Franz von Papen

Z Wikipedii

Franz Joseph Hermann Michael Maria von Papen
Data urodzenia	1879
Data śmierci	1969
Kanclerz Rzeszy
Okres urzędowania	od 1932 do 1933
Przynależność polityczna	Zentrum
Poprzednik	Heinrich Brüning
Następca	Kurt von Schleicher

Franz Joseph Hermann Michael Maria von Papen ^* (ur. 29 października 1879 w Werl, Westfalia, zm. 2 maja 1969 w Obersasbach, Badenia), działacz polityczny Republiki Weimarskiej i początków III Rzeszy. Był wizjonerem nowego Świętego Cesarstwa Rzymskiego^{[potrzebne źródło]}.

W latach 1932-1933 kanclerz Niemiec, następnie wicekanclerz w rządzie III Rzeszy. Cieszył się zaufaniem prezydenta Paula von Hindenburga. Umożliwił Hitlerowi drogę do dyktatury poprzez pozyskanie katolickiej części społeczeństwa niemieckiego.^{[potrzebne źródło]}. 20 lipca 1933 roku kardynał Pacelli (późniejszy papież Pius XII) podpisał w Rzymie konkordat z nazistowskimi Niemcami. W imieniu Hitlera podpisał ten dokument von Papen, którego Pacelli udekorował później wysokim odznaczeniem papieskim – Wielkim Krzyżem Orderu Piusa. W książce Satan in Top Hat (Szatan w cylindrze) Tibor Koeves skomentował to następująco: Konkordat był dla Hitlera wielkim osiągnięciem. Stanowił pierwsze poparcie moralne z zewnątrz, i to od wielce poważanego autorytetu. Na mocy konkordatu Watykan miał wycofać poparcie dla niemieckiej partii katolickiej Centrum, sankcjonując tym samym jednopartyjne państwo totalne Hitlera. Prócz tego artykuł 14 tego układu głosił: "Bulle nominacyjne dla arcybiskupów, biskupów, koadiutorów z prawem następstwa lub prałata niezależnego wtedy dopiero zostaną wydane, gdy nazwisko kandydata przedstawione zostanie pełnomocnikowi Rzeszy w odnośnym kraju i zostanie ustalone, że nie istnieją przeciwko niemu zastrzeżenia natury ogólnopolitycznej". Pod koniec roku 1933 (który został ogłoszony przez Piusa XI "Rokiem Świętym") poparcie Watykanu stało się głównym atutem Hitlera w dążeniu do podporządkowania sobie świata.

Później jednak dystansował się w pewnym stopniu od reżimu. Był ambasadorem w Austrii (przygotowywał Anschluss) oraz Turcji. W czasie procesu norymberskiego uniewinniony, lecz skazany przez komisję denazyfikacyjną na osiem lat robót przymusowych. Został zwolniony w 1949. W 1959 otrzymał od Jana XXIII tytuł tajnego szambelana papieskiego.

To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.