Ewa Felińska

Z Wikipedii

Ewa Felińska (ur. 26 grudnia1793, zm. 20 grudnia 1859) – konspiratorka, zesłaniec i autorka powieści obyczajowych.

Ewa Felińska z domu Wendorff urodzła się w średniozamożnej rodzinie ziemiańskiej we wsi Uznobja na Białorusi. Jej ojcem był Zygmunt Wendorff herbu Nabram, a matką Zofia Sągajłło. Zygmunt Wendorff pracował w palestrze w Nowogródku. W 1811 osiemnastoletnia Ewa Wendorff poślubiła Gerarda Felińskiego, właścicielu dóbr w Wojutynie na Wołyniu, brata Alojzego Felińskiego. Ewa Felińska była matką sześciorga dzieci, min. Zygmunta, przyszłego arcybiskupa, metropolitę warszawskiego. Po śmierci męża w 1833 Ewa Felińska przeniosła się z dziećmi do Krzemieńca, gdzie związała się ze Stowarzyszeniem Ludu Polskiego Szymona Konarskiego. Została osobą odpowiedzialną za prowadzenie korespondencji francuskiej Stowarzyszenia. W wyniku rozbicia siatki konspiracyjnej w 1839 Ewa Felińska została aresztowana i wyrokiem sądu zesłana na Syberię do Berezowa nad rzeką Ob. W Berezowie przbywała w latach 1839-1841, następnie przniesiono ją do Saratowa nad Wołgą, w którym przebywała do 1844 roku. Zesłanie opisała we wspomnieniach Wspomnienia z podróży do Syberii, pobytu w Berezowie i w Saratowie. Była autorką powieści Hersylia (1849), Pan deputat (1852), Siostrzenica i ciotka(1853) oraz wspomnień Pamiętniki z życia(1856)