Jan Bernard Mile

Z Wikipedii

Jan Bernard Mile (pierwotna pisownia nazwiska zapewne Miele, ur. 7 lipca 1789, Warszawa - zm. 14 czerwca 1839 tamże) - lekarz, profesor, wynalazca.

Jan był synem tkacza złotogłowia, Józefa, i piekarzówny Barbary z Tyców, należących do dwujęzycznej, katolickiej mniejszości niemieckiej w stolicy. W wieku lat 7 stracił ojca, ale matka nie szczędziła środków na jego wykształcenie - posłała go do szkół prywatnych i w r. 1804 do Liceum Warszawskiego, nie jest jednak wiadomo, czy je ukończył. Postanowił zostać zegarmistrzem i poszedł na naukę do jednego z warsztatów warszawskich, ale jednocześnie uczęszczał na lekcje anatomii i fizjologii na nowo otwartej Szkole Lekarskiej. W roku 1810 zapisał się do Szkoły Lekarskiej na studia medycyny i chirurgii. Studia ukończył w r. 1814, uzyskując doktorat medycyny i chirurgii i magisterium akuszerii.

W latach 1814 - 1817 Jan Mile przewędrował, częściowo pieszo, większość krajów europejskich, zapoznając się np. w Anglii z najnowszymi metodami technicznymi, a w Niemczech z leczeniem wodami mineralnymi. Po powrocie do Warszawy i ślubie z Barbarą Michniewską, córką zamożnego kupca warszawskiego, otworzył prywatną praktykę lekarską, ale wkrótce (1818) powołano go na stanowisko profesora tymczasowego (adiunkta) fizjologii na Królewsko- Alexandrowskim Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1820 został mianowany profesorem zwyczajnym z pensją 6000 złp. Przez parę lat był także dziekanem Wydziału Lekarskiego UW i przełożonym Szkoły Akuszerek.

Mile zasłynął nie tylko jako wyśmienity lekarz i pedagog, lecz także jako wynalazca: wynalazł lub polepszył wiele przyrządów chirurgicznych i szpitalnych, jak np. narzędzie do odcięcia zrakowaciałej szyjki macicznej czy kleszcze do operacji zajęczej wargi oraz nowy typ łóżka szpitalnego zapobiegający odleżynom.

Po zamknięciu UW po Powstaniu Listopadowym Jan Mile został m.in. członkiem Rady Lekarskiej Królestwa Polskiego, która miała prawo nadawania i nostryfikacji doktoratów. Był także aktywnym wolnomularzem w loży Halle der Beständigkeit.

Zmarł bezdzietnie i został pochowany na warszawskich Powązkach w nieznanym dziś miejscu. Napis na zaginionym nagrobku głosił: Janowi Bernardowi Mile, medycyny i chirurgii doktorowi, Towarzystwa Warszawskiego Lekarskiego prezesowi, w byłym Król. Aleksand. Uniwersytecie professorowi i dziekanowi. Cnotliwemu i prawemu mężowi w 50 roku życia dnia 14 czerwca 1839 roku zgasłemu. Nieutulona w żalu żona.

[edytuj] Bibliografia

• Polski Słownik Biograficzny
• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1790-1850, Warszawa 1979