Konklawe 1830-1831

Z Wikipedii

Konklawe 14 XII 1830 – 2 II 1831 – konklawe, które wybrało na papieża Grzegorza XVI. Był on ostatnim papieżem, który w chwili wyboru nie był biskupem. Zarazem było to ostatnie konklawe, które trwało dłużej niż tydzień.

Spis treści

1 Śmierć Piusa VIII
2 Lista uczestników
- 2.1 Nieobecni
3 Podziały i kandydaci
4 Przebieg konklawe
5 Wybór Grzegorza XVI
6 Źródła

[edytuj] Śmierć Piusa VIII

Pius VIII zmarł 30 listopada 1830 w wieku 69 lat. W trakcie swego 20-miesięcznego pontyfikatu złagodził policyjno-klerykalny reżim panujący w Państwie Kościelnym, natomiast w polityce zagranicznej reprezentował postawę skrajnie proaustriacką. Jego sekretarzem stanu był blisko związany z austriackim kanclerzem Metternichem kardynał Giuseppe Albani.

[edytuj] Lista uczestników

W konklawe wzięło 45 z 54 kardynałów, w tym 36 Włochów, 4 Francuzów, 2 Hiszpanów oraz po jednym Niemcu, Maltańczyku i Angliku:

Bartolomeo Pacca (nominacja 23 lutego 1801) – kardynał-biskup Ostia e Velletri; dziekan Św. Kolegium Kardynałów; pro-datariusz Jego Świątobliwości; prefekt Św. Kongregacji ds. Ceremonii; sekretarz Najwyższej Św. Kongregacji Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji; archiprezbiter Bazyliki Laterańskiej

Pietro Francesco Galleffi (11 lipca 1803) – kardynał-biskup Porto e Santa Rufina e Civitavecchia; subdziekan Św. Kolegium Kardynałów; kamerling Św. Kościoła Rzymskiego; archiprezbiter Bazyliki Watykańskiej; prefekt Fabryki Św. Piotra; opat komendatoryjny Subiaco

Tommaso Arezzo (8 marca 1816) – kardynał-biskup Sabiny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Lorenzo in Damaso; wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego

Emmanuele de Gregorio (8 marca 1816) – kardynał-biskup Frascati; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Alessio; wielki penitencjariusz; prefekt Św. Kongregacji Soboru Trydenckiego; archimandryta Messyny

Gianfrancesco Falzacappa (10 marca 1823) – kardynał-biskup Albano; prefekt Najwyższego Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości

Carlo Maria Pedicini (10 marca 1823) – kardynał-biskup Palestriny; prefekt Św. Kongregacji ds. Obrzędów

Joseph Fesch (17 stycznia 1803) – kardynał-prezbiter S. Lorenzo in Lucina; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Maria della Vittoria; protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów; arcybiskup Lyonu i prymas Galii

Luigi Ruffo-Scilla (23 lutego 1801) – kardynał-prezbiter S. Martino ai Monti; arcybiskup Neapolu

Carlo Oppizzoni (26 marca 1804) – kardynał-prezbiter S. Bernardo alle Terme; arcybiskup Bolonii

Giuseppe Morozzo (8 marca 1816) – kardynał-prezbiter arcybiskup Novary

Benedetto Naro (8 marca 1816) – kardynał-prezbiter S. Clemente; prefekt Św. Kongregacji ds. Dyscypliny Zakonnej; archiprezbiter Bazyliki Liberiańskiej

Giorgio Doria Pamphili (8 marca 1816) – kardynał-prezbiter S. Cecilia; opat komendatoryjny Tre Fontane; wielki przeor rzymskiego przeoratu zakonu joannitów

Fabrizio Sceberras Testaferrata (8 marca 1816) – kardynał-prezbiter S. Pudenziana; arcybiskup Senigallia

Antonio Pallotta (10 marca 1823) – kardynał-prezbiter S. Silvestro in Capite

Ercole Dandini (10 marca 1823) – kardynał-prezbiter S. Balbina; prefekt Św. Kongregacji Dobrego Rządu

Carlo Odescalchi (10 marca 1823) – kardynał-prezbiter SS. XII Apostoli; prefekt Św. Kongregacji ds. Biskupów i Zakonów

