Karabin maszynowy wz. 37
Z Wikipedii
| lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Polska |
| Producent | Państwowa Fabryka Karabinów w Warszawie |
| Rodzaj | lotniczy karabin maszynowy |
| Historia | |
| Prototypy | 1935-1937 |
| Produkcja seryjna | 1937-1939 |
| Wyprodukowano | 339 egz. (dla lotnictwa polskiego) |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 7,92 mm |
| Nabój | 7,92 x 57 mm Mauser |
| Magazynek | talerzowy, 91 nab. |
| Wymiary | |
| Długość | 1080 mm (z tłumikem płomieni) |
| Długość lufy | 611 mm |
| Masa | |
| karabinu właściwego | 7 kg |
| Inne | |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 1100 strz/min |
Lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37 Szczeniak - polski lotniczy karabin maszynowy przeznaczony do montażu na stanowiskach ruchomych.
[edytuj] Historia
W 1935 pracujący w Państwowej Fabryce Karabinów w Warszawie inż. Wawrzyniec Lewandowski (inż.) rozpoczął prace nad nowym lotniczym karabinem maszynowym obserwatora (tzn. przeznaczonym do montażu na stanowiskach ruchomych). Nowa broń miała być wyspecjalizowaną, lotniczą wersją rkm-u Browning wz. 28 produkowanego w PWK od 1930 roku.
Przystosowanie do nowych zadań spowodowało znaczną przebudowę rkm-u wz.28. Prawie dwukrotne zwiększenie szybkostrzelności teoretycznej wymusiło zmianę zasilania broni ponieważ 20-nabojowy magazynek Browninga wz. 28 zostałby przy szybkostrzelności 1100 strz/min wystrzelany w niecałą sekundę). Dlatego nowy karabin maszynowy wyposażono w 91-nabojowy magazynek talerzowy. Ponieważ był on mocowany na wierzchu komory zamkowej konieczna było przekonstruowanie zamka. Ponieważ lotniczy karabin maszynowy miał mieć tylec z chwytem pistoletowym mechanizm powrotny przeniesiono z kolby do wnętrza suwadła.
W 1937 roku skonstruowana przez inż. Lewandowskiego broń została przyjęta do uzbrojenia jako lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37. Nowy karabin maszynowy ze względu na masę mniejszą o prawie 40% od używanego powszechnie w lotnictwie karabinu maszynowego Vickers F był często nazywany szczeniakiem.
We wrześniu 1939 roku na samolotach LWS-3 Mewa, PZL.37 Łoś zainstalowane było 339 karabinów maszynowych wz. 37. Karabiny maszynowe tego typu były zainstalowane także na prototypie samolotu PZL.46 Sum.
[edytuj] Opis konstrukcji
Lekki lotniczy karabin maszynowy wz. 37 był bronią samoczynną. Zasada działania oparta o pobranie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, ryglowanie ryglem wahliwym. Strzelanie tylko seriami z zamka otwartego. Zasilanie magazynkowe, z magazynków talerzowych o pojemności 91 naboi. Lufa ciężka, niewymienna. Mechaniczne, lotnicze przyrządy celownicze FK wz. 38.
[edytuj] Bibliografia
- Adam Popiel, Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939, SIGMA-NOT 1991. ISBN 83-85001-37-9
- Leszek Erenfeicht, Karabin maszynowy wz.28, Strzał 5/03. ISSN 1644-4906
