Korneliusz Jemioł
Z Wikipedii
Korneliusz Jemioł (imię cywilne Stanisław Jemioł) - (ur. 1 maja 1914 we wsi Jedlnia koło Radomia, zm. 8 lutego 1996), paulin, przeor klaszoru Jasna Góra od 1 sierpnia 1957 do 23 marca 1959, prześladowany przez Służbę Bezpieczeństwa PRL.
Spis treści |
[edytuj] Młodość
Syn Tomasza Jemioła i Józefy z domu Warchoł. Miał brata Jana oraz 6 sióstr. Gdy miał 3 lata, zmarła mu matka. Ukończył siedmioklasową szkołę w Jedlni. 29 sierpnia 1928 przybył do juwenatu paulinów do Krakowa i został przyjęty do drugiej klasy gimnazjum. 23 maja 1929 w Krakowie otrzymał sakrament bierzmowania z rąk ks. bpa Stanisława Rosponda. W roku szkolnym 1932/1933 ukończył VI klasę Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie. Po krótkich wakacjach 18 lipca 1933 przybył do Leśnej Podlaskiej.
Postulat odbył 13 sierpnia 1933 i po odprawieniu dziesięciodniowych rekolekcji został obleczony w habit pauliński w Leśnej Podlaskiej przez o. Piotra Markiewicza, przeora domu i otrzymał imię brata Korneliusza. O tym wydarzeniu napisał w swoim życiorysie: „po dziesięciodniowych rekolekcjach odnowiony na duchu i ciele rozpocząłem pracę nad własnym uświęceniem, oddawszy się Maryi, której mam być w przyszłości sługą, ufam, że jak mnie powołała do świętego naszego zakonu, tak pozwoli mi w nim wytrwać i spełnić wolę Bożą”. Dodaje ponadto: „zostać kapłanem to było moim ideałem. Od najmłodszych lat o tym marzyłem, by kiedyś być sługą Chrystusa szerząc łaskę i miłosierdzie wśród ubogich warstw”. Jako nowicjusz i kleryk cieszył się dobrą opinią przełożonych. Wyróżniał się wśród innych uzdolnieniami artystycznymi i często powierzano mu przygotowywanie różnych dekoracji.
Od 13 sierpnia 1933 odbywał nowicjat kanoniczny pod opieką o. Stanisława Nowaka. Mistrz nowicjatu stwierdza, że br. Korneliusz jest pobożny, pomysłowy, w pracy zwinny. Zarzuca mu zarozumiałość, drażliwość, skłonność do przewodzenia innymi. Nie lubił też pozostawać w cieniu i zapomnieniu, dążył do samodzielności myślenia i bał się upokorzeń. Był jednak zawsze chętny do pracy i usług. Wobec braci był ustępliwy i zgodny, a w spełnianiu obowiązków dokładny i sumienny. Pierwsze śluby złożył w dniu 14 sierpnia 1934 w Leśnej Podlaskiej. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał w Instytucie Teologicznym księży misjonarzy w Krakowie w latach 1936-1938.
[edytuj] II wojna światowa
Od września 1939 kontynuował naukę na Jasnej Górze w tajnym Wyższym Seminarium Duchownym. 29 czerwca 1940 złożył profesję wieczystą na ręce o. Augustyna Jędrzejczyka wikariusza generalnego zakonu na Jasnej Górze. 29 czerwca 1941 roku na Jasnej Górze otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Antoniego Zimniaka. Pierwszą jego placówką duszpasterską po święceniach była Leśna Podlaska (1941-1945), gdzie dał się poznać jako bardzo gorliwy katecheta w Liceum Pedagogicznym- w Seminarium Nauczycielskim i innych szkołach. Tu zaraził się tyfusem plamistym służąc chorym i partyzantom AK.
