndi Lauper zdobyła drugie miejsce na liście przebojów Adult Contemporary[23].
Sukcesem okazał się także kolejny singel Collinsa "You'll Be in My Heart" z filmu Tarzan (1999). Piosenka spędziła 19 tygodni na pierwszym miejscu Adult Contemporary ustanawiając rekord tej listy. Collins otrzymał za nią także Oscara, wygrywając z tak silną konkurencją jak Aimee Mann, Randy Newman i South Park (którego twórcy skarykaturowali Collinsa w jednym z epizodów). Była to jego trzecia nominacja jako twórcy tekstów, poprzednią otrzymał w 1984. Piosenki "Sussudio" i "In Too Deep" zostały użyte w soundtracku filmu American Psycho z 2000, a w książce, na podstawie której nakręcono film, seryjny morderca Patrick Bateman wypowiada się entuzjastycznie o twórczości Collinsa.
Krytycy źle oceniali Collinsa już od czasów sukcesu Genesis związanego z piosenką "Follow You Follow Me". Jego ostatni album Testify (2002), także nie został przychylnie przyjęty. Płyta nie zajęła dobrego miejsca na listach przebojów, choć emocjonalna piosenka "Can't Stop Loving You" (cover utworu Leo Sayera) została kolejnym numerem jeden Collinsa na liście Adult Contemporary. Testify w roku wydania sprzedało się w USA jedynie w 140 000 egzemplarzy, mimo to udana trasa koncertowa zrekompensowała straty, jakie przyniósł krążek[24].
Collins niedawno wyznał, że traci słuch w jednym uchu, a w 2003 zapowiedział swoją ostatnią trasę koncertową[25]. Nazwał ją First Final Farewell Tour (Pierwsza ostatnia pożegnalna trasa koncertowa), nawiązując do seryjnych "ostatnich" tras innych artystów. Collins chciał zakończyć swoją ostatnią międzynarodową trasę koncertową, a później spędzać więcej czasu z rodziną. W 2006 koncertował podczas współpracy z Disneyem nad broadwayowską wersją Tarzana. Poza pracą z Disneyem występował niewiele. Przyjął zaproszenie gry na perkusji dla królowej Elżbiety II z okazji jej pięćdziesiątych urodzin. Grał także dla Paula McCartneya, Ozzy'ego Osbourne'a i Cliffa Richarda. W 2003 pracował także z hip-hopową grupą Bone Thugs-N-Harmony przy coverze piosenki "Take Me Home" zatytułowanym "Home" na ich płycie Thug World Order. W utworze zespół śpiewa zwrotki, refren jest wykonywany przez Collinsa.
[edytuj] Film, teatr i telewizja
W przemyśle filmowym Collins zajmował się głównie muzyką. Cztery z jego siedmiu piosenek numer jeden na amerykańskich listach przebojów to utwory z soundtracków. Praca przy disneyowskim filmie Tarzan przyniosła mu Oscara.
Aktorska kariera Collinsa była krótka. Jako dziecko pojawił się w trzech filmach, w dwóch jako statysta. Pierwszą główną rolę Collins zagrał w Calamity the Cow (1967)[26].
W 1984 Collins napisał i nagrał tytułową piosenkę do filmu Przeciw wszystkim. Utwór stał się pierwszym z jego siedmiu amerykańskich hitów list przebojów i otrzymał nominację do Oscara za najlepszą piosenkę. Collins nie został zaproszony do wykonanie swego utworu na uroczystości przyznania Oscarów, pomimo tego, że był obecny podczas gali. Plotka głosi, że członkowie akademii, pomimo nominacji artysty, nie wiedzieli, kim on jest. Collins zobaczył więc na scenie Ann Reinking wykonującą jego piosenkę[27]. Przez długi czas po uroczystości Collins przed wykonaniem "Against All Odds" na koncertach zwykł mówić "Pani Ann Reinking nie ma tu dzisiaj, więc sądzę, że muszę sam zaśpiewać moją piosenkę".
Collins nagrał (choć nie napisał) utwór "Separate Lives" w duecie z Marilynem Martinem do filmu Białe noce (1985). Piosenka stała się hitem i przyniosła Collinsowi kolejną nominację do Oscara (choć była to nominacja dla twórcy tekstu piosenki Stephena Bishopa, nie dla Collinsa). Utwór wykazywał podobieństwo do muzyki nagranej na dwóch pierwszych albumach Collinsa. Bishop stwierdził, że został zainspirowany przez rozpadający się związek i nazwał "Separate Lives" "piosenką o gniewie"[28].
