Foka szara

Z Wikipedii

Foka szara
Foka szara na plaży Wyspy Owczej
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	płetwonogie
Rodzina	fokowate
Rodzaj	Halichoerus
Gatunek	foka szara
Nazwa systematyczna
Halichoerus grypus
(Fabricius, 1791)
Status ochronny
Kategoria zagrożenia (CzKGZ) EX EW CR EN VU NT LC Kategoria: niższego ryzyka
Systematyka w Wikispecies
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Foka szara (Halichoerus grypus) – gatunek morskiego ssaka z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Halichoerus Nilsson, 1820.

Spis treści 1 Opis 2 Cechy charakterystyczne 3 Tryb życia 4 Gody 5 Fokarium 6 Ciekawostki 7 Ochrona 8 Bibliografia 9 Zobacz też 10 Linki zewnętrzne

[edytuj] Opis

W Bałtyku występują trzy gatunki fok: foka szara, foka pospolita i foka obrączkowana. Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samce osiągają do 3 metrów długości i do 300 kg wagi u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają do 2 m długości i 125 kg wagi. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 17 tysięcy osobników^[1].

[edytuj] Cechy charakterystyczne

• szara sierść,spód brzucha jaśniejszy,ciemne plamy na całym ciele
• stare osobniki są prawie czarne
• długi, wąski psi pysk
• długie wąsy
• twarde pazury
• ostre zęby przystosowane do zjadania ryb i mięczaków
• krótkie, owłosione płetwy

[edytuj] Tryb życia

Foki wiodą wodno-lądowy tryb życia. Podczas gdy na lądzie są ociężałe i niezdarne, w wodzie okazują się być wspaniałymi pływakami. Są szybkie, zwinne i zdolne do rozmaitych akrobacji. Nurkując, pozostają pod wodą zwykle do 10 minut. Śpią unosząc się na powierzchni wody, pod wodą, lub też wylegują się na lądzie. Uwielbiają wygrzewać się na słońcu.

Foki szare prowadzą osiadłe życie, nie lubią dalekich wędrówek. Tylko młode osobniki wypuszczają się czasem na ponad 1000 km wycieczki. Są ostrożne i płochliwe. Młode foczęta, które przychodzą na świat mają średnio 75 cm długości i ważą 6-10 kilogramów. Są ostrożne i płochliwe. Młode foczki pokryte są białym, gęstym futrem, nazywanym lanugo. Pozostają pod opieką matki tylko w czasie 3 tygodni karmienia, później,zachęcane przez matkę ruszają w świat i od tamtej pory muszą już radzić sobie same.

[edytuj] Gody

Foka szara jest gatunkiem poligynicznym,to znaczy samiec w okresie godowym ma dostęp do więcej niż jednej samicy. Zwykle gromadzi wokół siebie 6-10. Potrafi wściekle bronić swojego haremu, jak i całego zajmowanego przez grupę terytorium.Proces kojarzenia zostaje często poprzedzony ostrą rywalizacją o partnerki.

Pewni angielscy uczeni zaobserwowali, że samice odrzucają zaloty niektórych samców, spotykając się ze skojarzonymi wcześniej partnerami. Uczeni ci wysnuli mało oryginalny wniosek, że płodzone rok rocznie focze szczenięta są pełnoprawnym rodzeństwem oraz że samice wolą samców,z którymi już wcześniej się kojarzyły, bo pomiędzy nimi wytworzył się rodzaj specyficznej więzi.

[edytuj] Fokarium

Badaniem fok i ich rozmnażaniem w celu zachowania ginącego gatunku zajmuje się Stacja Morska Uniwersytetu Gdańskiego, która prowadzi unikalne fokarium w mieście Hel.

[edytuj] Ciekawostki

Jeszcze do niedawna jedyną dziko żyjącą foką szarą na polskim wybrzeżu była Depka. Niedawno zaobserwowano foczy harem składający się z 6 osobników gatunku foki szarej. Stadko jako miejsce odpoczynku wybrało Mewią Łaszę. Źródło: www.fokarium.pl

[edytuj] Ochrona

Całkowita; foka szara jest w Polsce gatunkiem rzadkim, narażonym na wyginięcie.

[edytuj] Bibliografia

1. ↑ Informacje o fokach szarych na stronie Fokarium

[edytuj] Zobacz też

• Ssaki Polski
• Fauna Polski
• Ochrona przyrody

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Fokarium Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego w Helu