Filip Walter

Z Wikipedii

Filip Neriusz Walter ( ur. 31 maja 1810 w Krakowie, zm. 9 kwietnia 1847 w Paryżu) - wybitny polski chemik dziewiętnastowieczny, specjalizujący się w chemii organicznej i chemii produktów naturalnych, twórca polskiego nazewnictwa chemicznego.

[edytuj] Biografia

W latach 1825-1827 na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował historię i chemię. W latach 1827-1830 na Uniwersytecie Berlińskim studiował chemię. W 1830 roku na Uniwersytecie Berlińskim obronił pracę dyplomową opisującą kwas szczawiowy i otrzymał promocję doktorską. W 1831 na Uniwersytecie Jagiellońskim otrzymał akt nominacji profesora chemii, w tym samym roku wyjechał do Francji. We Francji współpracował ze znakomitymi chemikami XIX wieku, takimi jak : Jan Baptysta Dumas, Józef Pelletier. W latach 1836–1845 piastował funkcję dyrektora pracowni chemicznej Centralnej Szkoły Sztuk i Rzemiosł w Paryżu. W 1847 rząd Francji przyznał Filipowi Walterowi za zasługi naukowe i pracę pedagogiczną odznaczenie - krzyż Legii Honorowej.

[edytuj] Osiągnięcia

W swoich badaniach zajmował się produktami destylacji żywic roślinnych, ropy naftowej i wosku oraz olejków roślinnych. Był odkrywcą toluenu, bifenylu, kumenu, mentenu, biksylylenu, nitrotoluenu, cedrenu, oktanaftenu, undekanaftenu i innych. W sumie odkrył i zbadał 24 związki chemiczne.

W publikacji z 1842 roku pt. Krótki wykład nomenklatury chemicznej polskiej oraz z 1844 roku pt. Wykład nomenklatury chemicznej polskiej i porównanie jej z nomenklaturami łacińską, francuską, angielską i niemiecką Filip Walter stworzył polską nomenklaturę związków nieorganicznych, stanowiącą podstawę nazewnictwa stosowanego obecnie.

Zaproponował polskie nazwy pierwiastków i niektórych związków chemicznych używanych obecnie, takich jak: azot, bar, bor, brom, cer, chlor, fluor, itr, jod, lit, magnez, osm, pallad, potas, rod, tellur, tor, wanad, węgiel, wodór, siarkowodór i in.