Genesis (grupa muzyczna)

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: Praktycznie do napisania od nowa, usunąć fanowskie oceny i refleksje, zastąpić uźródłowionymi ocenami krytyków, usunąć "próżne wyrażenia".. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Genesis
Genesis w roku 1992.
Pochodzenie	Anglia
Gatunek	rock progresywny, rock neoprogresywny, rock, pop-rock, art rock
Aktywność	1967 - 1999 2006 - obecnie
Aktualni członkowie
Phil Collins Mike Rutherford Tony Banks
Byli członkowie
Peter Gabriel Steve Hackett Anthony Phillips John Mayhew John Silver Chris Stewart Ray Wilson
Strona internetowa

Genesis - brytyjska grupa rockowa, kierowana przez pianistę Tony'ego Banksa. W pierwszym okresie swej aktywności reprezentowała nurt rocka progresywnego, później jej twórczość mieściła się w nurcie soft rocka. W pierwszym okresie, kończącym się około 1977 roku, Genesis wypracowała unikatowe, symfoniczne brzmienie połączone z poetyckimi, surrealistycznymi tekstami i teatralnym wykonaniem. W drugim okresie brzmienie grupy ewoluuje w kierunku muzyki łatwiejszej w odbiorze, z większym naciskiem na brzmienia typowe dla muzyki popowej, wyraźnie kontrastując z wcześniej wypracowanym, niepowtarzalnym stylem. W powszechnej świadomości grupa jest znana raczej jako popowa - w takiej postaci do dzisiaj jest lansowana w mediach, pomimo faktu, że zespół w swoje utwory nadal włącza długie partie instrumentalne, typowe dla muzyki progresywnej, czego praktycznie w muzyce pop się nie spotyka (przykładem mogą być utwory "Living Forever", "Driving the last spike" czy "Fading lights" z płyty "We can't dance"). Zapomnieniu uległ stary Genesis, przez krytyków uważany za jeden z fundamentów rocka, szczególnie progresywnego. Grupa została założona w 1967, a jej działalność została zawieszona w 1999 roku; zespół nie został oficjalnie rozwiązany. W listopadzie 2006 zespół ogłosił reaktywację (w składzie Collins, Banks, Rutherford, Thompson i Stuermer) i postanowił wyruszyć w trasę Turn It On Again Tour.

Spis treści 1 Skład 2 Dzieje grupy 3 Dyskografia 4 Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Skład

• Tony Banks - instrumenty klawiszowe (od 1967- ...)
• Phil Collins - perkusja, śpiew (1971-1993, 2006- ...)
• Peter Gabriel - flet, śpiew (1967-1975)
• Steve Hackett - gitara (1971-1977)
• Anthony Phillips - gitara, śpiew (1967-1971)
• Mike Rutherford - gitara, gitara basowa (od 1967- ...)
• John Silver - perkusja (1968-1969)
• Chris Stewart - perkusja (1967-1968)
• Ray Wilson - śpiew (1996-1998)
• Johnathan Mayhew - perkusja, chórki (1969-1971)
• Nir Zidkyahu - perkusja (1997-1998)

Muzykami koncertowymi byli*/są:

• Bill Bruford* - perkusja (1976)
• Chester Thompson - perkusja (1977-1993, 2007 - ...)
• Daryl Stuermer - gitara (1978-1993, 2007 - ...)
• Anthony Drennan* - gitara (1997 - 1998)

[edytuj] Dzieje grupy

Grupa rockowa Genesis powstała w roku 1965 przez połączenie dwóch innych grup Garden Wall (Peter Gabriel i Tony Banks) i Anon (Mike Rutherford, Anthony Phillips), obu działających w szkole średniej - Charterhouse School w mieście Godalming, hrabstwo Surrey, Anglia. Do nowej grupy nazwanej New Anon dołączył Chris Stewart.

