Gorączka Zachodniego Nilu

Z Wikipedii

Wirus gorączki zachodniego Nilu

Gorączka Zachodniego Nilu - choroba wirusowa zaliczana do grupy gorączek krwotocznych występująca na kilku kontynentach.

Spis treści

1 Etiologia
2 Zasięg geograficzny
3 Objawy u zwierząt
4 Objawy i przebieg u ludzi
5 Rozpoznanie
6 Leczenie
7 Zapobieganie
8 Bibliografia

[edytuj] Etiologia

Gorączkę Zachodniego Nilu wywołuje jednoniciowy wirus Zachodniego Nilu (WNV) zaliczany do rodzaju Flavivirus rodziny Flaviviridae. Należy do kompleksu serologicznego japońskiego zapalenia mózgu wraz z wirusami zapalenia mózgu St. Louis i doliny Murray oraz wirusem Kunjin (podtyp australijski WNV).

Pierwotnym rezerwuarem WNV są ptaki. Wirus transmitowany jest od nich na inne ptaki i ssaki (w tym ludzi) przez komary (głównie gatunki z rodzajów Aedes, Anopheles, Culex ale także Deinocerites, Mansonia, Orthopodomyia, Psorophora, Uranotaenia i Coquillettidia). Wirus bywa wykrywany u koni, kotów, psów, domowych królików, wiewiórek, skunksów i nietoperzy.

Możliwe jest przeniesienie zakażenia drogą wertykalną na płód. Stwierdzono także pojedyncze przypadki transmisji wirusa podczas transfuzji krwi i przeszczepu oraz zakażenia laboratoryjne.

[edytuj] Zasięg geograficzny

Od 1937 roku, kiedy po raz pierwszy wyizolowano wirusa w północno-zachodniej Ugandzie (dystrykt West Nile) , WNV wywoływał infekcje bezobjawowe i gorączkowe u ludzi w Afryce, zachodniej Azji i krajach Bliskiego Wschodu. Występowały nieregularne, nieliczne zachorowania, zwykle bez objawów neurologicznych. Od połowy lat 90. zauważono zwiększenie częstości i ciężkości zachorowań. W kolejnych latach epidemie choroby notowano w Rumunii (1996), Rosji (1999) i Izraelu (2000), jednakże przez długi czas nie były znane żadne przypadki wykrycia wirusa na półkuli zachodniej. Dopiero od roku 1999 wirus rozprzestrzenił się w Ameryce Północnej. Przez pierwsze 3 lata w USA naliczono w sumie niespełna 150 zachorowań, ale w roku 2002 odnotowano ich 4156, a w 2003 ponad 9800. W 2006 potwierdzono w tym kraju 4268 przypadków.

[edytuj] Objawy u zwierząt

Część zwierząt nie przejawia żadnych objawów choroby, u innych może wystąpić gorączka, kurcze mięśni, osłabienie, utrata koordynacji ruchowej, zaburzenia zachowania.

U koni może dojść do osłabienia nóg zadnich, potykania, niezdolności do stania, apatii, drżenia głowy. W niektórych przypadkach zwierzę umiera lub musi być uśpione.

[edytuj] Objawy i przebieg u ludzi

Infekcja u wielu osób przebiega bezobjawowo lub daje łagodne objawy. Jeśli dochodzi do rozwinięcia się choroby, objawy pojawiają się po 2 - 15 dniach. W postaciach lekkich choroba może dawać objawy rzekomogrypowe (gorączka, ból głowy, bóle mięśni), czasem drobną wysypkę lub powiększenie węzłów chłonnych. W cięższych przypadkach objawy są bardziej nasilone a przebieg gwałtowny, mogą dołączyć się nudności, wymioty, trudności w połykaniu, kręcz szyi, osłabienie mięśni, utrudnienie chodu, zaburzenia koordynacji, parkinsonizm, zaburzenia świadomości. U osób immunoniekompetentnych istnieje zwiększone ryzyko ciężkiego przebiegu choroby, aż do zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu czy ostrego porażenia wiotkiego (ang West Nile Poliomyelitis). Zdarzają sie także przypadki śmiertelne.

W badaniach laboratoryjnych w przebiegu choroby stwierdza się umiarkowaną leukocytozę z limfocytopenią i niedokrwistość.

U niektórych osób dochodzi do całkowitego wyzdrowienia, ale u części pacjentów obserwuje się powikłania pod postacią przewlekających się dolegliwości mięśniowych, bólów głowy, uczucia zmęczenia, depresji, zaburzeń pamięci i koncentracji oraz zaburzeń funkcjonowania.

[edytuj] Rozpoznanie

Podejrzenie choroby wysuwa się na podstawie obrazu klinicznego. Rozpoznanie potwierdza się wykrywając przeciwciała klasy IgM testem ELISA. Złotym standardem w oznaczeniu obecności wirusa w materiale autopsyjnym jest hodowla, ale badanie to w przypadkach przyżyciowych daje często wyniki fałszywie ujemne.

[edytuj] Leczenie

Stosuje się leczenie objawowe. Leczenia przyczynowego nie opracowano.

[edytuj] Zapobieganie

Za najlepszą metodę zapobiegania chorobie uważa się unikanie pogryzienia przez komary (stosowanie odpowiednich repelentów, moskitier, tworzenie niekorzystnych warunków do rozrodu komarów). Szczepionki nie opracowano.