Pierwszą rolę, odkąd został muzykiem, Collins zagrał w 1988 w filmie Buster. Jego wykonanie "Groovy Kind of Love" piosenki z 1966 zespołu The Mindbenders, stało się numerem jeden. Film wypromował także utwór "Two Hearts", który napisał wraz ze słynnym twórcą piosenek z Motown Records - Lamontem Dozierem. Krytyk filmowy Roger Ebert powiedział, że rola w Busterze została przez Collinsa "zagrana zadziwiająco skutecznie", mimo tego soundtrack okazał się być bardziej popularny od samego filmu[29].
Po wystąpieniu w Busterze Collins rzadko grał w filmach. W 1993 otrzymał główną rolę w filmie Phil Oszust Collins. Pojawił się także w filmie Stevena Spielberga Hook (1991) i w A orkiestra grała dalej (1993). Ponadto podkładał głos pod postaci w filmach animowanych Balto (1995) i Księga Dżungli 2 (2003). Collins miał także wystąpić, obok Danny'ego DeVito i Boba Hoskinsa w filmie The Three Bears. Projekt nie został jednak nigdy zrealizowany[30].
Collins nagrał muzykę do animowanego filmu Tarzan (1999) dla The Walt Disney Company. Dostał Oscara za główną piosenkę filmu - "You'll Be in My Heart". Utwór ten nagrał także w m.in. wersji hiszpańskojęzycznej, jest to jego jedyny utwór, jaki ukazał się na hiszpańskojęzycznej liście przebojów Billboard's Hot Latin Tracks[23]. Disney zatrudnił go ponownie, wraz z Tiną Turner, w 2003. Nagrał wtedy soundtrack do kolejnego filmu animowanego Mój brat niedźwiedź, z piosenką przewodnią "Look Through My Eyes". W 2005 skomponował muzykę do kontynuacji Tarzana - filmu Tarzan 2: Początek legendy
W telewizji Collins był dwukrotnie gospodarzem ceremonii rozdania Billboard Music Awards. Pojawił się także w epizodzie serii Policjanci z Miami, zatytułowanym "Phil the Shill", gdzie grał kanciarza. Oprócz tego grał gościnnie w kilku skeczach programu skeczowego The Two Ronnies. Ostatnio zagrał w epizodzie sitcomu Whoopi.
W 2005, piosenka "Welcome", którą Collins zaśpiewał do filmu Mój brat niedźwiedź została użyta jako motyw dla Walt Disney's Parade of Dreams, głównej parady zorganizowanej z okazji 50-lecia Disneylandu.
W 2006 disneyowski Tarzan został zaadaptowany na sceny Broadwayu. Collins nagrał 11 nowych piosenek i utworów instrumentalnych i aktywnie uczestniczył przy produkcji. W przeciwieństwie do filmu, gdzie Collins śpiewał wszystkie piosenki, w musicalu są one wykonywane przez postaci na scenie.
[edytuj] Życie prywatne
Collins poślubił Kanadyjkę Andreę Bertorelli, którą poznał w klasie dramatycznej w Londynie[31], w 1975. Mają syna, Simona Collinsa, a Phil zaadoptował córkę żony, Joely Collins, obecnie kanadyjską aktorkę. Rozwiedli się w 1980.
Collins i jego druga żona, Jill Tavelman, byli małżeństwem od 1984 do 1996. Mają jedną córkę - Lily.
Collins ożenił się po raz trzeci, z Orianne Cevey, w 1999; para ma dwóch synów, Nicholasa i Matthew. Przed separacją (16 marca 2006) żyli w Szwajcarii. Obecnie Collins mieszka w szwajcarskim mieście Féchy, aby być blisko swoich dzieci.
Collins jest obrońcą praw zwierząt i członkiem organizacji Ludzie na rzecz Etycznego Traktowania Zwierząt (PETA). W 2005, przekazał podpisane pałeczki do gry na perkusji na rzecz kampanii PETA przeciwko Kentucky Fried Chicken[32].
Podczas wyborów w Wielkiej Brytanii w 2000 roku Collins otwarcie popierał Konserwatystów[33].
