Krytyka biblijna

Z Wikipedii

Krytyka biblijna oznacza badanie tekstu Biblii w celu formułowania obiektywnych i prawdziwych wniosków na jej temat. Dzieli się na następujące działy: krytyka tekstu, krytyka historyczna, krytyka literacka, krytyka kanoniczna, "nowa krytyka literacka", interpretacja "wyzwalająca"^[1]

[edytuj] Krytyka historyczna

Ta forma krytyki biblijnej polega na ustaleniu kiedy powstał dany tekst, kto był jego autorem i historii powstania danego tekstu^[2]. Wielu autorów podejmowało się krytyki historycznej Biblii twierdząc, że autorstwo ksiąg biblijnych jest inne niż to, które przypisuje sobie sam tekst. Np. Voltaire twierdził, że można dowieść, że Pięcioksiąg Mojżesza był fałszerstwem z czasów, gdy w basenie Morza Śródziemnego panowała kultura helleńska co widać już, jego zdaniem, po samych tytułach ksiąg: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri, Deuteronomium. W rzeczywistości jednak Pięcioksiąg nie posiadał nawet tytułów poszczególnych ksiąg. Także fałszerstwem z czasów kultury helleńskiej miały być wg. niego I księga Samuela i II księga Samuela co widać na przykładzie użytego we francuskim przekładzie z którego korzystał Voltaire słowa Pytia (w oryginale to słowo nie występuje) na określenie wróżki, która na żądanie Saula wywołała zmarłego Samuela w Endor^[3]. W Polsce tematem tym zajmował się Zenon Kosidowski.

Przypisy