Grupa w tym składzie przygotowała taśmę demonstracyjną, na której nagrano sześć piosenek, głównie autorstwa Rutherforda i Phillipsa. Taśmy zostały dobrze przyjęte przez wytwórnie. Zanim jednak grupa przystąpiła do pracy nad albumem, grupę opuścił Chris Stewart. Został on zastąpiony przez Johna Silvera. Album zatytułowany From Genesis to Revelation ukazał się w roku 1969, wzbudził jednak umiarkowane zainteresowanie. Jednocześnie nazwa grupy została zmieniona na Genesis. Niedługo po nagraniu albumu John Silver opuścił grupę, a zastąpił go John Mayhew.

W tym składzie grupa nagrała drugi album Trespass (oznacza nielegalne wejścia na cudzą posesję lub w archaicznym znaczeniu "wina", "przewinienie", "grzech"). Objawił on dojrzałe brzmienie zespołu, które miało się zachować przez następne lata. Składały się na nie gęste brzmienia elektronicznych instrumentów (Tony Banks) i gitar (Phillips i Rutherford) oraz melodyjnie grająca perkusja (John Mayhew), połączone z miękkim, teatralnym śpiewem i częstymi pasażami na flecie (Peter Gabriel). Muzyka wielowarstwowa i bogata, lecz ciągle melodyjna i łatwo wpadająca w ucho. Należy też zwrócić uwagę na surrealistyczne, poetyckie teksty. Trespass jest albumem bardzo równym, wszystkie sześć utworów zawartych na nim (Looking for Someone, White Mountain, Visions of Angels, Stagnation, Dusk, The Knife) mają swój własny unikalny klimat i oparte są na oryginalnym pomyśle muzycznym.

W czasie pierwszego, poważnego tournee zespołu, okazało się, że Anthony Phillips cierpi na "sceniczny lęk" (tremę), która nie pozwala mu uczestniczyć w koncertach. Został zmuszony do odejścia z grupy. W tym samym czasie odszedł także John Mayhew. W ich miejsce zostali przyjęci do grupy: studyjny gitarzysta Steve Hackett i perkusista Phil Collins. Obaj doskonale wtopili się w skład, tak, że niezauważalna była żadna zmiana brzmienia. Obydwaj okazali się daleko lepszymi instrumentalistami od swych poprzedników, wprowadzając do gry grupy więcej precyzji.

Grupa w nowym składzie przystąpiła do nagrania trzeciego albumu Nursery Cryme. Tytuł tego albumu jest nieprzetłumaczalną grą słów nursery rhyme co po angielsku oznacza wierszyk (lub piosenkę) dla dzieci, zwykle czytany w czasie usypiania. Crime (w tytule napisany z błędem ortograficznym by upodobnić do rhyme) oznacza zbrodnię. Spośród siedmiu utworów zawartych na płycie wyróżnia się Musical Box (pozytywka) - erotyczna groteska, która weszła do żelaznego repertuaru koncertowego zespołu.

Wydany w roku 1972 album Foxtrot był kolejnym krokiem naprzód. Muzyka złożona i innowacyjna, teksty celne i inteligentne. Każdy z utworów, stał się zamkniętą, wewnętrznie spójną całością, tak w formie jak i treści. Na pierwszej stronie znalazły się cztery krótsze utwory: Time Table, Get 'Em Out by Friday, Can-Utility and the Coastliners i Watcher of the Skies (Obserwator nieba). Ten ostatni wszedł do stałego repertuaru koncertowego grupy. Drugą stronę płyty wypełniła dwudziestodwuminutowa suita Supper's Ready (kolacja gotowa) poprzedzona krótkim wstępem (Horizons), zagranym na akustycznej gitarze. Utwór ten można zaliczyć do podstawowego kanonu progresywnego rocka.