[edytuj] PRL
W latach 1945-1946 pełnił funkcję prefekta kleryków na Jasnej Górze, a przez następne lata do 1948 roku był opiekunem ministrantów i różnych bractw. W latach 1949-1951 był przeorem w Leśniowie, a od 27 lutego 1952 administratorem w Krakowie. W latach 1952-1957 został pierwszym paulińskim proboszczem i zarazem przeorem w Brdowie pod Kołem (ob. woj. wielkopolskie), gdzie cieszył się wyjątkowym uznaniem. Paulini ponownie objęli sanktuarium i parafię Brdów 2 lipca 1952 - za zgodą ks. Franciszka Korszyńskiego- mimo niechęci władz komunistycznych. O. Korneliusz zabrał się do odnowy kościoła i klasztoru. Zorganizował ministrantów, biel i chór w parafii, Kółko Rolnicze, otworzył cegielnię i punkt apteczny. Zadbał o grób powstańców z 1863. Zorganizował pielgrzymkę autokarową na Jasną Górę. Na wakacje do Brdowa ściągali każdego roku klerycy, zwłaszcza z paulińskiego klasztoru z Warszawy oraz ks. bp Zdzisław Goliński z Częstochowy.
[edytuj] Przeor Jasnej Góry
Parafianom w Brdowie trudno było się pogodzić z decyzją nowego generała o. Ludwika Nowaka, który o. Korneliusza mianował przeorem na Jasnej Górze 1 sierpnia 1957. Tu go czekała bolesna „droga krzyżowa”, która na stałe wycisnęła znamię na jego zdrowiu psychicznym. O. Korneliusz zapoczątkował w Prymasowym Instytucie Ślubów Narodu drukowanie ulotek i materiałów duszpasterskich- przy pomocy powielaczy- dla potrzeb pielgrzymów.
[edytuj] Prześladowanie przez SB
21 lipca 1958 podczas nieobecności o. Jemioła funkcjonariusze UB i MO wozem pancernym rozbili wieczorem zamknięte bramy jasnogórskie, zabrali wszystkie broszury i zapieczętowali wszystkie powielacze. Uczyniono to pod kierunkiem Jana Bobonia z nakazu prokuratury katowickiej. Nie obyło się bez aresztowań, procesów i złośliwej propagandy, zwłaszcza gazety „Polityka”, w której umieszczono artykuły ośmieszające działalność duszpasterską Jasnej Góry, nazywając ją „fabryką złudzeń”.
4 sierpnia 1958 przygotowano okólnik Ministerstwa Oświaty o odsunięciu osób zakonnych od nauczania religii. W związku z rewizją prowadzono śledztwo, przesłuchano kilkadziesiąt osób. Wprowadzono psychiczny terror, a następnie parodię procesu sądowego. Wyroki objęły m.in. o. Korneliusza Jemioła, o. Pawła Kosiaka, br. Tarsycjusza Łuczyńskiego i br. Juliana Cieślińskiego. Głównemu oskarżonemu o. Jemiołowi zarzucano, że 1) dopuścił do powielania materiałów wykraczających poza sprawy duszpasterskie, 2) dokonał wznowień dwóch książek, a w jednej z nich znalazł się opis „cudu nad Wisłą”, 3) nie zarejestrował dwóch powielaczy, nie notował ilości nabytego papieru itp. Konwent, po zasięgnięciu opinii prawników i za poradą prymasa Wyszyńskiego złożył 25 lipca protest do Rady Państwa przeciw tej skandalicznej akcji, jednak bez skutku. Terroryzm tajnej policji, przemęczenie spowodowane troską o funkcjonowanie sanktuarium okazały się ponad nadwerężone siły o. Korneliusza i tak rozpoczęła się jego choroba psychiczna. Podjął on uciążliwe i długotrwałe leczenie. Dzięki fachowej pomocy prof. Antoniego Kępińskiego powracał do zdrowia, ale angażował się z kolei bez opamiętania w pracę duszpasterską i znowu powracał do stanu chorobowego. Przeor o. Korneliusz Jemioł wyjaśniał, że we wszystkich sprawach zostawił wolną rękę swemu podwładnemu o. Kosiakowi, a ten z kolei działał w ścisłym porozumieniu z prymasem Wyszyńskim i jego Instytutem. Prokurator Rydzio i jego zastępca Józef Krzemiński nie dali wiary tym zeznaniom.
