Eufemia (Ofka)
Z Wikipedii
Eufemia (Ofka) (ur. przed 1299, zm. 17 stycznia 1359) - księżna raciborska, dominikanka.
Spis treści |
[edytuj] Rodowód
Eufemia była córką Przemysława, księcia raciborskiego z dynastii Piastów i Anny, księżniczki czerskiej.
[edytuj] Życie zakonne
9 kwietnia 1313 roku przywdziała habit zakonny wstępując do klasztoru dominikanek św. Ducha w Raciborzu. Podczas swej zakonnej służby była dwukrotnie przeoryszą tego zgromadzenia, w 1341 roku oraz w latach 1358-1359. Dokumenty mówią o niej jako o osobie, która dbała o pomnażanie majątku swojego klasztoru. W 1313[potrzebne źródło] pozyskała wsie Proszowiec, Markowice, Lyski, Pogrzebień oraz Lubomię, które zostały podarowane jej przez brata Leszka. Biskup wrocławski Nanker w 1335 roku obdarzył zgromadzenie dziesięcinami z wsi: Bieńkowice, Strzybnik, Sudół oraz Kornowac. W 1337 roku dominikanki kupiły wieś Ligotę od Izoldy, wdowy po Piotrze Strali, a w 1339 roku wieś Ucieszków i połowę wsi Warmutowice w księstwie kozielskim od niejakiego Kunada zwane Stoszem (Stoszowicem). W 1340 roku dominikanki za pośrednictwem Ofki kupiły od Henryka z Plumowa i brata Jeszka miasteczko Baborów wraz z wsiami: Suwałków, Czerwięcice i Dzielów, a w 1343 roku od szwagra Ofki, Mikołaja II, władcy opawsko-raciborskiego, prawa zwierzchnie i duży kawał ziemi w Bieńkowicach, lecz osiem lat później już całe Bieńkowice były w posiadaniu zakonu. Sprzedali je trzej bracia dziedzicowie: Bieniek, Turc i Kobern.
2 lipca 1345 roku papież Klemens VI zatwierdził wszystkie nabytki raciborskich dominikanek i tym samym wziął je pod swoją opiekę. Wybudowany i konsekrowany 29 września 1334 roku kościół i klasztor pw. Św. Ducha stał się ogniskiem religijnego i kulturalnego życia w Raciborzu.
Ofka, przeczuwając swój zgon, 8 grudnia 1358 roku kazała sporządzić obszerny testament, w którym wszystkie nabytki przekazała na rzecz zgromadzenia. Zmarła 17 stycznia 1359. Została pochowana w Kaplicy św. Dominika przy klasztorze dominikanek w Raciborzu.
Utwory hagiograficzne powstałe po jej śmierci akcentują pobożne życie Eufemii, pełne samozaparcia i chrześcijańskich cnót.
Na początku XIX wieku trumienkę z jej szczątkami uroczyście przeniesiono do kościoła WNMP, gdzie poświęcono jej jeden z bocznych ołtarzy. Podczas pożaru kościoła w 1945 r. spłonął on wraz ze wspomnianą trumienką. Eufemia czczona jest do dziś w Raciborzu jako świątobliwa i kandydatka na ołtarze.
[edytuj] Fragment żywotu Eufemii
"Świątobliwa Eufemia, córka księcia raciborskiego [...] już w dzieciństwie złożyła obietnicę, dziewictwo swoje dziewiczemu Chrystusowi poświęcając. Młode lata niezliczonymi cnotami przyozdobiła, mianowicie malowidłami i kontemplacjami, nocnymi rozmyślaniami, ciało swoje przez posty, bezsenność, surowe posłanie, biczowanie az do kosztownej krwi, włosiennicę, a nawet noszenie żelaznych łańcuszków, nieustannie umartwiała [...]. Była panną nadzwyczaj urodziwą."[1]