W roku 1973 ukazał się kolejny album - Selling England by the Pound (Sprzedając Anglię po funcie). Powszechnie jest uznany przez krytykę i miłośników grupy za najlepszy album w dorobku Genesis. Kanwą albumu jest sześć utworów Dancing with the Moonlit Knight, I Know What I Like, Firth of Fifth, After the Ordeal i Cinema Show. Wszystkie one, podobnie jak na poprzednich albumach, są mistrzowsko, do najdrobniejszych detali, dopracowane, tak w muzycznej formie jak tekstowej treści. Album nie jest jednak tak stylistycznie spójny, jak poprzednie trzy. Dwa utwory odróżniają się. The Battle of Epping Forest (Bitwa o las w Epping) jest opowieścią o bitwie dwóch lokalnych gangów. Przewrotny tekst, pokazuje ją jako idealistyczną, religijną wojnę. Utwór ten stylistycznie znacznie odbiega od pozostałych. Przypomina raczej późniejszą twórczość Peter Gabriela, już jako muzyka solowego. Drugi utwór, wyłamujący się z konwencji płyty to More Fool Me. Ta krótka ballada śpiewana przy akompaniamencie gitary akustycznej Rutherforda, jest zapowiedzą przyszłego brzmienia Genesis oraz solowych dokonań Collinsa.

Wydany w 1974 podwójny album The Lamb Lies Down on Broadway jest albumem koncepcyjnym (tematycznym). Opowiada fantasmagoryczną historię człowieka zagubionego w mitycznym, podziemnym świecie pod Nowym Jorkiem. Album można nazwać jednoosobową operą. Muzyka zawarta na dwóch płytach, w sumie (w sumie 23 krótkie utwory) jest dopracowana do perfekcji i niezwykle finezyjna. Album stylistycznie jest niezwykle spójny, do tego stopnia, że może się wydawać nieco nużący.

Genesis w swym pierwszym okresie była grupą koncertującą. Choć albumy nagrane w tym czasie do dziś zaskakują świeżością, prawdziwa wielkość tej muzyki objawiała się na scenie. Muzycy rozlokowani byli na obrzeżu i zwykle pogrążeni w cieniu. Po lewej stronie Steve Hackett, nieodmiennie siedzący na stołku i rzadko podnoszący głowę znad gitary. Po lewej w głębi stojący na podwyższeniu Rutherford, ze swą nietypową dwugryfową gitarą. Po prawej, na pierwszym planie Banks obstawiony licznymi klawiaturami, w tyle Collins, prawie niewidoczny spoza rozbudowanego zestawu perkusyjnego. Z tyłu sceny rozpięty był ekran na który wyświetlano slajdy. Centrum i przód sceny niepodzielnie należał do Gabriela. Cały jego występ był jednym wielkim dramatem składającym się z teatralnych monologów, pantomimy i choreografii. Gabriel nie tylko odgrywał monodramy, tańczył, grał ciałem, śpiewał i grał na flecie, lecz także w czasie koncertu wielokrotnie zmieniał kostiumy (wiele instrumentalnych fragmentów było odgrywanych by dać czas na zmianę kostiumów i dekoracji).

Należy dołożyć do tego jeszcze grę świateł. Dopiero to wszystko czyniło fantazyjne teksty piosenek Genesis w pełni zrozumiałymi. W pierwszym okresie działalności grupa wydała jeden album koncertowy Genesis Live

Po nagraniu albumu The Lamb Lies Down on Broadway Peter Gabriel podjął w marcu decyzję odejścia z Genesis. Jednak odbył jeszcze z zespołem światowe tournee w 1975 r. Dla krytyków i fanów jest to jednoznaczne z zakończeniem jej istnienia. Genesis jednak przystępuje do nagrywania nowego albumu oraz otwiera konkurs na nowego wokalistę. Prace w studio przebiegają bez zakłóceń. Gorzej jednak z wyborem nowego wokalisty. Po przesłuchaniu setek kandydatów, nie znalezionego godnego zastępcy dla Gabriela. Okazało się, że taki jest pod bokiem. W czasie studyjnej pracy nad nowym albumem, partiami wokalnymi zajął się Phil Collins. Te miały zostać potem zastąpione przez nowego wokalistę. Ostatecznie zdecydowano się wydać płytę ze śpiewającym Collinsem. Okazało się to szczęśliwym wyborem. Nie tylko uratowało grupę, ale i rozpoczęło jedną z największych karier wokalnych w historii muzyki rockowej i popowej.