[edytuj] Ciekawostki
Collins został opisany przez Julie Burchill w NME jako "najbrzydszy człowiek od czasów George'a Orwella".
Phil Collins pojawił się w trzech misjach w grze Grand Theft Auto: Vice City Stories
[edytuj] Nagrody
Lista nagród i nominacji przyznanych Collinsowi (tylko jako solowemu artyście, lista nie uwzględnia nagród Genesis).
[edytuj] Nagroda Grammy
[edytuj] Nagrody
- 1985: Wokalista roku ("Against All Odds (Take A Look At Me Now)" (1984))
- 1986: Album roku (No Jacket Required (1985))
- Wokalista roku (No Jacket Required (1985))
- Producent roku (Non-Classical) (No Jacket Required (1985)), wraz z Hugh Padghamem
- 1989: Najlepsza piosenka filmowa ("Two Hearts" z filmu Buster (1988)), wraz z Lamontem Dozieriem
- 1991: Nagranie roku ("Another Day in Paradise" (1989))
- 2000: Najlepsza piosenka filmowa (Tarzan Soundtrack (1999)), wraz z Markiem Manciną
[edytuj] Nominacje
- 1984: Wokalista roku muzyki rockowej ("I Don't Care Anymore" (1982))
- 1985: Piosenka roku ("Against All Odds (Take A Look At Me Now)" (1984))
- Najlepsza piosenka filmowa (Przeciw wszystkim Soundtrack (1984)), wraz z innymi artystami
- Najlepszy krótki film muzyczny (Phil Collins Video (1984))
- 1986: Najlepszy duet lub grupa wokalistów ("Easy Lover" (1984)), wraz z Philipem Baileyem
- 1989: Wokalista roku muzyki pop ("A Groovy Kind of Love" (1988))
- 1991: Album roku (...But Seriously (1989))
- Piosenka roku ("Another Day in Paradise" (1989))
- Wokalista roku muzyki pop ("Another Day in Paradise" (1989))
- Najlepszy utwór instrumentalny pop ("Saturday Night And Sunday Morning" (1989))
- Producent roku (Non-Classical) (...But Seriously (1989)), wraz z Hugh Padghamem
- Najlepszy technicznie album (Non-Classical) (...But Seriously (1989)), dla Hugh Padghama
- Najlepszy długi film muzyczny (The Singles Collection (1990))
- Najlepszy krótki film muzyczny ("Another Day in Paradise" (1989))
- 1997: Najlepszy akompaniament ("Do Nothin' Till You Hear From Me" z albumu Quincy Jonesa Q's Jook Joint (1995)), dla Quincy Jonesa i Sama Nestico
- 2000: Najlepsza piosenka filmowa ("You'll Be in My Heart" z filmu Tarzan (1999))
[edytuj] American Music Awards
[edytuj] Nagrody
- 1991: Najlepszy album (Pop/Rock) (...But Seriously (1989))
- najlepszy piosenkarz (Pop/Rock) (...But Seriously (1989))
- 2000: Najlepszy artysta (Adult/Contemporary) (Tarzan Soundtrack (1999))
[edytuj] Nominacje
- 1986: Najlepszy album (Pop/Rock) (No Jacket Required (1985))
- Najlepszy piosenkarz (Pop/Rock) (No Jacket Required (1985))
- Najlepszy teledysk (Pop/Rock) ("Easy Lover" (1984)), wraz z Philipem Baileyem
- Najlepszy artysta w teledysku (Pop/Rock) (No Jacket Required Video (1985))
- Najlepszy artysta w teledysku (Soul/Rhythm And Blues) ("Easy Lover" (1984)), wraz z Philipem Baileyem)
[edytuj] Nagroda Akademii Filmowej
[edytuj] Nagrody
- 2000: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa ("You'll Be in My Heart" z filmu Tarzan (1999))
[edytuj] Nominacje
- 1985: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa ("Against All Odds (Take A Look At Me Now)" z filmu Przeciw wszystkim (1984))
- 1986: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa ("Separate Lives" z filmu Białe noce (1985)), dla Stephena Bishopa
- 1989: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa ("Two Hearts" z filmu Buster (1988)), wraz z Lamontem Dozierem
