Faith No More

Z Wikipedii

Faith No More
Rok założenia	1981
Rok rozwiązania	1998
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	rock alternatywny
Strona internetowa

Faith No More – kalifornijski zespół z San Francisco, w swojej muzyce łączący rock, rap i metal, a także new romantic, pop, folk i inne gatunki.

Spis treści 1 Historia 2 Skład 3 Dyskografia 3.1 Albumy 3.2 Single 4 Wideografia 4.1 Wideo muzyczne 4.2 Pozostałe wideo 4.3 Publikacje VHS 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Zespół powstał w 1981 roku jako Faith No Man. Pierwszymi muzykami byli Mike "Puffy" Bordin, Billy Gould, Mike "The Man" Morris i Wade Worthington. Po roku Worthingtona zastąpił klawiszowiec Roddy Bottum, a Mike Morris został wyrzucony. Od tego momentu zespół funkcjonował już jako Faith No More. W początkach kariery zespół często zmieniał wokalistów, wśród których znalazła się m.in. Courtney Love, późniejsza żona Kurta Cobaina. W 1984 r. wokalistą został Chuck Mosely, a gitarzystę Marka Bowena zastąpił Jim Martin.

Dzięki kasecie demo z 4 utworami zespół został zauważony i w 1985 r. wytwórnia Mordam Record wydała ich pierwszy prawdziwy album We Care a Lot. W tym samym roku grupą zainteresowała się wytwórnia Slash Records, która w 1987 roku wydała ich drugą płytę Introduce Yourself. Po trasie koncertowej, promującej album, zespół zebrał w Europie wiele przychylnych recenzji prasowych, jednak postanowił zwolnić Mosleya. Przyczynami były zbyt słabe możliwości wokalne oraz zbyt częste nadużywanie alkoholu, co doprowadzało do sprzeczek z kolegami z grupy. Jako nowego wokalistę Jim Martin zasugerował Mike’a Pattona, którego słyszał wcześniej na kasecie demo zespołu Mr Bungle, ukazującej mocno metalowe brzmienie zespołu.

Patton został wokalistą Faith No More w styczniu 1989 r. i w ciągu dwóch tygodni napisał teksty piosenek do albumu The Real Thing, nad którym zespół pracował już od jakiegoś czasu, a który ukazał się po pół roku. Albumem tym grupa zdobyła sobie przychylność krytyki i przez krótki czas grała jako support przed koncertami Metalliki. Nie spowodowało to jednak diametralnego wzrostu popularności w Stanach Zjednoczonych.

Stało się to dopiero po wydaniu w 1990 roku jako singla utworu Epic. W dużej mierze wzrost popularności grupa zawdzięczać może dość kontrowersyjnemu teledyskowi do tej piosenki, który, mimo wszystko, dość często pokazywała telewizja MTV. Kolejny klip, nagrany do utworu Falling into Pieces, również okazał się dużym sukcesem. Faith No More stał się jednym z ulubionych zespołów swego gatunku muzycznego dla członków takich zespołów jak Metallica czy Guns N'Roses. Pod koniec roku płyta The Real Thing uzyskała w Stanach status platynowej, a zespół otrzymał nominację do Grammy w kategorii "najlepszy występ heavymetalowo-hardrockowy”. Także w Wielkiej Brytanii album The Real Thing odniósł imponujący sukces.

W 1991 roku zespół wydał tam płytę Live at Brixton z nagraniem z koncertu, jaki dał w tym kraju przed dwoma laty. Na albumie dodatkowo znalazły się dwie nowe, nie publikowane wcześniej kompozycje. W innych krajach została wydana kaseta VHS z nagraniem tego samego koncertu. Od tej pory grupa grała koncerty w wielu krajach już jako główna gwiazda. Fani wszystkich rodzajów muzyki byli zafascynowani oryginalnym brzmieniem zespołu oraz stylem i obłędnym zachowaniem Pattona.

