Giacomo Giustiniani

Z Wikipedii

Giacomo Giustiniani (ur. 20 grudnia 1769 w Rzymie – zm. 24 lutego 1843) – włoski kardynał.

Wywodził się z rzymskiego patrycjatu. W grudniu 1792 uzyskał tytuł doktora obojga praw na uniwersytecie La Sapienza. Rok później przeszedł do służby w administracji Państwa Kościelnego. Po zajęciu Rzymu przez Francuzów w 1798 uciekł do Neapolu. Do 1814 roku tułał się po Europie. Po upadku Napoleona pomagał w przywróceniu władzy papieskiej w Rzymie (24 września 1814 został pro-gubernatorem miasta). W grudniu 1816 przyjął święcenia kapłańskie.

W 1817 został konsekrowany na tytularnego arcybiskupa Tyru i wysłany jako nuncjusz apostolski do Hiszpanii, gdzie przebywał przez 10 lat, z kilkumiesięczną przerwą w 1823, gdy z powodu konfliktu z liberalnym rządem rewolucyjnym musiał uchodzić do Bordeaux. W 1826 papież Leon XII odwołał go z nuncjatury, mianując kardynałem-prezbiterem i arcybiskupem Imoli. Na konklawe 1830-1831 rząd hiszpański zgłosił weto wobec jego kandydatury do tronu papieskiego. W 1832 zrezygnował z zarządzania diecezją Imola. Prefekt Św. Kongregacji Indeksu od 1834. Trzy lata później został archiprezbiterem Bazyliki Św. Piotra oraz kamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego. 22 listopada 1839 papież Grzegorz XVI promował go do rangi kardynała-biskupa Albano. Zmarł w Rzymie i został pochowany w kościele S. Maria sopra Minerva.[1]