Jan z Ibelinu (1179-1236)

Z Wikipedii

Jan z Ibelinu (ur. 1179, zm. 1236) – konstabl Jerozolimy, władca Bejrutu i regent Królestwa Jerozolimskiego w latach 1205-1210.

Był synem Baliana z Ibelinu, władcy Nablusu i Ibelin, oraz Marii Komneny, wdowy po Amalryku. W 1198 został konstablem Jerozolimy. W tym czasie był wasalem Ralfa z Tyberiady, który został wygnany ze swojego królestwa, został bowiem oskarżony o próbę zamordowania króla Amalryka II. Jan próbował mediacji między Ralfem a królem, ale nie zakończyły sie one sukcesem. Mimo tego, miał on ogromne wpływy, ponieważ jego przyrodnią siostrą była sama królowa Izabela Jerozolimska.

Prawdopodobnie przed 1205 Jan zrezygnował z funkcji konstabla w zamian za panowanie nad Bejrutem (który stał się później domem rodziny Ibelin aż do końca wieku). Zajął się on odbudową miasta, totalnie zniszczonego podczas wyprawy Saladyna na Królestwo Jerozolimskie, i wybudował rodzinny pałac. W 1207 do swoich ziem przyłączył dodatkowo Arsuf, dzięki swojemu małżeństwu z Melisandą z Arsuf. W latach 1205-1210 Jan pełnił funkcję regenta w Akrze - nowej stolicy Królestwa, podczas małoletności Marii z Montferrat (córki Izabelii).

Jako regent pomógł on m.in. razem ze swoją matką Marią Komneną, zaaranżować małżeństwo syna Amalryka II - Hugona I, króla Cypru, z Alicją z Szampanii (córką poprzednika Amalryka jako króla - Henryka II z Szampanii). W 1210 zaaranżował również małżeństwo Marii z Janem z Brienne, którego kandydatura została zaproponowana przez samego króla Francji - Filipa II Augusta.