Hipolit Starszak

Z Wikipedii

Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia.
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości.

Hipolit Starszak (ur. 30 października 1939) – pułkownik MO, funkcjonariusz SB; zastępca Prokuratora Generalnego; wydawca tygodnika Nie.

Absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1962 pracownik Biura Śledczego. W roku 1969 był jednym z prowadzących śledztwo w sprawie taterników. Przez swoich przełożonych był wysoko oceniany m.in. za "wyjaśnienie i udokumentowanie skomplikowanej sprawy karnej przeciwko grupie osób współdziałających z Rozgłośnią Radia Wolna Europa"^[1]. Prowadził śledztwo przeciwko szpiegowi CIA Jerzemu Strawie, którego sąd wojskowy skazał na śmierć przez rozstrzelanie (była to przedostatnia egzekucja w PRL osoby skazanej za współpracę z obcym wywiadem).

W 1973 Skierowano go na przeszkolenie w Wyższej Szkole Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB). W polskiej grupie Starszak był najlepszym słuchaczem kursu. Świadectwo z ogólną oceną bardzo dobrą wymienia kilkanaście przedmiotów, które studiował, m.in. działania kontrwywiadowcze organów służby bezpieczeństwa przeciwko wywiadom państw imperialistycznych (158 godzin), organizację pracy i kierowania w radzieckim kontrwywiadzie (22 godziny), psychologię specjalną (30 godzin), kryminalistykę radziecką (112 godzin)^[1]. W 1978 ppłk Starszak został wicedyrektorem Biura Śledczego MSW.

14 listopada 1982 wraz z prokuratorem Bolesławem Klisiem w gmachu Naczelnej Prokuratury Wojskowej w Warszawie odbył rozmowę z Lechem Wałęsą. Jej celem było zapoznanie Wałęsy z przepisami Stanu Wojennego i zobowiązanie go do podpisania oświadczenia akceptującego te przepisy. Wałęsa dokumentu nie podpisał, lecz przyrzekł, że przepisów będzie się starał przestrzegać. Maszynopis opatrzony jest ręcznymi podpisami obu pułkowników. Dokumentowi towarzyszy niepodpisany tekst zobowiązania do przestrzegania praw stanu wojennego oraz tekst, sygnowany przez Klisia i Starszaka, stwierdzający, że Wałęsa odmówił podpisania zobowiązania. Materiały te znajdują się w archiwum IPN pod sygnaturą IPN01255/462^[2] ^[3].

We wrześniu 1981 został dyrektorem Biura Śledczego MSW. W okresie 1 sierpnia 1983 do 31 marca 1984 mianowany na stanowisko komendanta wojewódzkiego MO w Siedlcach. Następnie od kwietnia 1984 do maja 1990 Zastępca Prokuratora Generalnego. Z prokuratury odwołał go w 1990 premier Tadeusz Mazowiecki.

W lutym 1991 Jerzy Urban zatrudnił go na stanowisku dyrektora w swej spółce Urma – wydawcy tygodnika Nie. Przez Jerzego Urbana został rekomendowany do Sądu Koleżeńskiego Polskiej Izby Wydawców Prasy (2004).

W 2002, gdy Mazur został zatrzymany, pomagał mu znaleźć adwokata^[4].

W Instytucie Pamięci Narodowej znajdują się jego akta personalne (teczka IPN 710/466)^[1].

[edytuj] Bezpieka Urbana (artykuł w tygodniku Wprost)

W numerze 21/2004 tygodnika Wprost ukazał się artykuł Jarosława Jakimczyka p.t. Bezpieka Urbana poświęcony Hipolitowi Starszakowi. Według artykułu brał on udział w najgłośniejszych sprawach politycznych prowadzonych przez SB od połowy lat 60 (raport o "komandosach", sprawy Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego, represje wobec oazowego Ruchu Światło-Życie, tuszowanie sprawy zabójstwa Grzegorza Przemyka), zaś kierowane przez niego biuro dostarczało rzecznikowi prasowemu rządu Jerzemu Urbanowi informacje pochodzące z materiałów operacyjnych^[1].

Hipolit Starszak zdementował doniesienia artykułu w liście do IPN, wskazując na nierzetelność autora i popełnione jego zdaniem liczne błędy^{[potrzebne źródło]}.