[edytuj] Leczenie
Na pierwszym przesłuchaniu przeor nie wytrzymał presji śledczego i wpadł w atak furii, której przelękli się wszyscy obecni. Przewieziono go do szpitala, otoczono względnie przyzwoitą opieką, a po kilku dniach zlecono ja klasztorowi. Stan chorobowy pogłębiał się wraz z przekazywaniem wezwań do sądu, tak że przestano je choremu okazywać. Lekarz kliniki psychiatrycznej w Krakowie dr E. Brzezicki, wraz z przełożonymi zakonu prosił o zakończenie sprawy i wyłączenie chorego z oskarżenia, by przestał czuć lęk przed sfabrykowaniem procesu, wyszedł ze stanu depresji i mógł wrócić do normalnego życia. W tym czasie zwolniono go z obowiązków przeora. W zaocznym procesie w Sądzie Powiatowym w Częstochowie pod przewodnictwem sędziego S. Wiadowskiego i przy udziale zespołu ławników: Z. Ziemniaka, J. Pluty i T. Iwaszko, skazano o. Jemioła na 6 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 2 lata, co ostatecznie zdeterminowało jego zły stan psychiczny. Po wniesieniu apelacji do Sądu Najwyższego sprawa została skierowana do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Wojewódzki w Katowicach, który wyrok uchylił. 8 maja 1962 unieważniono również proces w Sądzie Powiatowym w Częstochowie (sygn. akt Ka 3/62 z 8 maja 1962). Dzięki temu o. Korneliusz wracał do normalnego stanu, organizował pielgrzymki, pisał materiały duszpasterskie i historyczne. Ilekroć jednak wracał do sprawy śledztwa, na widok milicji lub w czasie relacji o procesach, następował atak choroby, który kończył się powrotem do kliniki. Przez blisko 40 lat przebywał pod stałą kontrolą lekarzy w Krakowie. Gdy udało się prof. Antoniemu Kępińskiemu lub jego współpracowników opanować chorobę o. Korneliusz swą pracą duszpasterską podbijał sobie serca. Tak było, gdy przebywał wśród górali na Bachledówce w latach 1959-1969, organizował tam ministrantów, pielgrzymki, orkiestrę itp. Długo przebywał w Krakowie na Skałce, gdzie nazywał się „kustoszem” sanktuarium św. Stanisława biskupa i męczennika. Organizował tu również pielgrzymki autokarowe na Jasną Górę, podejmował różne akcje charytatywne i wydawnicze. Po 300-leciu Objawienia się obrazu Matki Bożej Leśniańskiej zaczął gromadzić absolwentów Liceum Pedagogicznego w Leśnej Podlaskiej tzw. „leśniaków”. Owocem tego są wydawnictwa „Echo Leśniaków” od 1992.
[edytuj] Nasilenie choroby
Po życiu intensywnym, naznaczonymi sukcesami duszpasterskimi, nastały dla o. Korneliusza czasy cichego apostolstwa i upokarzającego cierpienia. Z jego ust nie można było usłyszeć żadnej skargi, chociaż przebywał w Zakładzie Psychiatrycznym im. Babińskiego w Kobierzynie, w zakładzie specjalnym braci albertynów. Dzięki inicjatywie o. Stanisława Knapka przeora i o. Czesława Bielenia magistra nowicjatu, ostatnie trzy lata spędził w klasztorze w Leśniowie, otoczony troską i opieką nowicjuszy. W ostatnich latach dokuczała mu bezsenność. Spędzał czasem po kilka godzin dziennie w kaplicy klasztornej i w kościele, a kiedy już nie mógł podnieść z łóżka, wypowiadał krótkie akty. Tak było do ostatnich chwil życia. Pozostawił po sobie wiele modlitw o szczęśliwą śmierć.
[edytuj] Śmierć
Po nieszczęśliwym upadku, który spowodował złamanie nogi, nie mógł ani spać, ani jeść. Opiekujący się nim nowicjusze byli przekonani, że cierpienie ofiaruje za zakon i nowicjat. Ofiara ta spełniła się 8 lutego 1996 o godz. 3.30 nad ranem. O. Korneliusz Jemioł zmarł w 82. roku życia, w 63. roku życia w zakonie paulinów i 55. roku kapłaństwa.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Biogram o. Korneliusza Jemioła w portalu katolickim Opoka.pl