Placido Zurla (10 marca 1823) – kardynał-prezbiter S. Croce in Gerusalemme; prefekt Św. Kongregacji ds. Studiów; prefekt Św. Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów; wikariusz generalny diecezji rzymskiej; tytularny arcybiskup Edessy; przewodniczący Św. Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich; protektor Anglii, Maronitów oraz zakonów karmelitów i dominikanów

Giovanni Battista Bussi (3 maja 1824) – kardynał-prezbiter S. Pancrazio; arcybiskup Benewentu

Karl Kajetan Gaisruck (27 września 1824) – kardynał-prezbiter S. Marco; arcybiskup Mediolanu

Pedro de Inguanzo y Rivera (20 grudnia 1824) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; arcybiskup Toledo i prymas Hiszpanii

Ludovico Micara (20 grudnia 1824) – kardynał-prezbiter SS. IV Coronati

Gustav-Maximilien-Just de Croy (21 marca 1825) – kardynał-prezbiter S. Sabina; arcybiskup Rouen

Mauro Alberto Cappellari (21 marca 1825) – kardynał-prezbiter S. Callisto; prefekt Św. Kongregacji Rozkrzewiania Wiary

Pietro Caprano (2 października 1826) – kardynał-prezbiter SS. Nereo ed Achilleo; prefekt Św. Kongregacji Indeksu

Giacomo Giustiniani (2 października 1826) – kardynał-prezbiter SS. Marcellino e Pietro; arcybiskup Imoli

Vincenzo Macchi (2 października 1826) – kardynał-prezbiter SS. Giovanni e Paolo; legat w Rawennie

Giacomo Filippo Fransoni (2 października 1826) – kardynał-prezbiter S. Maria in Aracoeli; prefekt Św. Kongregacji Kościelnych Immunitetów

Benedetto Barberini (2 października 1826) – kardynał-prezbiter S. Maria sopra Minerva

Giovanni Antonio Benvenuti (2 października 1826) – kardynał-prezbiter SS. Quirico e Giulitta; biskup Osimo e Cingoli

Ignazio Nasalli (25 czerwca 1827) – kardynał-prezbiter S. Agnese fuori le mura

Joaquim-Jean-Xavier d'Isoard (25 czerwca 1827) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Vincoli; arcybiskup Auch

Antonio Domenico Gamberini (15 grudnia 1828) – kardynał-prezbiter S. Prassede; biskup Orvieto

Cesare Nembrini Pironi Gonzaga (27 lipca 1829) – kardynał-prezbiter S. Anastasia; biskup Ankony

Thomas Weld (15 marca 1830) – kardynał-prezbiter S. Marcello

Raffaele Mazzio (15 marca 1830) – kardynał-prezbiter S. Maria in Trastevere

Louis-François-Auguste de Rohan Chabot (5 lipca 1830) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; arcybiskup Besançon

Giuseppe Albani (23 lutego 1801) – kardynał-diakon S. Maria in Via Lata; protodiakon Św. Kolegium Kardynałów; sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej; prefekt Św. Kongregacji ds. Sanktuarium Loreto; prefekt Św. Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła; sekretarz Listów Apostolskich; bibliotekarz Św. Kościoła Rzymskiego; protektor Austrii

Agostino Rivarola (1 października 1817) – kardynał-diakon S. Maria ad Martyres; prefekt Św. Kongregacji ds. Wód i Ulic; protektor zakonów kapucynów, augustianów i benedyktynów

Cesare Guerrieri Gonzaga (27 września 1819) – kardynał-diakon S. Adriano

Antonio Maria Frosini (10 marca 1823) – kardynał-diakon S. Maria in Cosmedin; prefekt Św. Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii

Tommaso Riario-Sforza (10 marca 1823) – kardynał-diakon S. Giorgio in Velabro; legat w Forlì

Tommaso Bernetti (2 października 1826) – kardynał-diakon S. Cesareo in Palatio; legat w Bolonii

Belisario Cristaldi (2 października 1826) – kardynał-diakon S. Maria in Portico; kamerling Św. Kolegium Kardynałów; opat komendatoryjny Farfa

Juan Francisco Marco y Catalán (15 grudnia 1828) – kardynał-diakon S. Agata alla Suburra; protektor Hiszpanii

Domenico de Simone (15 marca 1830) – kardynał-diakon S. Angelo in Pescheria; legat w Ferrarze

22 elektorów mianował Pius VII, 18 Leon XII, a 5 – Pius VIII.