[edytuj] Złoty Glob
[edytuj] Nagrody
- 1989: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa - Motion Picture ("Two Hearts" z filmu Buster (1988)), wraz z Lamontem Dozierem, dzielona z piosenką "Let The River Run" z filmu Working Girl, Carly Simon
- 2000: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa - Motion Picture ("You'll Be in My Heart" z filmu Tarzan (1999))
[edytuj] Nominacje
- 1985: Najlepsza oryginalna piosenka filmowa - Motion Picture ("Against All Odds (Take A Look At Me Now)" z filmu Przeciw wszystkim (1984))
[edytuj] Disney Legend
[edytuj] Nagrody
- 2002: Nagroda Disney Legend
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Albumy
| Rok | Album | Single |
|---|---|---|
| 1981 |
|
|
| 1982 |
|
|
| 1985 | ||
| 1987 |
|
|
| 1989 |
|
|
| 1990 |
|
|
| 1993 |
|
|
| 1996 |
|
|
| 1998 |
|
|
| 2002 |
|
|
| 2004 | ||
| 2004 |
Love Songs: A Compilation... Old and New
|
|
[edytuj] Najważniejsze soundtracki
| Rok | Soundtrack | Single |
|---|---|---|
| 1984 |
Against All Odds |
|
| 1985 | ||
| 1988 |
|
|
| 1999 |
|
|
| 2003 |
|
[edytuj] The Phil Collins Big Band
| Rok | |
|---|---|
| 1999 | A Hot Night in Paris |
[edytuj] Single
| Rok | Tytuł | Album | Miejsca na listach przebojów | ||
| UK | US | DE | |||
| 1981 | "In the Air Tonight" | Face Value | 2 | 19 | 1 (1) |
| 1981 | "I Missed Again" | Face Value | 14 | 19 | 23 |
| 1981 | "If Leaving Me Is Easy" | Face Value | 17 | - | 61 |
| 1982 | "Thru These Walls" | Hello, I Must Be Going! | 56 | - | - |
| 1982 | "You Can't Hurry Love" | Hello, I Must Be Going! | 1 (2) | 10 | 3 |
| 1983 | "I Don't Care Anymore" | Hello, I Must Be Going! | - | 39 | - |
| 1983 | "Don't Let Him Steal Your Heart Away" | Hello, I Must Be Going! | 45 | - | - |
| 1983 | "Why Can't It Wait 'Til Morning" | Hello, I Must Be Going! | 89 | - | - |
| 1984 | "Against All Odds (Take a Look at Me Now)" | Against All Odds (OST) | 2 | 1 (3) | 9 |
| 1984 | "Easy Lover" (z Philipem Baileyem) | Chinese Wall (album Philipa Baileya) | 1 (4) | 2 | - |
| 1985 | "One More Night" | No Jacket Required | 4 | 1 (2) | 10 |
| 1985 | "Sussudio" | No Jacket Required | 12 | 1 (1) | 17 |
| 1985 | "Don't Lose My Number" | No Jacket Required | - | 4 | - |
| 1985 | "Take Me Home" | No Jacket Required | 19 | 7 | - |
| 1985 | "Separate Lives" (z Marilynem Martinem) | White Nights (OST) | 4 | 1 (1) | 50 |
| 1988 | "In the Air Tonight (remix)" | non-album single | 4 | - | 3 |
| 1988 | "A Groovy Kind of Love" | Buster (OST) | 1 (2) | 1 (2) | 3 |
| 1989 | "Two Hearts" | Buster (OST) | 6 | 1 (2) | 3 |
| 1989 | "Another Day in Paradise" | ...But Seriously | 2 | 1 (4) | 1 (10) |
| 1990 | "I Wish It Would Rain Down" | ...But Seriously | 7 | 3 | 8 |
| 1990 | "Do You Remember?" | ...But Seriously | - | 4 | - |
| 1990 | "Something Happened on the Way to Heaven" | ...But Seriously | 15 | 4 | 26 |
| 1990 | "That's Just the Way it Is" | ...But Seriously | 26 | - | 51 |
| 1990 | "Hang in Long Enough" | ...But Seriously | 34 | 23 | - |
| 1990 | "Do You Remember? (live)" | Serious Hits... Live! | 57 | - | 46 |
| 1991 | "Who Said I Would" | Serious Hits... Live! | -- | 73 | - |
| 1993 | "Hero" (z Davidem Crosbym) | Thousand Roads (album Davida Crosby'ego) | 56 | 44 | - |
| 1993 | "Both Sides of the Story" | Both Sides | 7 | 25 | 12 |