Nowy album zatytułowany Trick of the Tail (1976) okazał się wielkim sukcesem grupy. Muzycznie album był bardzo interesujący. Brzmienie podobne do poprzednich, równie perfekcyjnie technicznie, choć nieco nasycone i mniej finezyjne. Wyraźnie brakowało tekstów Gabriela. Grupa starała się jednak zachować stylistykę teksów. Wydawało się, że Phil Collins godnie zstąpił Petera Gabriela. Jego mocny, czysty głos w brzmieniu przypominał Gabriela, był jednak na tyle różny by było go łatwo odróżnić.

Druga płyta po odejściu Gabriela (1977) Wind and Wuthering okazała się równie udanym przedsięwzięciem. Album reprezentuje solidny progresywny rock. Utwory są pomysłowe i zróżnicowane.

Collins okazał się też godnym następcą Gabriela na scenie. Mając wcześniejsze doświadczenie aktorskie z łatwością wcielał się w bohaterów Gabrielowskich fantasmagorii oraz z pełną ekspresją interpretował nowe utwory grupy. Przykładem koncertu łączącego starą i nową muzykę jest album koncertowy Seconds Out. Collins zajął środek sceny. Za bębnami usiadł zaś gość, jazz-rockowy perkusista Chester Thompson.

Progresywna przyszłość grupy wydawała się już być zapewniona, gdy odejście z niej ogłosił Steve Hackett. Grupa już jako trio (Banks, Collins, Rutherford) nagrywa album And Then There Were Three (I zostało ich trzech) wydany w 1978 roku. Album jest wielkim zwrotem w kierunku muzyki pop lub soft rock. Brzmienie w jakimś sensie przypomina dwie ostatnie, jeszcze progresywne płyty, lecz już ma niewiele wspólnego z tym oryginalnym, wypracowanym przez grupę w czasach Gabriela. Pełny przebojów album (najbardziej znany Follow Me, Follow You) staje się ogromny sukcesem komercyjnym. Przez następne piętnaście lat grupa podąża tym torem stając się maszyną produkującą kolejne przeboje, wydając albumy Duke 1980, Abacab 1981, Genesis 1983, Invisible Touch 1985, We Can't Dance 1991.

W 1996 Phil Collins, który obok pracy w grupie rozwijał swą pełną sukcesów karierę solową, ogłasza odejście od grupy. Pozostali muzycy zatrudniają nowego wokalistę Raya Wilsona i wspólnie nagrywają album Calling All Stations. Album w zamyśle autorów miał być powrotem do progresywnych korzeni grupy. Nowy CD nie spotkał się jednak z wielkim zainteresowaniem. Ostatecznie grupa uległa "zawieszeniu".

Przez cały okres od odejścia Petera Gabriela świat przebiegały plotki o ponownym zjednoczeniu grupy. Stało się tak tylko raz, 2 października 1982 roku, by dać jeden koncert. Miał on pomóc w ratowaniu upadających finansów Petera Gabriela, spowodowanych stratami na festiwalu WOMAD (World of Music, Arts and Dance). Koncert okazał się dużym, choć jednorazowym sukcesem.

7 listopada 2006 roku zespół na konferencji prasowej ogłosił reaktywację w składzie Collins, Rutherford, Banks. Zespół w czerwcu 2007 roku wyruszył w trasę "Turn It On Again Tour" i 21 czerwca 2007 roku zawitał na Stadion Śląski w Chorzowie. Mają się też ukazać reedycje starych płyt w wersji SACD 5.1. Ponadto, z każdego występu w ramach trasy, będzie dostępny zapis wysokiej jakości dźwięku nagranego na żywo z konsoli miksera.

