Inhibitory konwertazy angiotensyny
Z Wikipedii
Inhibitory konwertazy angiotensyny (ang. angiotensine convertase inhibitors, ACE-I) - grupa leków stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca oraz nefropatii cukrzycowej.
Spis treści |
[edytuj] Budowa chemiczna
Leki tej grupy są pomyślane tak, aby enzym konwertujący angiotensynę (ACE) łączył się z nimi, zamiast ze swoim naturalnym substratem - angiotensyną. Mają zatem budowę zbliżoną do angiotensyny. Zawierają ugrupowanie wiążące cynk, którym może być grupa sulfhydrylowa, grupa karboksylowa lub reszta kwasu fosfinowego. Możliwość związania jonu Zn2+ jest niezbędna dla prawidłowego działania tych leków, cynk bierze bowiem udział w fizjologicznym wiązaniu angiotensyny do ACE.
[edytuj] Mechanizm działania
Działanie polega na hamowaniu enzymu konwertazy angiotensyny, który przekształca angiotensynę I (AT I) w angiotensynę II (AT II) i tym samym na zmniejszaniu poziomu AT II we krwi. W warunkach fizjologicznych, angiotensyna II podnosi ciśnienie tętnicze krwi, głównie na skutek wazokonstrykcji oraz przez stymulację wydzielania aldosteronu w układzie RAA. Zahamowanie wydzielania aldosteronu powoduje zablokowanie resorpcji zwrotnej jonów Na+ w kanaliku dalszym nerki i, co za tym idzie, zwiększanie ich wydalania razem z wodą, czyli działanie moczopędne i hipotensyjne. Hamowanie syntezy AT II powoduje zatem spadek ciśnienia tętniczego.
Równocześnie zwiększa się poziom ATI, która w dużych stężeniach powoduje zwiększenie rozkurczającego wpływu tlenku azotu na naczynia krwionośne. Zwiększone uwalnianie NO warunkuje również działanie przeciwmiażdżycowe i ochronne na naczynia. NO, sam będąc wolnym rodnikiem wykazuje działanie "zmiatacza wolnych rodników", co ma znaczenie w patomechanizmie miażdżycy.
Działanie I-ACE powoduje również zahamowanie rozkładu bradykininy (wykazującej działanie rozszerzające naczynia) do nieaktywnych metabolitów.
[edytuj] Stosowanie
Leki z grupy I-ACE znajdują zastosowanie w leczeniu nadciśnienia tętniczego, przede wszystkim pierwotnego. Stosuje się je także w kardiomiopatii.
Działanie tych leków jest silne, dlatego przy rozpoczęciu terapii mogą wywoływać nieprzyjemne działania niepożądane (efekt pierwszej dawki). Z tego względu leczenie powinno rozpoczynać się od podania 0,25 - 0,5 dawki normalnie stosowanej.
[edytuj] Działania niepożądane
- U pacjentów rozpoczynających terapię, lub stosujących zbyt dużą dawkę leku obserwuje się podciśnienie ortostatyczne, senność, apatię, szybkie męczenie się.
- Z uwagi na fakt blokowania przez te leki rozkładu bradykininy dochodzi do zwiększenie jej poziomu, co może wywoływać suchy kaszel.
- Zmniejszenie wydzielania aldosteronu powoduje wzrost poziomu potasu (hiperkalemię). Niebezpiecznym skutkom hiperkalemii zapobiega się podając równocześnie leki wypłukujące potas z organizmu, np. leki moczopędne z grupy tiazydów. (zobacz: leki moczopędne)
Inne działania niepożądane to:
- zaburzenia smaku
- alergiczne reakcje skórne
- działanie teratogenne na płód
- niewydolność nerek u osób ze zwężoną tętnicą nerkową
[edytuj] Przykłady leków
Jednym z pierwszych leków z tej grupy, który został wprowadzony do lecznictwa był kaptopryl. Kaptopryl i lizynopryl są zaliczane do inhibitorów konwertazy angiotensyny I generacji.
Inhibitory konwertazy angiotensyny II generacji:
- enalapryl
- benazepryl
- kwinazpryl
- peryndopryl
- trandolapryl
- chinapryl
- fosinopryl
- ramipryl
- cilazapryl
II generację I-ACE stanowią pro-leki ulegające w organizmie przekształceniu do aktywnych metabolitów.
[edytuj] Zobacz też:
Antagoniści receptorów angiotensynowych
[edytuj] Bibliografia
- Marianna Zając, Ewaryst Pawełczyk, Anna Jelińska: Chemia leków : dla studentów farmacji i farmaceutów. Poznań: Wydawnictwo Naukowe Akademii Medycznej im. Karola Marcinkowskiego, 2006. ISBN 83-60187-39-8.
- Waldemar Janiec red.: Kompendium farmakologii Wydanie II. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006.
Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii!
Wikiprojekt: Nauki medyczne • Portal: Nauki medyczne