Komponowanie czwartego albumu Faith No More o nazwie Angel Dust odbywało się w znacznie lepszej atmosferze: Patton miał na to więcej czasu, poza tym czuł się już pełnoprawnym członkiem zespołu. Także Gould, Bottum i Bordin bardziej wierzyli w swoje umiejętności dzięki sukcesom The Real Thing. Przy tworzeniu nowego albumu nieco mniejszy wkład miał Martin. Nie akceptował on kierunku wytyczonego przez pozostałych muzyków, dlatego coraz rzadziej pokazywał się na próbach, a Gould coraz częściej zmuszony był do odgrywania partii gitarowych Martina. Ostatecznie na Angel Dust ciężkie gitary Martina usłyszeć można tylko w utworze Jizzlobber. Pierwszy singel albumu, wydanego latem 1992 r., był regularnie grany przez wiele stacji radiowych i MTV. Kolejny teledysk do pochodzącego z B-Side Easy z repertuaru zespołu Commodores odniósł wielki sukces w Europie i uznawany jest za jedną z najlepszych piosenek zespołu. Do następnego teledysku do A Small Victory MTV nie podeszła już tak entuzjastycznie. Stało się tak prawdopodobnie dlatego, że utwór nie potwierdzał hardrockowego image’u grupy z poprzedniego albumu. Faith No More trudno było określić co do gatunku muzycznego, a MTV gustuje w muzyce, którą łatwo sklasyfikować.

Nie przeszkodziło to jednak zespołowi we wzięciu udziału w największej trasie koncertowej roku. Faith No More otwierało koncerty takich gigantów rocka, jak Metallica i Guns N' Roses, których fani ciepło przyjęli ten kalifornijski zespół. Po zakończeniu tego tournée grupa rozpoczęła własną trasę po Stanach Zjednoczonych i Europie, grając już jako główna gwiazda, jednak przed mniejszą publicznością.

W Europie i Australii krążek Angel Dust pobił The Real Thing w liczbie sprzedanych egzemplarzy, lecz w Stanach Zjednoczonych nie odniósł aż takiego sukcesu, mimo że osiągnął status złotej płyty. Także żaden singel wydany w USA nie powtórzył sukcesu Epic z poprzedniego albumu.

Po zakończeniu tego tournée, w listopadzie 1993 r., Jim Martin został zwolniony, gdyż zespół stwierdził, że brakiem entuzjazmu dla kierunku, w jaki zespół skierował swoja muzykę, wstrzymuje jego rozwój. Podczas nagrywania kolejnego albumu King for a Day... Fool for a Lifetime zespół zatrudniał znajomego Pattona z Mr Bungle, Treya Spruance’a. Opuścił on jednak grupę zaraz po zakończeniu nagrań, jeszcze przed trasą promującą ów album. Powody odejścia tego muzyka nie są do końca znane. Zespół utrzymywał, że Spruance nie chciał wziąć udziału w długiej światowej trasie koncertowej. Sam Trey twierdził jednak, że był gotowy do tournée, ale to grupa zdecydowała, że nie był on odpowiednim gitarzystą. W jego zastępstwie przyjęty został były technik Faith No More i gitarzysta zespołu DUH, Dean Menta.

Album King for a Day... Fool for a Lifetime został ledwo dostrzeżony w Stanach Zjednoczonych. Jednak w Australii dotarł do pierwszych miejsc list przebojów, przynosząc takie hity, jak Evidence. Wszystkie teledyski, nagrane do piosenek Digging the Grave, Evidence i Ricochet, miały potencjał komercyjny, jednak zostały zignorowane przez amerykańską MTV. Zespół odwołał drugą część europejskiej trasy promującej King for a Day, gdyż zainteresowanie koncertami w Wielkiej Brytanii było znacznie mniejsze, niż zakładano. Uznano to jednak za dobrą okazję, aby wrócić do studia nagraniowego i zacząć pracę nad kolejnym albumem.

W ciągu kolejnych dwóch lat członkowie zespołu skupili się na swoich własnych projektach: perkusista Mike Bordin koncertował z Ozzym Osbourne'em, Mike Patton grał koncerty z Mr Bungle, promując ich nową płytę, ponadto nagrał dwa solowe albumy. Roddy Bottum natomiast odniósł sukces ze swoim zespołem Imporial Teen. Szerzyć zaczęły się pogłoski o rozpadzie grupy, która znowu musiała znaleźć nowego gitarzystę, gdyż Dean Menta okazał się świetnym gitarzystą, lecz niezbyt dobrym muzykiem studyjnym. Kolejnym gitarzystą Faith No More został Jon Hudson z Systems Collapse, przyjaciel Goulda.