[edytuj] Dyskografia

• From Genesis to Revelation (1969)
• Trespass (1970)
• Nursery Cryme (1971)
• Foxtrot (1972)
• Genesis Live (1973)
• Selling England by the Pound (1973)
• The Lamb Lies Down on Broadway (1974)
• A Trick of the Tail (1976)
• Wind & Wuthering (1976)
• Seconds Out (1977)
• And Then There Were Three (1978)
• Duke (1980)
• Abacab (1981)
• Three Sides Live (1982)
• Genesis (1983)
• Invisible Touch (1986)
• We Can't Dance (1991)
• The Way We Walk, Volume One: The Shorts (1992)
• The Way We Walk, Volume Two: The Longs (1993)
• Calling All Stations (1997)
• Genesis Archive - 1967-1975 - The Gabriel Years - zestaw 4-CD na żywo i niepublikowane materiały (1998)
• Archive 2 - 1976-1992 - zestaw 3-CD na żywo i niepublikowane materiały (2000)
• Platinium Collection - zestaw 3-CD (2004)
• Turn It On Again The Hits - The Tour Edition - zestaw 2-CD (2007)
• Live Over Europe - zestaw 2-CD materiał Na Żywo z trasy Turn It On Again The Tour 2007

[edytuj] Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy

• 1987 Grammy za Video Land Of Confusion w kategorii Best Concept Music Video

Albumy na liście The Billboard 200
Rok	Album	Lista	pozycja
1974	From Genesis To Revelation	Pop Albums	170
1974	Genesis Live	Pop Albums	105
1974	Selling England By The Pound	Pop Albums	70
1975	The Lamb Lies Down On Broadway	Pop Albums	41
1976	A Trick Of The Tail	Pop Albums	31
1977	Seconds Out	Pop Albums	47
1977	Wind & Wuthering	Pop Albums	26
1978	And Then There Were Three...	Pop Albums	14
1980	Duke	Pop Albums	11
1981	Abacab	Pop Albums	7
1982	Three Sides Live	Pop Albums	10
1983	Genesis	The Billboard 200	9
1984	Abacab	The Billboard 200	168
1984	Genesis	The Billboard 200	13
1986	Invisible Touch	The Billboard 200	3
1991	We Can't Dance	The Billboard 200	4
1993	The Way We Walk	The Billboard 200	20
1997	Calling All Stations	The Billboard 200	54
1999	Turn It On Again: The Hits	The Billboard 200	65

Single na liście Billboard Hot 100
Rok	Album	Lista	pozycja
1977	Your Own Special Way	Pop Singles	62
1978	Follow You Follow Me	Pop Singles	23
1980	Misunderstanding	Pop Singles	14
1980	Turn It On Again	Pop Singles	58
1981	No Reply At All	Pop Singles	29
1982	Abacab	Pop Singles	26
1982	Man On The Corner	Pop Singles	40
1982	Paperlate	Pop Singles	32
1983	Mama	The Billboard Hot 100	82
1984	Illegal Alien	The Billboard Hot 100	44
1984	Taking It All Too Hard	The Billboard Hot 100	50
1984	That's All	The Billboard Hot 100	6
1986	Invisible Touch	The Billboard Hot 100	1
1986	Throwing It All Away	The Billboard Hot 100	4
1987	In Too Deep	The Billboard Hot 100	3
1987	Land of Confusion	The Billboard Hot 100	4
1987	Tonight, Tonight, Tonight	The Billboard Hot 100	3
1992	Hold on My Heart	The Billboard Hot 100	12
1992	I Can't Dance	The Billboard Hot 100	7
1992	Jesus He Knows Me	The Billboard Hot 100	23
1992	No Son of Mine	The Billboard Hot 100	12
1993	Never a Time	The Billboard Hot 100	21

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (en)
• Polska strona o tym zespole