Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki
Z Wikipedii
| Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki | |
 |
|
 Druck |
|
| Data urodzenia | 4 stycznia 1778 |
| Miejsce urodzenia | Pohost koło Pińska |
| Data śmierci | 10 maja 1846 |
| Miejsce śmierci | Sankt Petersburg |
| Rodzina | Druccy-Lubeccy |
Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki książę herbu Druck (ur. 4 stycznia 1778 w Pohoście k. Pińska, zm. 10 maja 1846 w Sankt Petersburgu), polski polityk, minister skarbu Królestwa Polskiego w latach 1821–1830, założyciel Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego (1825) i Banku Polskiego (1828).
Choć był samoukiem, okazał się genialnym finansistą i organizatorem gospodarki. Zwany był "Małym Księciem".
[edytuj] Biografia
Wychowywał się w białoruskiej podupadłej rodzinie magnackiej, ojciec Franciszek Drucki-Lubecki matka Genowefa Olizar-Wołczkiewicz. Ukończył korpus kadetów w Sankt Petersburgu. Będąc oficerem w armii rosyjskiej 1794 - 1800 brał udział w kampanii przeciw Francji. Z powodu kontuzji w 1800 zwolnił się z wojska. Osiadł w Czerlonie, po ślubie ze swoją czternastoletnią siostrzenicą Marią 20 czerwca 1814 przeniósł się do Szczuczyna.
W latach 1813-1815 był członkiem Rady Najwyższej Tymczasowej Księstwa Warszawskiego. Zwolennik polityki prorosyjskiej na Litwie. Wiązał nadzieje na odbudowę Polski z Aleksandrem I. W styczniu 1814 został zainicjowany w loży masońskiej Świątyni Izis.
Będąc w latach 1821-1830 ministrem skarbu Królestwa Polskiego, wprowadził politykę oszczędnościową, egzekwował bezwzględnie zaległości podatkowe, nałożył podatek pośredni na niektóre artykuły pierwszej potrzeby, rozbudował monopol państwowy na sól i wyroby tytoniowe a także wspierał program poszukiwań soli. W ten sposób zlikwidował deficyt budżetowy oraz zapewnił budżetowi nadwyżkę, która mogła być przeznaczana na inwestycje. Zapewnił także Polsce zewnętrzne rynki zbytu i zabezpieczył ją przed obcą konkurencją. Wydał decyzję o budowie rządowej warzelni soli w Ciechocinku. Przed podjęciem decyzji zabiegał o poparcie i zgodę namiestnika księcia Józefa Zajączka i przychylność cara Rosji. Inicjator założenia Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego 1825 i Banku Polskiego 1828. Jego dziełem była wstępna industrializacja ziem Królestwa, rozwój starych gałęzi przemysłu jak hutnictwo w Zagłębiu Staropolskim oraz nowych jak górnictwo w Zagłębiu Dąbrowskim czy włókiennictwo w Łodzi. Dzięki swoim wpływom w Sankt Petersburgu i argumentacji politycznej doprowadził do zniesienia bariery celnej między Rosją i Królestwem Polskim, co zapewniło wyrobom polskim nieograniczoną niemal możliwość zbytu na terenie Rosji i tranzyt przez Rosję dalej na wschód. Chroniąc kraj od konkurencji wyrobów pochodzących z krajów niemieckich, wprowadził protekcyjne cła przywozowe na granicy z Prusami. Spowodowało to tzw. wojnę celną z Prusami. Widocznym efektem tych wydarzeń jest Kanał Augustowski, mający umożliwić transport rzeczny z obszaru Królestwa na Bałtyk bez potrzeby przekraczania granicy pruskiej. Zbudował w Polsce nowoczesne drogi.
Jako zwolennik polityki ugody z Rosją wystąpił przeciwko powstaniu listopadowemu. W grudniu 1830 roku zawiózł wraz z Janem Jezierskim petycję do cara, żądając przestrzegania konstytucji, wyprowadzenia wojsk rosyjskich z obszaru Królestwa oraz włączenia w jego skład tzw. Ziem zabranych. Po odrzuceniu petycji i wybuchu wojny polsko-rosyjskiej zdecydował się pozostać w Rosji.
Od 1832 był członkiem rosyjskiej Rady Państwa.
Z małżeństwa z Marią Scipio del Campo pozostawił dwóch synów i pięć córek : Józef Gabriel Gustaw ks. ur. 1817, Augusta Siemieńska ks. ur. 1820, Julia ks. Pusłowska ur. 1820, Genowefa Paulina Emilia ks. Pusłowska ur. 1821, Aleksander Medard Franciszek ks. ur. 8 VII 1827, Seweryna Achilles Zaleska ks. ur. 1830, Jadwiga ks. Bychowiec.