W czerwcu 1997 r. ukazał się szósty studyjny album, Album of the Year. Singlami były Ashes to Ashes, Last Cup of Sorrow i Stripsearch, który przez swoje elektroniczne brzmienie potwierdzał doskonałą umiejętność łączenia różnych gatunków muzycznych przez Faith No More. Trasa koncertowa promująca ten album w Ameryce, Europie, a przede wszystkim w Australii okazała się sukcesem. W 1998 roku ponownie zaczęło się mówić o rozpadzie zespołu. Tym razem znacznie intensywniej, niż wcześniej. Spekulowano, że zły wpływ na zespół miały indywidualne projekty członków zespołu, przez co muzycy mniej uwagi poświęcali Faith No More. 19 kwietnia 1998 roku Bill Gould zaczął spamować przez fax i e-mail poniższe oświadczenie:

Po piętnastu długich i owocnych latach Faith No More zdecydowało się położyć kres spekulacjom dotyczącym ich nadchodzącego rozpadu… przez rozwiązanie zespołu. Decyzja podjęta przez członków zespołu jest wspólna i nie będzie żadnego wytykania palcami, żadnego podawania nazwisk, poza jednym, ważnym do zapamiętania faktem, że "Puffy" to wszystko zaczął. Ponadto rozpad grupy umożliwi poszczególnym członkom kontynuować bez przeszkód prace nad swoimi indywidualnymi projektami. Na koniec, co najważniejsze, zespół pragnie podziękować wszystkim fanom i współpracownikom, którzy trzymali się blisko zespołu i udzielali mu poparcia w ciągu całej jego historii.

Ostatni koncert Faith No More odbył się 7 kwietnia w stolicy Portugalii.

[edytuj] Skład

jako Faith No Man (1981)	Mike Morris – wokal, gitara Billy Gould – bas Wade Worthington – keyboard Mike Bordin – perkusja
jako Faith No Man (1981–1982)	Mike Morris – wokal, gitara Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja
(1982–1983)	Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja Wokaliści: Joe Pye Walter Paula Frazer Courtney Love Gitarzyści: Jake Crucifix Mark Stewart Desmond Trial Scott Colbertson Mark Bowen
(1984–1988)	Chuck Mosely – wokal Jim Martin – gitara Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja

“Patton era”

(1988–1993)	Mike Patton – wokal Jim Martin – gitara Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja
(1994)	Mike Patton – wokal Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja
(1995)	Mike Patton – wokal Trey Spruance – gitara Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja
(1995–1996)	Mike Patton – wokal Dean Menta – gitara Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja
(1997–1998)	Mike Patton – wokal Jon Hudson - gitara Billy Gould – bas Roddy Bottum – keyboard Mike Bordin – perkusja

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

• We Care a Lot (1985)
• Introduce Yourself (1987)
• The Real Thing (1989)
• Live at the Brixton Academy (album koncertowy, 1990)
• Angel Dust (1992)
• King for a Day... Fool for a Lifetime (1995)
• Album of the Year (1997)
• Who Cares a Lot? (kompilacja, 1998)
• This Is It: The Best of Faith No More (kompilacja, 2003)
• Epic And Other Hits (kompilacja, 2005)
• The Platinum Collection (kompilacja, 2006)
• The Works (3CDs kompilacja, 2008)

[edytuj] Single

• 1987 "We Care a Lot"
• 1988 "Anne's Song"
• 1990 "From Out Of Nowhere"
• 1990 "Epic"
• 1990 "Falling to Pieces"
• 1992 "Midlife Crisis"
• 1992 "A Small Victory"
• 1992 "Everything's Ruined"
• 1993 "Easy"
• 1993 "I'm Easy/Be Aggressive"
• 1994 "Another Body Murdered"
• 1995 "Digging the Grave"
• 1995 "Ricochet"
• 1995 "Evidence"
• 1997 "Ashes to Ashes"
• 1997 "Last Cup of Sorrow"
• 1997 "Stripsearch"
• 1998 "I Started a Joke"

[edytuj] Wideografia

[edytuj] Wideo muzyczne

(w porządku chronologicznym)

1. We Care A Lot
2. Anne's Song
3. Epic
4. Falling To Pieces
5. From Out Of Nowhere
6. Surprise! Your Dead
7. Midlife Crisis
8. A Small Victory
9. Everything's Ruined
10. Easy
11. Another Body Murdered
12. Digging The Grave
13. Ricochet
14. Evidence
15. Ashes To Ashes
16. Last Cup Of Sorrow
17. Stripsearch
18. I Started A Joke

[edytuj] Pozostałe wideo

1. From Out Of Nowhere (Live)
2. Caffeine (koncert w "Hanging With MTV")
3. Everything's Ruined (koncertowe)
4. This Guy's In Love With You

[edytuj] Publikacje VHS

1. You Fat Bastards: Live At Brixton Academy
2. Video Croissant
3. Who Cares A Lot?: The Greatest Videos

[edytuj] Bibliografia

1. "The Real Story" (historia Faith No More)
2. "The Real Thing" (tabulatury)
3. "Angel Dust" (tabulatury)
4. "King For A Day...Fool For A Lifetime" (tabulatury)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa zespołu Faith No More