Felicja Fornalska

Z Wikipedii

Felicja Fornalska (ur. 17 października 1893 w Łopienniku w powiecie krasnystawskim, zm. 6 kwietnia 1987 w Warszawie) – polska działaczka ruchu robotniczego.

Pochodziła z ubogiej rodziny, była córką Antoniego i Marcjanny ze Starzyńskich; matka działała w ruchu robotniczym (należała m.in. do SDKPiL) i tradycje te kontynuowało sześcioro dzieci Fornalskich, z których obok Felicji najbardziej znani byli Małgorzata i Aleksander. Felicja Fornalska wstąpiła do SDKPiL podczas pobytu w Carycynie w 1918, brała następnie udział w wydarzeniach wojny domowej w Rosji. W 1921 powróciła do Polski i podjęła działalność w Komunistycznej Partii Polski; była wielokrotnie więziona. W 1929 wyjechała do ZSRR, gdzie pracowała w administracji Międzynarodówki Komunistycznej, była również słuchaczką Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie. W latach 1936-1945, podobnie jak większość polskich komunistów w ZSRR, podlegała represjom stalinowskim.

Po II wojnie światowej ponownie w Polsce, podjęła pracę w Komitecie Centralnym Polskiej Partii Robotniczej. W 1946 przeszła do Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, gdzie pełniła funkcję naczelnika Wydziału Kadr; analogiczne stanowisko zajmowała następnie w kancelarii Rady Państwa (do 1957). Należała do PZPR, już w podeszłym wieku jako weteranka polskiego ruchu robotniczego została wybrana do Komitetu Centralnego PZPR (1981-1986). Była odznaczona m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej.

Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.