Jan Windsor

Z Wikipedii

John Charles Francis ( ur. 12 lipca 1905 w York Cottage, Sandringham; zm. 18 stycznia 1919 w Wood Farm, Sandringham), książę Wielkiej Brytanii.

[edytuj] Życie

Książę John urodził się jako syn Jerzego, księcia Walii (późniejszy Jerzy V), drugiego najstarszego syna Edwarda VII i królowej Aleksandry, z domu księżniczki Danii. Jego matką była Maria Teck, księżna Walii, późniejsza królowa Wielkiej Brytanii. Była najstarszą córką Franciszka Teck i Marii Adelajdy Hanowerskiej, książąt Teck. W chwili urodzenia książę Johny był szósty w linii sukcesji do brytyjskiego tronu.

Książę został ochrzczony 3 sierpnia 1905 roku w kościele świętej Magdaleny w Sandringham. Jego rodzicami chrzestnymi zostali król Portugalii, książę i księżna Sparty, księżniczka Aleksandra Teck, Haakon VII, król Norwegii, książę Jan Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, książę Fife.

Z powodu choroby epileptycznej od piątego roku życia aż do dnia przedwczesnej śmierci przetrzymywano go w odosobieniu w zamku Sandrinham. Tylko nielicznym osobom owiedzającym odległy, położony 150 kilometrów na północ od Londynu, w rzadko zaludnionej części hrabstwa Norfolk zamek, dane było ujrzeć na własne oczy księcia. Johny był traktowany jak trędowaty. W celu uniemożliwienia mu jakichkolwiek kontaktów, umieszczono go nieco na uboczu, w niewielkim wiejskim domu. Czasami myśliwi lub wędrowcy widzieli, jak mały książę wypatrywał przez okno lub, co zdarzało się znacznie rzadziej, bawił się w pobliskich lasach.

Podobno Johny był dość wysoki jak na swój wiek, co bardzo szybko przyniosło mu brzydki przydomek: dziecko potwór.

W ciagu pierwszych pięciu lat życia księcia, który miał blond włosy i twarz przypominającą aniołka, jak twierdzono, był jednym z najbardziej otwartych członków rodziny królewskiej, raczej ówcześnie uważanej za nieprzystępną. W przeciwieństwie do swojego starszego rodzeństwa: Edwarda, Alberta, Mary, Henry'ego, Jerzego, Johnnie był otwatry i bezpośredni. Później jednak zaczęły go nękać ataki, o których przyczynach i sposobie postępowania z chorym w tamtych czasach nie wiedziano jeszcze niemal nic. Jerzy V, który zasiadł na królewskim tronie zaledwie rok wcześniej, uznał chorobę swojego najmłodszego syna za skazę. Jego całą miłością była Royal Navy - królewska marynarka wojenna. Nie mógł w niej służyć nikt, kto miał dotknięte epilepsją lub inaczej upośledzone dziecko. Król zdecydował zamknąć swojego syna za grubymi, zabezpieczonymi żelaznymi szpikulcami murami, gdzie miano zapomieć o księciu.

Bardzo szybko zawrzało od pogłosek, że Johhnie jest zupełnie głupi. Nie była to jednak prawda. Wprawdzie chłopiec był w pewien sposób opóźniony w rozwoju, ale dla swojego najbliższego otoczenia był bardzo miły. Nie można go uznać za głupszego od innych dzieci w jego wieku. Książę w przeciwieństwie do zamkniętej w sobe matki i rubasznego ojca potrafił okazywać uczucia i przeżywać dobre i złe chwile wraz z innymi ludźmi.

Życie w odosobnieniu nie było wypełnione wyłącznie nieszczęściem i samotnością. Johnnie miał towarzyszkę zabaw, Winifred Thomas, kuzynkę rotmistrza z Sandringham. Później wspominała ona spędzone z nim beztroskie chwile, na przykład pewne popołudnie, gdy nad zamkiem pojawiły się pierwsze, wyglądające "jak srebrne cygara na niebie", sterowce.

W chwili śmierci księcia nie było w pobliżu lekarza. Tylko niania Lalla trzymała umierającego za rękę. Johhnie zmarł po szczególnie ciężkim ataku. Książę żył zaledwie trzynaście lat. Wydawało się, że członkom rodziny królewskiej spadł kamień z serca. To smutne wydarzenie skomentował starszy brat Johhniego, przyszły król, Edward: "Dzięki Bogu stwór jest martwy".

Książę został pochowany bez rozgłosu, w zupełnej tajemnicy, a następnie - z wyjątkiem kilku osób, które go naprawdę znały - przez wszystkich zapomniany. W oficjalnych kronikach dworu królewskiego nie znajdzie się jego biografii. Również monarsze strony internetowe nic nie piszą na jego temat. W 2003 roku stacja BBC stworzyła film o księciu Johhie: The Lost Prince.