Józef Michał Poniatowski

Z Wikipedii

Józef Michał Poniatowski herbu Ciołek (ur. 21 lutego 1816 w Rzymie, zm. 4 lipca 1873 w Chislehurst (Londyn)) — polski kompozytor, śpiewak (tenor) i dyplomata.

Był synem Stanisława Poniatowskiego i Kasandry Luci, bratankiem Księcia Józefa Poniatowskiego.

Kształcił się we Florencji, interesując się od młodych lat muzyką i śpiewem, posiadał doskonały głos tenorowy. Jako ochotnik wziął udział w walkach francuskich o Algerię, dosługując się stanowiska dowódcy szwadronu strzelców afrykańskich. Uprawniony przez swego ojca, w 1847 został naturalizowany w Toskanii i wyniesiony do godności księcia Monte-Rotondo przez wielkiego księcia Leopolda II; w 1850 otrzymał austriacki tytuł książęcy. W czasie Wiosny Ludów dwukrotnie wybierany do Izby Deputowanych we Florencji. Od grudnia 1849 poseł Toskanii w Brukseli, w latach 1850-1853 - w Londynie. W 1854 osiadł w Paryżu, otrzymał od Napoleona III godność senatora francuskiego, i kilkakrotnie był wysyłany we francuskich misjach dyplomatycznych.
W 1860 został dyrektorem Opery Włoskiej w Paryżu. W latach 1871-1873 towarzysz wygnania Napoleona III w Anglii.

Był żonaty z Matyldą Perotti. Jego synem był Józef Stanisław Poniatowski, córka Izabela wyszła za szlachcica florenckiego di Ricci, córka tej pary Anna Maria za Aleksandra Walewskiego.

[edytuj] Ważniejsze utwory

Napisał dla scen włoskich Paryża i Londynu kilka oper:

• Giovanni di Procida (1840, wystawiona z sukcesem w Lukce),
• Ruy-Blas,
• Fiancee d'Abydos,
• Esmeralda,
• Contessina,
• Au travers d'un mur (1861),
• Don Desiderio (1872, wystawiana w Livorno i Paryżu),
• Pierre de Medicis (1860),
• Gelmina (1872)