Jerzy Kmita
Z Wikipedii
Jerzy Kmita (ur. 26 grudnia 1931 w Rajsku), polski filozof.
W 1951 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Adama Asnyka w Kaliszu, w latach 1951-1955 studiował na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Poznańskiego, po czym przez rok pracował w tamtejszej bibliotece. W latach 1957-1961 był asystentem w Zakładzie Logiki Wydziału Filozoficzno-Historycznego UAM. W 1961 uzyskał stopień doktora nauk filozoficznych na Wydziale Filozoficznym, a od 1962 do 1967 pełnił stanowisko adiunkta w Zakładzie Logiki. W 1968 uzyskał habilitację, po czym do 1973 był docentem w Zakładzie Logiki. Jednocześnie od 1969 do 1976 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Filozofii UAM.
W roku 1974 uzyskał stopień profesora nadzwyczajnego w Instytucie Filozofii, w którym pracował do 1979. Od 1977 po dzień dzisiejszy pełni funkcję kierownika Zakładu Historii i Metodologii Nauk o Kulturze w Instytucie Kulturoznawstwa. W 1979 uzyskał stopień profesora zwyczajnego i od tego momentu aż do 1993 był dyrektorem Instytutu Kulturoznawstwa UAM.
W latach 1986-1993 członek-korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1994 jest członkiem rzeczywistym PAN.
Ideowo związany z "poznańską szkołą metodologiczną", którą współtworzył wraz z Leszkiem Nowakiem i Jerzym Topolskim.
[edytuj] Prace
- Z metodologicznych problemów interpretacji humanistycznej, wyd. PWN, Warszawa 1971;
- Szkice z teorii poznania naukowego, wyd. PWN, Warszawa 1976;
- (red.) Założenia teoretyczne badań nad rozwojem historycznym, wyd. PWN, Warszawa 1977;
- Społeczny kontekst poznania, wyd. Ossolineum, Warszawa 1979 (wraz ze Zdzisławem Cackowskim);
- Z problemów epistemologii historycznej, wyd. PWN, Warszawa 1981;
- (red.) Studia z teorii kultury i metodologii badań nad kulturą, wyd. PWN, Poznań 1982;
- Kultura i poznanie, wyd. PWN, Warszawa 1985;
- Jak słowa łączą się ze światem. Studium krytyczne neopragmatyzmu, wyd. Wydawnictwo Naukowe IF UAM, Poznań 1995 (I wyd.) i 1998 (II wyd.);
- Tropem Nietzscheańskiego kłamstwa słów, wyd. Wydawnictwo Naukowe IF UAM, Poznań 1999;
- Wymykanie się uniwersaliom, wyd. Oficyna Naukowa, Warszawa 2000.