| 1994 | "Everyday" | Both Sides | 15 | 24 | 35 |
| 1994 | "We Wait and We Wonder" | Both Sides | 45 | - | 52 |
| 1996 | "Somewhere" | The songs of West Side Story | - | - | - |
| 1996 | "Dance into the Light" | Dance into the Light | 9 | 45 | 42 |
| 1996 | "It's in Your Eyes" | Dance into the Light | 30 | 77 | - |
| 1997 | "No Matter Who" | Dance into the Light | - | - | 69 |
| 1997 | "Wear My Hat" | Dance into the Light | 43 | - | 81 |
| 1997 | "The Same Moon" | Dance into the Light | - | - | 87 |
| 1998 | "True Colors" | Hits | 26 | - | 35 |
| 1999 | "You'll Be in My Heart" | Tarzan (OST) | 17 | 21 | 20 |
| 2000 | "Strangers Like Me" | Tarzan (OST) | - | - | 29 |
| 2000 | "Son of Man" | Tarzan (OST) | - | - | 68 |
| 2000 | "Two Worlds" | Tarzan (OST) | - | - | 43 |
| 2001 | "In the Air Tonite" (Lil' Kim z Philem Collinsem) | Urban Renewal (tribute album Phila Collinsa) | 26 | - | 3 |
| 2002 | "Can't Stop Loving You" | Testify | 28 | 76 | 11 |
| 2003 | "Come With Me" | Testify | - | - | - |
| 2003 | "The Least You Can Do" / "Wake Up Call" | Testify | 86 | - | 87 |
| 2003 | "Home" (Bone Thugs-N-Harmony z Philem Collinsem) | Thug World Order (album Bone Thugs-N-Harmony) | 19 | - | - |
| 2003 | "Look Through My Eyes" | Brother Bear (OST) | 61 | - | 51 |
| 2004 | "No Way Out" | Brother Bear (OST) | - | - | 74 |
| 2004 | "Don't Let Him Steal Your Heart Away" (re-release) | Love Songs: A Compilation... Old and New | - | - | - |
| 2005 | "You Touch My Heart" | Testify | - | - | - |
[edytuj] VHS / DVD
- 1984: Live at Perkins Palace (muzyczny)
- 1985: No Ticket Required (muzyczny)
- 1985: All Live (muzyczny)
- 1989: The Singles Collection (muzyczny)
- 1990: Serious Hits... Live! (muzyczny)
- 1997: Live and Loose in Paris (muzyczny)
- 1999: Classic Albums: Phil Collins – Face Value (dokument)
- 2002: Phil Collins – A Life Less Ordinary (dokument)
- 2004: Finally – The First Farewell Tour (muzyczny)
Przypisy
- ↑ Oświadczenie dla prasy Atlantic Records. "Phil Collins Celebrates TESTIFY with Weekend Today Performance and NYC In-Store" 11/15/02.
- ↑ Coleman, R. Phil Collins: The Definitive Biography, Simon & Schuster. London. 1997. str. 29–30. ISBN 0-684-81784-5
- ↑ Face Value: From the Official Genesis Biography. [1]
- ↑ Yahoo! Movies The Beatles - The Making of A Hard Day's Night (1995) [2]
- ↑ Coleman, str. 51.
- ↑ Hewitt, A. Official Biography [3]
- ↑ Coleman, str 55.
- ↑ Oficjalna strona internetowa George'a Harrisona [4]
- ↑ Coleman, str 61.
- ↑ Billboard Magazine, Online. "Genesis" Biography. [5]
- ↑ Coleman, str 63.
- ↑ Nicholson, Kris. "A Trick of the Tail" Review. Rolling Stone. 20 maja 1976. [6]
- ↑ Oficjalna biografia Brand X ze strony internetowej Phila Collinsa, [7]
- ↑ MTV.com. MTV Video Awards, Past Winners. [8]
- ↑ Hewitt, A. Official Biography. [9]
- ↑ Heller, C. "Phil Collins Said Open to Genesis Reunion". 6 listopada 2005. [10]
- ↑ Bronson, F. The Billboard Book of Number One Hits. Billboard Books, New York. 2003. str 604. ISBN 0-8230-7641-5
- ↑ Thompson, D. Turn It On Again: Peter Gabriel, Phil Collins, and Genesis, Back Beat Books. San Francisco. 2004. str 181. ISBN 0-87930-810-9
- ↑ Whitburn, J. The Billboard Book of Top 40 Hits. Billboard Books, New York. 2000. str 143–144. ISBN 0-8230-7690-3
- ↑ Bronson, str. 611.
