Gorączka krwotoczna krymsko-kongijska

Z Wikipedii

	Gorączka krwotoczna krymsko-kongijska
()
ICD-10:	A98.0
A98.0.0 {{{X.0}}}
A98.0.1 {{{X.1}}}
A98.0.2 {{{X.2}}}
A98.0.3 {{{X.3}}}
A98.0.4 {{{X.4}}}
A98.0.5 {{{X.5}}}
A98.0.6 {{{X.6}}}
A98.0.7 {{{X.7}}}
A98.0.8 {{{X.8}}}
A98.0.9 {{{X.9}}}

Gorączka krwotoczna krymsko-kongijska - wysoce śmiertelna choroba wirusowa opisana w 1944 roku na Krymie, a następnie w 1969 w Kongo.

Spis treści 1 Zasięg geograficzny 2 Etiologia 3 Objawy i przebieg 4 Diagnostyka 5 Leczenie 6 Szczepienie 7 Bibliografia

[edytuj] Zasięg geograficzny

Występowanie choroby potwierdzano na obszarze Kazachstanu i Uzbekistanu, Pakistanu, Iraku i Półwyspu Arabskiego, Rosji (w okolicach Rostowa i Astrachania), północno-zachodnich Chinach, Afryce południowej i centralnej, ale także w Albanii, Bułgarii oraz Bośni i Hercegowinie.

[edytuj] Etiologia

Gorączkę krymsko-kongijską wywołuje wirus CCHF (Crimean-Congo hemorrhagic fever), Nairovirus z rodziny Bunyaviridae. Rezerwuarem i wektorem są kleszcze (głównie Hyalomma). Do zarażenie u ludzi dochodzi drogą odkleszczową, bądź poprzez kontakt z krwią zainfekowanych zwierząt (bydło, kozy, owce, zające). Choroba może być także przeniesiona pomiędzy ludźmi drogą krwiopochodną, bądź poprzez kontakt z innymi płynami ustrojowymi (udokumentowano zakażenia wewnątrzszpitalne spowodowane niedostateczną sterylizacją narzędzi medycznych, stosowaniem igieł wielokrotnego użytku oraz zanieczyszczeniem materiałów medycznych).

[edytuj] Objawy i przebieg

Początek choroby jest nagły, pojawiają się ból głowy i stawów, wysoka gorączka, bóle brzucha i wymioty. Często występują zaczerwienienie twarzy, przekrwienie spojówek i błony śluzowej gardła oraz petechiae na podniebieniu. Możliwe są żółtaczka, a w niektórych przypadkach zaburzenia nastroju i percepcji.

Wraz z postępem choroby (po 4 dniach - 2 tygodniach) dochodzi do powstawania masywnych podbiegnięć krwawych, ciężkich krwotoków z nosa, niekontrolowanych krwawień w miejscach iniekcji.

Śmiertelność u chorych hospitalizowanych, z potwierdzoną gorączką krymsko-kongijską, szacuje się na 9 do 50%.

[edytuj] Diagnostyka

Rozpoznanie potwierdza się izolując wirusa z próbki krwi, wykrywając obecność jego materiału genetycznego (RT-PCR) albo oznaczając antygeny wirusowe bądź przeciwciała przeciwko CCHF testem ELISA.

[edytuj] Leczenie

Postępowanie głównie objawowe, polegające na utrzymywaniu równowagi kwasowo-zasadowej i wodno-elektrolitowej oraz leczeniu wtórnych zakażeń.

Istnieją doniesienia o skuteczności rybawiryny.

[edytuj] Szczepienie

Szczepionki nie opracowano.

[edytuj] Bibliografia

• Centers for Disease Control and Prevention: Crimean-Congo Hemorrhagic Fever
• Office of Laboratory Security: Crimean-Congo hemorrhagic fever virus - Material Safety Data Sheets