Jan Szczepanik

Z Wikipedii

Jan Szczepanik

Jan Szczepanik (ur. 13 czerwca 1872 w Rudnikach k. Mościsk - zm. 18 kwietnia 1926 w Tarnowie), polski wynalazca zwany "polskim Edisonem" i "galicyjskim geniuszem". Opisany w dwóch artykułach przez Marka Twaina.

Spis treści

1 Dzieciństwo i młodość
2 Twórczość
3 Bibliografia
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Dzieciństwo i młodość

Nieślubny syn Marianny, córki rolników ze Zręcina k. Krosna. Wychowany przez Salomeę i Wawrzyńca Gradowiczów w Krośnie, gdzie uczęszczał do szkoły ludowej. Następnie uczył się w gimnazjum w Jaśle i seminarium nauczycielskim w Krakowie. Do 1896 r. pracował jako nauczyciel w podkrośnieńskich wsiach - najpierw w Potoku, następnie w Korczynie i Lubatówce.

[edytuj] Twórczość

Jest autorem 50 wynalazków i kilkuset opatentowanych pomysłów technicznych z dziedziny fotografii barwnej, telewizji, barwnego tkactwa i innych. W 1897 opatentował telektroskop, jedno z pierwszych rozwiązań w dziedzinie telewizji monochromatycznej. W latach 1918-1925 opracował system filmu barwnego, wysoko ceniony za bliskie realizmowi oddawanie kolorów. Pracował także nad odtwarzaniem filmu dźwiękowego. Udało się mu stworzyć pancerz kuloodporny, rodzaj tkaniny z cienkimi blachami stalowymi. Wynalazek ten przyniósł Szczepanikowi sławę, ponieważ obronił on przed zamachem króla hiszpańskiego Alfonsa XIII, który w ramach wdzięczności udekorował Szczepanika najwyższym odznaczeniem państwowym. Nazwisko Jana Szczepanika dziś wymieniają wszystkie fachowe encyklopedie i leksykony na świecie.