Tadeusz Bór-Komorowski

Z Wikipedii

Tadeusz Komorowski
Bór


Życie	Generał dywizji
Data urodzenia	1 czerwca 1895 Chorobrów
Data śmierci	24 sierpnia 1966 Londyn
Kariera
W służbie od	1910
Pełniona funkcja	dowódca AK, naczelny wódz Wojska Polskiego na uchodźstwie, premier na uchodźstwie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, wojna obronna 1939
Odznaczenia

Tadeusz Bór-Komorowski ps. "Bór", "Znicz", "Lawina" (ur. 1 czerwca 1895 w Chorobrowie w pow. Brzeżany, zm. 24 sierpnia 1966 w Buckley w Anglii) – generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca Armii Krajowej.

Urodził się w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego herbu Korczak i Wandy Zaleskiej-Prawdzic. Spokrewniony z gen. Tadeuszem Rozwadowskim. Karierę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej służył na froncie rosyjskim i włoskim. W Wojsku Polskim od 1918. W wojnie bolszewickiej dowódca 12. Pułku Ułanów. Brał udział w bitwie pod Komarowem (został w niej ranny).

Następnie m. in. instruktor jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii w Warszawie (1922–1923), uczestnik olimpiady w Paryżu 1924 w jeździectwie, zastępca dowódcy 8 Pułku Ułanów (1924–1926). W latach 1927–1938 dowódca 9. Pułku Ułanów.

W kampanii wrześniowej najpierw dowódca Ośrodka Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie, a następnie zastępca dowódcy Kombinowanej Brygady Kawalerii płk Adama Zakrzewskiego w składzie Armii Lublin.

Portret gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego z dedykacją, rok 1946

W konspiracji komendant Obszaru Kraków ZWZ, Od maja 1940 generał brygady; po dekonspiracji i przedostaniu się do Warszawy zastępca komendanta głównego ZWZ – dowódcy AK, od 1 lipca 1943 (formalnie od 17 lipca) dowódca Armii Krajowej. Od marca 1944 generał dywizji. Podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego. Od 30 września 1944 – Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku powstania w niewoli.

Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie do 1946 był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, 1947–1949 pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech.

Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie 1995). Miał tytuł hrabiowski, pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Korczak.

Żonaty od 1930 z Ireną hr. Lamezan-Salins (1904–1968), córką generała Lamezana. Miał z nią dwóch synów: Adama i Jerzego.

W 2004 gen. Tadeuszowi Borowi-Komorowskiemu został pośmiertnie nadany tytuł honorowego obywatela miasta Głowna.