Jan Gładysz

Z Wikipedii

Jan Gładysz (ur. 1782, Babimost - zm. 21 maja 1830, Warszawa) - artysta malarz, wolnomularz.

Był synem Jana i Rozalii z Heppnerów, ewangelików. Podobno jako młody chłopiec był praktykantem u kowala i w wolnych chwilach przyozdabiał ściany kuźni rysunkami, które wzbudziły zainteresowanie jednego z hr. Mielżyńskich. Hrabia wziął młodzieńca pod swą opiekę i opłacił naukę sztuki malarskiej oraz wysłał go w wojaże do Niemiec i Francji, gdzie Gładysz kopiował w Luwrze dzieła wielkich mistrzów. Po powrocie do Polski artysta osiadł w Warszawie, gdzie zasłynął jako malarz portretowy i zdobył dużą klientelę w kołach zamożnego mieszczaństwa stołecznego i przedstawicieli świata kultury - wykonał m.in. portrety Józefa Elsnera, Stanisława Staszica i prezydenta Warszawy, Karola Fryderyka Woydy. Zajmował się także malarstwem religijnym i historycznym. Był członkiem warszawskiej loży masońskiej Halle der Beständigkeit (Świątynia Stałości).

Gładysz był żonaty z Józefą z Andrzejowskich i miał z nią sześcioro dzieci. Najstarszy syn Apollodor Józef (ur.1814) był wychowankiem Liceum Warszawskiego i wstąpił w wieku lat 16 po wybuchu Powstania Listopadowego do 1 p. strzelców pieszych. O jego dalszych losach nic nie wiadomo.

Wnuk Jana, Stanisław Gładysz, był jednym z głównych działaczy partii I Proletariat. Aresztowany przez policję carską w r. 1884 został skazany na 10 lat katorgi na wyspie Sachalin, gdzie zniknął bez wieści.

Jan Gładysz został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Warszawie. Miejsca pochówku nie da się dziś ustalić.

[edytuj] Bibliografia

• Polski Słownik Biograficzny, tom VIII
• Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989