[edytuj] Nieobecni

9 kardynałów (4 Włochów, austriacki Niemiec, Francuz, Hiszpan, Portugalczyk i Słowak) nie uczestniczyli w konklawe:

Cesare Brancadoro (23 lutego 1801) – kardynał-prezbiter S. Agostino; arcybiskup Fermo

Rudolf Johann Habsburg (4 czerwca 1819) – kardynał-prezbiter S. Pietro in Montorio; arcybiskup Ołomuńca

Bonaventura Gazzola (3 maja 1824) – kardynał-prezbiter S. Bartolomeo all'Isola; biskup Montefiascone e Corneto

Patricio da Silva (27 września 1824) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; patriarcha Lizbony

Teresio Maria Carlo Vittorio Ferrero della Marmora (27 września 1824) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]

Jean-Baptiste-Marie-Anne-Antoine de Latil (13 marca 1826) – kardynał-prezbiter S. Sisto; arcybiskup Reims

Francisco Javier de Cienfuegos y Jovellanos (13 marca 1826) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; arcybiskup Sewilli

Alexander von Rudnay und Divékújfalusi (2 października 1826) – kardynał-prezbiter [bez tytułu]; arcybiskup Esztergom i prymas Węgier

Giovanni Caccia-Piatti (8 marca 1816) – kardynał-diakon SS. Cosma e Damiano; prefekt Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski

Trzech nieobecnych mianował Pius VII, pozostałych sześciu – Leon XII.

[edytuj] Podziały i kandydaci

Św. Kolegium Kardynalskie podzieliło się na dwa bloki. Przywódcą pierwszego, proaustriackiego był sekretarz stanu Piusa VIII Giuseppe Albani, natomiast drugi (nieco liczniejszy) skupił się wokół kardynała Bernettiego. Choć Bernetti był sekretarzem stanu za konserwatywnego papieża Leona XII, a Albani uchodził do tej pory za "Progresistę", obecnie to Bernetti reprezentował postawę umiarkowanie liberalną, natomiast Albani dążył do zachowania w Kościele status quo. Za głównych papabile uważano kardynałów Pacca, de Gregorio i Giustiniani.

[edytuj] Przebieg konklawe

Konklawe rozpoczęło się 14 grudnia w pałacu na Kwirynale. Początkowo najwięcej głosów otrzymywał promowany przez Albaniego kardynał Giacomo Giustiniani, jednak weto króla Hiszpanii Ferdynanda VII, zgłoszone dnia 6 stycznia 1831 przez kardynała Marco y Catalán zamknęło mu drogę do pontyfikatu. W następnych tygodniach Albani próbował forsować jeszcze kardynałów Pacca i Macchi, ale bez większych sukcesów (kardynał Macchi w żadnym głosowaniu nie uzyskał więcej niż 12 głosów). Również profrancuska kandydatura umiarkowanego konserwatysty kardynała de Gregorio, który był bliski wygranej już na poprzednim konklawe, nie uzyskała wymaganej większości.

Kandydatem, który w końcu uzyskał wystarczające poparcie, okazał się mnich kamedulski Mauro Alberto Capellari, prefekt Św. Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, wcześniej nie wymieniany w gronie faworytów. Kandydaturę tę zaproponował Bernetti, a poparli ją, wbrew stanowisku Albaniego, także kardynałowie będący poddanymi Wiednia (m.in. Gaisruck).

[edytuj] Wybór Grzegorza XVI

2 lutego 1831 roku, po upływie półtora miesiąca, w osiemdziesiątym trzecim głosowaniu, kardynał Capellari został wybrany na papieża, uzyskując 31 głosów na 45. Przyjął wybór i przybrał imię Grzegorz XVI, na cześć Grzegorza XV, twórcy Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, której był prefektem. Ponieważ w chwili wyboru nie był jeszcze biskupem, 6 lutego przyjął sakrę biskupią z rąk dziekana Św. Kolegium Bartolomeo Pacca. Tego samego dnia został uroczyście koronowany przez protodiakona Giuseppa Albaniego.