Kazimierz Rolewicz

Z Wikipedii

Kazimierz Rolewicz, nazwisko przybrane Zbigniew Solski, pseud. Kama, Ira, Oko, Mila, Olgierd, Zbyszek, Solski (ur. 18 stycznia 1898 w Borysławiu, zm. 9 lutego 1986 w Paryżu), oficer Wojska Polskiego i Armii Krajowej.

Był synem Jana (pracownika kopalni nafty "Jadwiga" w Borysławiu) i Katarzyny z Dwulitów. Uczęszczał do gimnazjum w Samborze. W czasie nauki gimnazjalnej przejął na siebie ciężar utrzymania rodziny po śmierci ojca (1910); udzielał korepetycji. Po maturze (1916) został powołany do armii austriackiej. Walczył na froncie włoskim I wojny światowej, dochodząc do stopnia podporucznika. W czasie powrotu do Polski w 1918 był krótko więziony przez władze austriackie, wraz z przyszłym dowódcą AK Tadeuszem Komorowskim. Od 1919 służył w szeregach Wojska Polskiego.

Brał udział w walkach o Lwów z siłami ukraińskimi, następnie w wojnie z Rosją. Po wojnie służył w 38 pułku piechoty w Przemyślu, otrzymał awanse do stopnia porucznika (ze starszeństwem od 1 czerwca 1919) i kapitana (1 stycznia 1931). Ukończył studia prawnicze, prawdopodobnie na Uniwersytecie Lwowskim; działał w harcerstwie w Przemyślu. Przez pół roku od grudnia 1931 do sierpnia 1932 pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, następnie pracował w administracji państwowej jako naczelnik wydziału bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Nowogródku i Brześciu nad Bugiem.

Od 1939 uczestniczył w działalności konspiracyjnej. Oficjalnie prowadził gospodarstwo rolne pod Krakowem (wspólnie z Edwardem Heilem, komendantem Krakowskiej Chorągwi Szarych Szeregów), a w podziemiu kierował Biurem Informacji i Propagandy Okręgu Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej Kraków oraz wchodził w skład Komendy Okręgu. Redagował wysoko oceniane (m.in. przez pułkownika Jana Rzepeckiego) pismo Okręgu Kraków AK "Małopolski Biuletyn Informacyjny", aktywnie organizował propagandę dywersyjną w języku niemieckim (tzw. "N"). W listopadzie 1942 został awansowany na majora służby stałej AK.

Po wojnie kontynuował działalność w strukturach konspiracji. Był szefem sztabu (według innych źródeł zastępcą szefa sztabu) komendanta Okręgu Kraków pułkownika Przemysława Nakoniecznikow-Klukowskiego, przypuszczalnie od kwietnia 1945 (po aresztowaniu Nakoniecznikow-Klukowskiego przez władze bezpieczeństwa) kierował krakowskimi strukturami konspiracyjnymi. W czerwcu 1945 sam Rolewicz został aresztowany, ale nie rozpoznany, wyszedł na wolność w październiku t.r. i działał w organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN); był wiceprezesem Zarządu Głównego WiN. W lipcu 1946 został wysłany do Paryża jako emisariusz WiN na Zachód, później był zastępcą szefa Delegatury WiN za granicą. W strukturach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj został zweryfikowany w stopniu podpułkownika (lub pułkownika). Na emigracji używał stale nazwiska Zbigniew Solski, stanowiącego połączenie pseudonimów WiN-owskich Zbyszek i Solski.

Osiadł we Francji, gdzie działał w szeregu organizacji emigracyjnych, m.in. był wiceprezesem Koła AK we Francji. Został pochowany na cmentarzu w Thiais. Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Krótko przed śmiercią zawarł związek małżeński z Zofią Kaczkowską.

Źródła:

• Grzegorz Mazur, Kazimierz Rolewicz, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989