Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Płocku

Z Wikipedii

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa na osiedlu Imielnica w Płocku należy do parafii pw św. Jakuba Apostoła.

Miejscowa parafia sięga XIV w. W 1413 r. otrzymała odpusty od papieża Marcina V. W XVI w. została przejęta przez mansjonarzy katedralnych. Początkowo wnętrze świątyni składało się z dwóch kaplic. Ołtarz główny był murowany i miał rzeźbioną nastawę. W takiej postaci kościół istniał do 1835 r. Wtedy to zbudowano 4 ołtarze. Od 1900 r., kiedy w pobliskich Borowiczkach (dziś część Płocka) powstała cukrownia, postanowiono zbudować większy i obszerniejszy kościół. W 1927 r. ówczesny proboszcz, ks. Władysław Skierkowski rozpoczął budowę nowej świątyni według projektu Brunona Zborowskiego. Budowę zakończono w 1935 r., a aktu konsekracji dokonał bp Leon Wetmański. Podczas okupacji Niemcy aresztowali ks. Skierkowskiego i wywieźli do obozu w Działdowie, a parafię wykorzystali jako magazyn. Obecny kościół jest bardzo ciekawie wyposażony, posiada polichromię autorstwa ks. Władysława Zycha. Proboszczem od 2002 r. jest ks. Ryszard Paradowski, a pomagają mu księża Andrzej Konwerski i Grzegorz Marchwiński.

Do parafii pw. Św. Jakuba należą płockie osiedla: Imielnica i Borowiczki oraz pobliskie wsie: Bielino, Borowiczki Pieńki, Nowe Boryszewo, Stare Boryszewo, Cekanowo, Gulczewo, Mirosław, Rydzyno.

Do parafii należy Cmentarz Rzymskokatolicki w Imielnicy (ul. Harcerska), który obejmuje powierzchnię 4 ha. Cmentarz założony został w 1935 roku, ale pierwsze groby pojawiły się tam - oprócz nieznanego żołnierza z 1945 - dopiero w 1947 roku.

Na cmentarzu spoczywają między innymi: