Jarosław Wojciechowski

Z Wikipedii

Jarosław Marian Wojciechowski (ur. 30 lipca 1874 w Warszawie, zm. 7 października 1942 w Warszawie), architekt polski, konserwator zabytków, wykładowca Politechniki Warszawskiej, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Był synem Konstantego (architekta) i Józefy z Czarnomskich. W 1893 ukończył V Gimnazjum w Warszawie, studiował następnie (do 1898) architekturę w Instytucie Inżynierów Cywilnych w Petersburgu. Po studiach pracował krótko w biurze projektowym ojca, a od 1899 we własnym biurze. W latach 1911-1923 był architektem Kurii Diecezjalnej Kujawsko-Kaliskiej. W 1919 został wykładowcą Politechniki Warszawskiej, gdzie prowadził zajęcia z konserwacji zabytków (od 1920 jako docent). Przez trzy lata zasiadał w Radzie Artystycznej miasta stołecznego Warszawy (1915-1918), pracował następnie jako urzędnik w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1918 starszy referent, 1918-1919 naczelnik Wydziału Zabytków). Działał w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami Przeszłości (które nadało mu tytuł członka honorowego), a w 1930 został przyjęty w poczet członków Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (członek-korespondent).

W pracy zawodowej i naukowej zajmował się konserwacją obiektów pałacowych oraz konserwacją i projektowaniem obiektów sakralnych. Na ziemi kieleckiej zaprojektował m.in. kościoły w Brzeźnicy (1908) i Mninie (1911), ale nie doczekały się one realizacji. Jego autorstwa były projekty kościoła pod wezwaniem św. Elżbiety we Lwowie oraz gmachu Szkoły Handlowej w Łodzi. W Warszawie wykonał serię zdjęć (dla potrzeb inwentaryzacyjnych) dawnych siedzib królewskich, zajmował się konserwacją kamienicy Baryczków na Rynku Starego Miasta oraz pałacu w Wilanowie. Opracował nowatorskie metody konserwacyjne, które wykorzystał m.in. w restauracji XVI-wiecznego kościoła w Brochowie; ponadto przeprowadził konserwację kościoła pod wezwaniem św. Jakuba w Sandomierzu, kościołów w Nieznamierowicach, Miedzierzy, Odrzywole i innych. Był jednym z organizatorów wystawy architektonicznej "Wieś i Miasteczko", potem (1913-1915) redagował periodyk pod takim samym tytułem. Spośród prac naukowych Wojciechowskiego można wymienić:

• O potrzebie polskich pracowni inwentaryzacyjnych oraz o potrzebie wydawnictw materjałów do inwentaryzacji zabytków sztuki w Polsce (1918)
• Przewodnik po wystawie siedzib królewskich (1918)
• Kościół jako budowla (1927)
• Kamienica ks. Mazowieckich (1928, z Maksymilianem Baruchem)
• Pałac Wilanowski i jego obecna restauracja (1928)
• Co zrobiono w Polsce w zakresie odbudowy, rejestracji i konserwacji zabytków sztuki w latach 1919-1929 (1931)
• Historja powstania i rozwoju organizacji i opieki państwowej nad zabytkami sztuki w Polsce (1931)
• Stary zamek w Grodnie (1938)

Źródła:

• Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne, Wrocław 1988