Giovanni Borgia

Z Wikipedii

Jan Borgia, Giovanni de Candia Borgia, II Duca di Candia, (ur. marzec 1498 – 1548) - nazywany infans Romanus (dziecko Rzymu), prawdopodobnie był to owoc miłości Lukrecji Borgii i Pedro Calderona.

Papież Aleksander VI (dziadek Giovanni'ego) wydał dwie bulle papieskie, obie z datą 1 września 1501. Obie bulle przypisywały Giovanni'emu innego ojca, druga bulla powstała żeby uzupełnić i poprawić pierwszą.

Pierwsza bulla zaadresowana Dilecto Filio Nobili Joanni de Borgia, Infanti Romano, głosiła, że Giovanni Borgia - trzyletnie dziecko, jest nieślubnym synem Cezara Borgii (nieżonatego) i nieznanej kobiety (również niezamężnej, co było bardzo ważne). Druga bulla głosiła, że chłopiec jest synem samego papieża. Prawo zabraniało papieżowi publicznego uznania dziecka i Aleksander VI nie chciał, żeby chłopiec miał cierpieć z tego powodu. Dokładnie tego samego dnia, zawarto oficjalne zaręczyny między Lukrecją Borgią a Alfonsem I d'Este, księciem Ferrary.

Giovanni Borgia pojawiał się od tej pory jako kompan Lukrecji, która nazywała go swoim młodszym przyrodnim bratem. Papież Aleksander VI, w dwóch bullach ekskomunikował członków rodzin Savelli i Colonna oraz skomfiskował ich ziemie, a Giovanni'ego uczynił następcą tronu księstwa Nepi i księstwa Palestrina. Miało to miejsce 17 września 1501, a Nepi było dla rodziny Borgiów bardzo ważnym księstwem. Giovanni znajdował się ciągle pod opieką innego strażnika, aż wreszcie trafił do Ferrary - do Lukrecji. Chłopiec miał jeszcze kilka innych tytułów np. pana Vetralla, ale nigdy nie przejął władzy w swoich posiadłościach. Służył w kurii papieskiej jako podrzędny urzędnik, potem przeniósł się na francuski dwór królewski. Nigdy nie stał się liczącym się władcą dlatego zmarł po cichu i skromnie.

Wokół osoby Giovanni'ego toczy się akcja historycznej powieści Hella S. Haasse pt. Szkarłatne miasto (1952). Giovanni występuje również w powieści Mario Puzo pt. Rodzina Borgiów.