Józef Robakowski
Z Wikipedii
Józef Robakowski (ur. 20 lutego 1939 w Poznaniu) - pedagog wielu Uczelni , polski artysta współczesny, artysta multimedialny, fotograf, autor filmów, obrazów, instalacji, cyklów fotografii i działań akcyjnych.
Mieszka i pracuje w Łodzi.
Spis treści |
[edytuj] Działalność artystyczna
Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, a następnie PWSTViT w Łodzi, której jest profesorem.
Współzałożyciel wielu eksperymentujących grupy artystycznych m.in. fotograficznej Zero-61 (1961-1969) oraz Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977).
Organizator wystaw i przeglądów m.in. Kinolaboratorium 1973, Nieme Kino I-II,1983-1984, Lochy Manhattanu 1989, Żywa Galeria 1998.
Od 1978 prowadzi prywatną Galerię Wymiany (Exchange Gallery).
Aktywny uczestnik tzw. KULTURY ZRZUTY, podziemnego życia artystycznego w stanie wojennym.
Inicjator powołanej w 2001 nagrody im. Katarzyny Kobro.
Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Artystów Künstlergremium.
[edytuj] Twórczość
Twórczość Robakowskiego wyrasta przede wszystkim tradycji polskiej awangardy międzywojennej ( Tytus Czyżewski, Karol Hiller, Stefan Themerson, Witkacy), w tym szczególnie z analitycznych prac Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego.
Rozpoczęła się ona od eksperymentów z fotografią (Foto-malarstwo 1958-1967), które doprowadziły do wykroczenia poza zakres tego medium poprzez łączenie go z instalacją i obiektami (Krzesło (fotoobiekt interaktywny) 1970), a później także z video (Portret wielokrotny, ciąg dalszy 1998) i innymi środkami wyrazu. Twórczość fotograficzna Robakowskiego ma również charakter efemeryczny, oraz odwołuje się środków pozaoptycznych (tworzona bez użycia aparatu fotograficznego) (Termogramy 1998-2000). W 1969 roku pojawiły się tzw. przedmioty mentalne i instalacje interaktywne, a postawiony w wielu pracach problem podwójności zbliża artystę do pierwszych rozwiązań tautologicznych. Łączenie wielu mediów (multimedializm) oraz wypowiadanie się jednocześnie przy pomocy różnych środków (Kąty energetyczne 1975-2002) stały się jedną z cech charakterystycznych jego twórczości. Robakowski wielokrotnie traktuje sztukę jako zapis i uwalnianie energii. Koncepcja energii w sztuce stanowi jeden z głównych motywów jego działań. Z początkiem lat 70. działalność w Warsztacie Formy Filmowej zaowocowała pracami związanymi z kinem analitycznym i strukturalnym (Test I/II 1971), aby następnie przejść w kierunku zainteresowania relacją pomiędzy autorem i medium (Ćwiczenie na dwie ręce 1976). Prace Robakowskiego cechuje również konceptualizm (Relacje 1975) mający często charakter przewrotnej manipulacji czy mistyfikacji (Fotografia astralna 1972-2002). Robakowski jako jeden pierwszych w Polsce podjął problematykę refotografii (Video portraits 1982). Dzięki filmom taki jak Hommage a Breżniew (1982-1988), Z moje okna (1978-1999), Sztuka to potęga (1985) Robakowski jest uznawany za jednego z najważniejszych polskich przedstawicieli sztuki video.
Ważnym nurtem w działalności Robakowskiego są także zapisy i dokumentacje utrwalające wydarzenia artystyczne w Polsce np. festiwal w Jarocinie, akcje Pomarańczowej Alternatywy.
Twórczość Józefa Robakowskiego obejmuje m.in.:
- eksperymentalne filmy krótkometrażowe i zapisy video, min: 6 000 000 (1962),Po człowieku (1969-1970), Rynek (1970), Idę (1973) , Z mojego okna (1978-1999), Pamięci L.Breżniewa (1982), Sztuka to potęga! (1984), Party z Lutosławskim (1997);
- cykle fotograficzne, min: Foto-malarstwo (1958-1967), Fotografia astralna (1972-2002), Czeluście (1978), Kąty energetyczne (1975-2004), Termogramy (1998-2000);
- instalacje i obiekty, min: Autoportret przestrzenny (1969), Krzesło (1970), Rolki (1970), Równoważnia dźwiękowa (obiekt interaktywny) (1972), Pan Jeleń (auto videoepitafium) (1990-1994), Kiner I i Kiner II (1992-2004);
- filmy dokumentalne o sztuce, min: Portret Tymona Niesiołowskiego (1970), Żywa Galeria (1974/1975), Witkacy” (1980), Konstrukcja w Procesie (1981-1982) oraz z cyklu Uderzenie Sztuki: portrety telewizyjne - Wacław Szpakowski, Katarzyna Kobro, Władysław Strzemiński;
Jest także autorem tekstów krytycznych i wydawnictw ulotnych, np: PST - sygnia nowej sztuki 1984, Żywa Galeria - łódzki progresywny ruch artystyczny 1969-1981, Dekada 1980-1990, Teczka nr XII - druki ulotne 1980-1992, Teksty interwencyjne 1970-1995.
[edytuj] Kolekcje
Prace m.in. w kolekcjach:
- Muzeum Narodowe w Warszawie
- Muzeum Narodowe we Wrocławiu
- Muzeum Narodowe w Poznaniu
- Muzeum Sztuki w Łodzi
- Centrum Sztuki Współczesnej - Warszawa
- Galeria Zachęta - Warszawa
- Biennale di Venezia - Wenecja
- Vidéo-Film Collection - Centre Georges Pompidou - Paryż
- Deutsches Video Institut - Berlin
- L'Archive de La Sept Vidéo (ARTE) - Paryż
- La Collection du Vidéographe - Montreal
- Archive for Small Press & Communication - Antwerpia,
- Queens Museum of Art - Nowy Jork
- Collection of International Short Film Festival - Oberhausen
- Collection Electronic Arts Intermix - Nowy Jork
