Lech Dymarski
Z Wikipedii
Lech Dymarski (ur. 18 października 1949 w Poznaniu) – polski poeta, działacz opozycji demokratycznej w PRL, samorządowiec.
Absolwent Wydziału Filologicznego UAM w Poznaniu (1977) i Studium Scenariuszowego PWSFTviT w Łodzi (dyplom 1981). Związany z Teatrem Ósmego Dnia i Nową Falą.
W 1975 zbierał podpisy pod listem przeciwko zmianom w Konstytucji PRL, od 1976 współpracował z KOR-em, rozpowszechniał jego wydawnictwa. W 1977 zorganizował protest przeciwko zwolnieniu Stanisława Barańczaka z UAM. Publikował w "Zapisie", "Pulsie", "Krytyce", paryskiej "Kulturze", rosyjskim "Kontiniencie". W Sierpniu 1980 zbierał podpisy pod "Listem intelektualistów poznańskich" popierających strajki w Stoczni Gdańskiej. Przywiózł z Gdańska materiały i organizował poznańskie struktury "Solidarności". Współredagował "Solidarność Wielkopolski" (1980-1981).
W stanie wojennym został internowany na ponad 10 miesięcy. Po zwolnieniu redagował i wydawał niezależne pisma "Komunikat" (1983-1989) i "Obecność". Pisał m.in. w "Solidarności Walczącej Oddział Poznań" i londyńskim "Aneksie".
W okresie od 3 kwietnia 1993 do 2 kwietnia 1995 był członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z wyboru Sejmu. Pełni funkcję dyrektora Wielkopolskiego Muzeum Walk Niepodległościowych w Poznaniu.
Od 1998 zasiada w sejmiku wielkopolskim. Działał w AWS, później przystąpił do Platformy Obywatelskiej. W 2006 z listy PO po raz trzeci został radnym sejmiku, objął w nim stanowisko przewodniczącego. Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
[edytuj] Wybrane publikacje
- Lech Dymarski Zsiadłe mleko, lewica, sprzeciw, Kraków 2005; Wyd. Arcana; ISBN 83-89243-57-1