- ↑ Coleman, str 181.
- ↑ Browne, David. "Dance into the Light" Review. Entertainment Weekly. November 1, 1996. [11]
- ↑ 23,0 23,1 Billboard Magazine, Phil Collins Chart History [12]
- ↑ Thompson, str 260.
- ↑ Hear-it.org [13]
- ↑ The Internet Movie Database [14]
- ↑ Bronson, str. 586.
- ↑ Bronson, Pg. 624.
- ↑ Ebert, R. "Buster" Review. 25 listopada, 1988. [15]
- ↑ Baker, G. A. Penthouse Interview, 1993. [16]
- ↑ http://www.philcollins.co.uk/radiotimes.htm
- ↑ http://www.philcollinsfansite.com/phil_collins_news_2005.html
- ↑ http://politics.guardian.co.uk/pictures/image/0,9353,-10804453210,00.html
[edytuj] Bibliografia
- Coleman, Ray Phil Collins: The Definitive Biography, Simon & Schuster. London. 1997. ISBN 0-684-81784-5
- Thompson, Dave Turn It On Again: Peter Gabriel, Phil Collins, and Genesis, Back Beat Books, San Francisco. 2004. ISBN 0-87930-810-9
- Rosen, Craig The Billboard Book of Number One Albums. Billboard Books, New York. 1996. ISBN 0-8230-7586-9 (Dwa artykuły o Collinsie)
- Bronson, Fred The Billboard Book of Number One Hits. Billboard Books, New York. 1998. str. 624. ISBN 0-8230-7641-5
- Whitburn, John. The Billboard Book of Top 40 Hits. Billboard Books, New York. 2000. ISBN 0-8230-7690-3
[edytuj] Linki zewnętrzne
- oficjalna strona Phila Collinsa
- oficjalna strona Genesis
- Drummerwold - Phil Collins
- Phil Collins - oficjalny profil na MySpace
Tony Banks • Phil Collins • Mike Rutherford
Peter Gabriel • Steve Hackett • Anthony Phillips • John Mayhew • John Silver • Chris Stewart • Ray Wilson
Albumy studyjne: From Genesis to Revelation • Trespass • Nursery Cryme • Foxtrot • Selling England by the Pound • The Lamb Lies Down on Broadway • A Trick of the Tail • Wind & Wuthering • ...And Then There Were Three... • Duke • Abacab • Genesis • Invisible Touch • We Can't Dance • Calling All Stations
Minialbumy: Spot the Pidgeon • 3 X 3
Albumy koncertowe: Genesis Live • Seconds Out • Three Sides Live • The Way We Walk, Volume One: The Shorts • The Way We Walk, Volume Two: The Longs • Live Over Europe 2007
Kompilacje: Genesis Archive 1967-75 • Turn It On Again: The Hits • Genesis Archive 2: 1976-1992 • Platinum Collection • Genesis 1976-1982 • Genesis 1983-1998
In Concert • Three Sides Live • The Mama Tour • Visible Touch • Invisible Touch Tour • The Genesis Songbook • The Way We Walk - Live in Concert • Live at Wembley Stadium • The Video Show • When in Rome 2007
Genesis • Brand X • Flaming Youth • The Phil Collins Big Band
Albumy studyjne: Face Value • Hello, I Must Be Going! • No Jacket Required • ...But Seriously • Both Sides • Dance into the Light • Testify
Soundtracki: Against All Odds • White Nights • Buster • Tarzan • Brother Bear • Tarzan (Broadway)
Albumy koncertowe: Serious Hits... Live! • A Hot Night in Paris
Składanki: 12"ers • ...Hits • Love Songs: A Compilation... Old and New
Wybrane single: "In the Air Tonight" • "You Can't Hurry Love" • "Against All Odds (Take a Look at Me Now)" • "Easy Lover" • "One More Night" • "Sussudio" • "Separate Lives" • "A Groovy Kind of Love" • "Two Hearts" • "Another Day in Paradise"
